Της Σοφίας Ορφανιώτη
Έρευνες των τελευταίων ετών έδειξαν ότι η Ελλάδα είναι από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες, που δεν έχει συγκεκριμένη πολιτική στο θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία.
Και αυτό γιατί ενώ το μάθημα της Σεξουαλικής Αγωγής δεν απαγορεύεται επί της ουσίας στην εκπαίδευση, διδάσκεται ωστόσο «παραπλεύρως» μέσω άλλων μαθημάτων, κυρίως της Βιολογίας σε τάξεις του Λυκείου.
Η ένταξη του μαθήματος της Σεξουαλικής Αγωγής στα σχολεία κατά το παρελθόν προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις κυρίως από την Εκκλησία, αλλά και από εκπαιδευτικούς, γονείς, οι οποίοι θεωρούσαν ότι μόνο προβλήματα θα δημιουργούσε η επίσημη εφαρμογή του μαθήματος.
Έτσι η Σεξουαλική Αγωγή εν έτη 2014, στις σχολικές βαθμίδες της εκπαίδευσης, αποτελεί υποενότητα του προγράμματος της Αγωγής Υγείας.
Και πάλι κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, π.χ. αν επιθυμεί ο καθηγητής που διδάσκει το πρόγραμμα, να εντάξει σε αυτό και το μάθημα της Σεξουαλικής Αγωγής.
Στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, το μάθημα γίνεται εκτός σχολικού ωραρίου, είναι προαιρετικό και ανάλογα με τις θεματικές ενότητες, που περιλαμβάνουν θέματα που αφορούν στη διατροφή, στις πρώτες βοήθειες, στην ψυχική υγεία, στη σωματική υγιεινή, στην πρόληψη της βίας, του καπνού και των ναρκωτικών, στη φυσική άσκηση, στο περιβάλλον, στον εθελοντισμό κ.α, μπορεί να ενταχθεί και η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.
Στη Γερμανία το μάθημα της Σεξουαλικής Αγωγής διδάσκεται από τη Γ΄ Δημοτικού, ενώ και άλλες ευρωπαϊκές χώρες αρκετά νωρίς διδάσκουν το συγκεκριμένο μάθημα.
Για τους λόγους που δεν διδάσκεται αυτό καθ΄ αυτόν, το μάθημα και στα σχολεία της Ελλάδας και της Λάρισας, την απάντηση από την πλευρά της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας, δίνει η Υπεύθυνη Σχολικών Δραστηριοτήτων κ. Ηρώ Οικονομάκη, η οποία επισημαίνει ότι «Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του παιδιού να γνωρίζει για την υγεία του, τι είναι νόσημα, τι είναι αντισύλληψη. Όμως δεν υπάρχει λόγος να τα διδάσκεται όλα αυτά μέσα από ένα μάθημα. Προσπαθούμε να εντάξουμε αυτές τις έννοιες συνολικά, μέσα από διαθεματικές ενότητες μαθημάτων, μέσα από πρότζεκτ, ολιστικά, με άλλες οδούς.
Σαφώς και το παιδί πρέπει να γνωρίζει τα δικαιώματά του, πώς να προστατεύεται, να γνωρίζει το σώμα του, αλλά και τα δικαιώματα του άλλου, τη διαφορετικότητά του ενδεχομένως, αλλά όλα αυτά πρέπει να γίνονται με έναν τρόπο βιωματικό, και κυρίως σεβόμενοι το δικαίωμα του γονιού, να έχει τη βασική εποπτεία για όσα πρέπει και οφείλει να γνωρίζει το δικό του παιδί».
Διαφορετική άποψη ωστόσο εκφέρει η Λαρισαία κοινωνιολόγος κ. Διονυσία Τριπολίτου η οποία θεωρεί ότι το μάθημα της Σεξουαλικής Αγωγής στα σχολεία είναι όχι απλά χρήσιμο, αλλά απαραίτητο, για το γεγονός ότι πολλοί γονείς λόγω άγνοιας και ελλιπούς πληροφόρησης, αδυνατούν να ενημερώσουν σωστά τα παιδιά τους, για μια σειρά θεμάτων που αφορούν στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.
«Σημαντικός αριθμός γονέων δεν μπορεί να διαχειριστεί επαρκώς, λόγω έλλειψης γνώσεων το θέμα, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να μην μοιράζονται τις ανησυχίες τους και τα προβλήματά τους γύρω από αυτά με τους γονείς τους. Στην ηλικία αυτή της εφηβείας τα παιδιά συζητούν με τους φίλους τους πολύ περισσότερο τέτοια θέματα και η πληροφόρηση που διαχέεται προφανώς να μην έχει την ορθή αγωγή και έτσι τα πράγματα να αφήνονται ανεξέλεγκτα.
Το πιο σωστό θα ήταν στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση που ηλικιακά τα παιδιά βρίσκονται στην ανάπτυξη τη σωματική, αλλά και της σεξουαλικής τους ταυτότητας να διδάσκεται το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής, από ειδικούς επιστήμονες που γνωρίζουν σωστά το αντικείμενο και κυρίως θα χρησιμοποιήσουν το κατάλληλο λεξιλόγιο για την ανάπτυξη του κάθε θέματος.
Στο ερώτημα αν αποτελεί ταμπού για την ελληνική κοινωνία και για την εκπαίδευση το θέμα της Σεξουαλικής Αγωγής, η κ. Τριπολίτου σημειώνει ότι «στην ελληνική κοινωνία τίποτα πια δεν είναι ταμπού, όλοι μάθαμε να συζητάμε για όλα, όσο για την εκπαίδευση αυτή χρειάζεται γενική αναδιάρθρωση σε πολλά επίπεδα».
