Του Κ. Γκιάστα
Ο κανόνας λέει πως η μητέρα βοηθάει την κόρη, όμως μια λαρισινή οικογένεια το έκανε ανάποδα και μάλιστα με επιτυχή αποτελέσματα. Η Χριστίνα Τερζούδη, στα 35 της χρόνια, αποφάσισε πως θέλει να κυνηγήσει ένα χαμένο όνειρο, να εισαχθεί σε κάποιο Ανώτατο Ίδρυμα Εκπαίδευσης, κάτι που δεν είχε δει με την αντίστοιχη σοβαρότητα το 1998 όταν και αποφοίτησε από Γενικό Λύκειο της πόλης. Πέρασαν πολλά όμως δεν το έβαλε κάτω και μετά από 17 ολόκληρα χρόνια τα κατάφερε και με την βοήθεια της 12χρονης κόρης της, δίχως φροντιστήριο συγκέντρωσε 12.562 μόρια κάτι που της άνοιξε την πόρτα για το τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης που βρίσκεται στην Κομοτηνή.
«Όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο» λέει με χαρά στην «Ε» και συνεχίζει «Όταν βάζουμε στόχους μπορούμε να τα καταφέρουμε. Η οικογένειά μου να είναι καλά που με στήριξε. Ο σύζυγός μου και η κόρη μου που κρατούσαν τα βιβλία και έκαναν ησυχία στο σπίτι και υπομονή όλους αυτούς τους μήνες για να μπορώ να είμαι συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνω».
Δεν χρειάστηκε φροντιστήριο ούτε μια ώρα, καθώς όπως τονίζει «είχα τα βιβλία μου μόνο και τα βοηθήματα. Αυτά ήταν αρκετά. Διάβαζα καθημερινά από τις 8 το πρωί ως και τις 2 το μεσημέρι ενώ από τα Χριστούγεννα και μετά για άλλο λίγο το απόγευμα» κάτι που μόνο εύκολο δεν το λες όταν υπάρχει οικογένεια καθώς οι καθημερινές απαιτήσεις είναι πολλές και δύσκολες.
Φυσικά και η ιδέα δεν της γεννήθηκε έτσι ξαφνικά καθώς πάντα υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού της: «Την πρώτη φορά που έδωσα δεν το είχα πάρει και πολύ ζεστά» λέει, καθώς ξετυλίγει ένα μικρό κουβάρι αναμνήσεων «ακολουθώ ένα δημόσιο ΙΕΚ στη Λάρισα και μετά αρραβωνιάζομαι και φεύγω για Λέρο» εξηγώντας πως ο σύζυγός της είναι στρατιωτικός. «Έπειτα έρχεται η μετάθεση στη Λάρισα το 2002 όπου αποφασίζω πως θέλω να δώσω πανελλήνιες αλλά μένω έγκυος στην κόρη μου. Ήρθε το μωρό και το άφησα πίσω το θέμα αλλά δεν το ξέχασα. Το 2009 έκανα μια προσπάθεια όταν ήμουν στα Γιαννιτσά όμως η κόρη μου ήταν στα νήπια και μου ήταν πολύ δύσκολο να διαβάζω. Μάζεψα 10.580 και δεν πέρασα πουθενά».
Το 2012 έρχεται εκ νέου μετάθεση και μάλιστα πολύ μακριά, στα Ρύζια του Έβρου. Από εκεί τονίζει πως «μετά από δύο χρόνια έφυγε η παρέα μου και η κόρη μου μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. Έτσι αποφασίζω πως μπορώ να δώσω ξανά εξετάσεις. Στρώθηκα στο διάβασμα και να που ήρθε η επιτυχία».
Το τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας μπορεί να ήταν τρίτη επιλογή της όμως η ίδια με τον τρόπο της έγραψε πραγματικά... ιστορία με την επιτυχία της. Αν μη τι άλλο πρόκειται για ένα φωτεινό παράδειγμα θάρρους και πείσματος.
Πως το πανηγύρισε; Μα αγκαλιά με την κόρη της και τον σύζυγό της. Τα σημαντικότερα «SOS» όχι του διαβάσματος αλλά της ζωής της...
