-«Φάε λίγο σοκολάτα...»
-«Μάνα φύγε!»
-«Το νερό, το πήρες;... Πού πας, περίμενε...»
-«Μάναααα, σου είπα φύγε...».
Διάλογος υποψηφίου στις πανελλήνιες εξετάσεις, χθες με τη μητέρα του, έξω από εξεταστικό κέντρο, στη Λάρισα.
Δεν μπορούσε να μείνει σπίτι η μάνα, όταν το παιδί της καλείται να περάσει αυτή τη δοκιμασία, η οποία έχει γίνει από διαγωνισμός για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ένας κανονικός εφιάλτης, ένα γεγονός που έχει αναδειχθεί σε σταθμό για τη ζωή κάθε παιδιού, ο οποίος θα καθορίσει τη ζωή του και την επιτυχία ή την αποτυχία του σε αυτή.
Γονείς στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, οι περισσότεροι, έξω από τα εξεταστικά κέντρα χθες, πρώτη μέρα των πανελληνίων εξετάσεων, όσο κι αν μερικοί ήθελαν να δείχνουν ψύχραιμοι και γελαστοί.
Σταυρωμένα χέρια, πρόσωπα γεμάτα αγωνία, άλλα με αμήχανα χαμόγελα..., έτσι όπως τους έβλεπες, ένιωθες ότι αυτοί θα πάνε να γράψουν εξετάσεις!
Γίνονταν ένα με τα παιδιά τους και σε πολλές περιπτώσεις, αυτό μετέδιδε περισσότερο άγχος σε αυτά.
Αν και αυτοί που τα συνόδευαν ή για την ακρίβεια τα ακολουθούσαν, δεν θα έλεγες ότι ήταν πολλοί, σίγουρα αντιπροσώπευαν ένα μεγάλο ποσοστό γονέων, με τις ίδιες ανησυχίες και το ίδιο άγχος, μόνο που οι υπόλοιποι, κράτησαν την ψυχραιμία τους και έμειναν σπίτι ή πήγαν στις δουλειές τους, αποφεύγοντας να μπουν στον πειρασμό να περιμένουν έξω από το σχολείο, για να συναντήσουν τα παιδιά τους τη στιγμή που θα έβγαιναν από τις τάξεις, για να τα ρωτήσουν «πώς τα πήγαν».
Με το πλαστικό ποτήρι του καφέ στα χέρια κάποιοι άντεξαν να περιμένουν, ενώ άλλοι έφυγαν παρέα συζητώντας βέβαια για την ψυχολογία των παιδιών τους, για τις μέρες που πέρασαν παρακολουθώντας τα παιδιά τους να διαβάζουν, για τη διατροφή τους, για το αν αξίζει αυτή η ψυχοφθόρα διαδικασία, για το αν αυτό το εξεταστικό σύστημα είναι σωστό ή λάθος, για τα χρήματα που ξόδεψαν στα φροντιστήρια, για τις σχολές που στοχεύουν τα παιδιά τους ...
και πάντα βέβαια, όλες οι εκφράσεις στον πληθυντικό: «να διαβάσουμε», «να γράψουμε», «να περάσουμε» κ.ο.κ.
Διαπίστωνες ότι οι γονείς είχαν συσσωρεύσει πολύ άγχος όταν τελικά ξεσπούσαν: «Αμάν ...να τελειώνουμε! Δεν αντέχω άλλο».
ΛΕΝΑ ΚΙΣΣΑΒΟΥ
