Εντάχθηκαν σε μια πανελλήνια κοινότητα φοιτητών Ιατρικής, την HelMSIC -Ελληνική Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων Φοιτητών Ιατρικής- που εκφράζει τις ανησυχίες τους και δημιουργούν εκείνες τις βάσεις που θα διαμορφώσουν το νέο πρόσωπο των γιατρών του μέλλοντος.
Η Βασιλική Βλαχογιάννη, τοπική υπεύθυνη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Ειρήνη στην Τοπική Επιτροπή Λάρισας της HelMSIC, αναφέρει σχετικά: «Είναι ένα ανεξάρτητο σωματείο μη κυβερνητικού, μη κερδοσκοπικού, μη κομματικού χαρακτήρα. Ιδρύθηκε το 1958 από φοιτητές Ιατρικής και αποτελείται από 7 τοπικές επιτροπές, μία σε κάθε πόλη όπου υπάρχει Ιατρική Σχολή.
Οι δράσεις μας εστιάζονται σε έξι θεματικές, πάνω στις οποίες οργανώνονται σχετικά προγράμματα: τις ερευνητικές και κλινικές ανταλλαγές φοιτητών Ιατρικής, τη δημόσια υγεία, την ιατρική εκπαίδευση, τη σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ειρήνη.
Με τις δράσεις μας στοχεύουμε στην ολιστική προσέγγιση της ιατρικής, την καλλιέργεια και εξέλιξη του χαρακτήρα και των δεξιοτήτων των φοιτητών Ιατρικής.
Η HelMSIC αποτελεί μέλος των IFMSA (Διεθνή Ομοσπονδία φοιτητών ιατρικής) και της EMSA (Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Φοιτητών Ιατρικής) και είναι η μοναδική οργάνωση που εκπροσωπεί τους φοιτητές Ιατρικής στο εξωτερικό.
Μέσα στα 60 χρόνια δράσης έχει προσφέρει πολλά στους φοιτητές Ιατρικής και στο ευρύ κοινό. Παραδείγματα αποτελούν τα προγράμματα Κλινικών και Ερευνητικών Ανταλλαγών, μέσα από τα οποία φοιτητές ιατρικής της Ελλάδας επισκέπτονται για ένα μήνα κάποιο πανεπιστήμιο ή νοσοκομείο του εξωτερικού και έρχονται σε επαφή με ένα άλλο σύστημα υγείας, αλλά και το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Φοιτητών Ιατρικής για τη δημόσια υγεία που πραγματοποιήθηκε πέρυσι στη Θεσσαλονίκη, με θέματα τον διαβήτη και τα καρδιακά νοσήματα, όπου προωθήθηκε η αξία της πρόληψης και του υγιεινού τρόπου ζωής».
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΙΣ ΟΥΣΙΟΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ
Στο πλαίσιο αυτής της δράσης, φοιτητές της Ιατρικής Λάρισας
συμμετείχαν, πρόσφατα, σε πρόγραμμα που είχε στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίησή τους σχετικά με τις ουσιοεξαρτήσεις, το οποίο πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων «Έξοδος» Λάρισας.
Αναλυτικότερα η Βασιλική Βλαχογιάννη αναφέρει: «Το πρόγραμμα Learning Strategies about Drugs πραγματοποιήθηκε με στόχο να εκπαιδεύσει τους φοιτητές ιατρικής σε ζητήματα εξαρτήσεων, να καταρρίψει το στίγμα και τις προκαταλήψεις που συνοδεύουν το φαινόμενο της εξάρτησης και να αναδείξει τις σωστές μεθόδους προσέγγισης των εξαρτημένων ατόμων με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα».
Απαντώντας τόσο η ίδια, όσο και η συμφοιτήτριά της Αναστασία Κατσικαβέλα, που παρακολούθησαν το πρόγραμμα, στον αν θεωρούν πως οι γιατροί θα πρέπει να έχουν μια ευρεία γνώση των κοινωνικών προβλημάτων, όπως τις εξαρτήσεις, που επηρεάζουν την υγεία των ανθρώπων, ώστε να επιτελέσουν καλύτερα το λειτούργημά τους, μας είπαν:
- Βασιλική Βλαχογιάννη: «Ναι φυσικά! Ως φοιτητές Ιατρικής και μελλοντικοί επαγγελματίες υγείας, είναι χρέος μας να αντιληφθούμε τον ρόλο που καλούμαστε να διαδραματίσουμε στη διασφάλιση του δικαιώματος στην υγεία, αλλά και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γενικότερα.
Πέραν της επιστημονικής κατάρτισης και της θεραπείας των ασθενών, ο γιατρός οφείλει να γνωρίζει τα δικαιώματα των ασθενών του και να τα προασπίζεται με κάθε μέσο.
Η ισότιμη πρόσβαση στο σύστημα υγείας, η εξάλειψη του στίγματος και των διακρίσεων απέναντι σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, ο σεβασμός στην αυτονομία του ασθενούς και η προσαρμογή της θεραπευτικής προσέγγισης στις ανάγκες του, αποτελούν μικρά αλλά ουσιαστικά βήματα στη διασφάλιση του δικαιώματος στην υγεία. Ο ρόλος μας ωστόσο, δεν περιορίζεται σε αυτά. Ως γιατροί ερχόμαστε σε επαφή με ευάλωτους πληθυσμούς, των οποίων τα δικαιώματα καταπατούνται σε καθημερινή βάση και ιδιαίτερα στον χώρο της υγείας. Είναι ευθύνη μας να αποτελέσουμε τη φωνή όσων αδυνατούν να ακουστούν και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα που κάποιοι συνάνθρωποί μας στερούνται».
-Αναστασία Κατσικαβέλα: «Η ευαισθητοποίηση όλων των φοιτητών Ιατρικής απέναντι στο ζήτημα των εξαρτήσεων κρίνεται αναγκαία γιατί αν και τα εξαρτημένα άτομα αποτελούν πολύ συχνά ιατρικούς ασθενείς, το πρόγραμμα σπουδών δεν προσφέρει την κατάλληλη κατάρτιση για την ορθή αντιμετώπισή τους, συμβάλλοντας ενδεχομένως στην περαιτέρω περιθωριοποίηση τους.
Μέσα από το πρόγραμμα, η άμεση αλληλεπίδραση με τα μέλη της θεραπευτικής κοινότητας, ήταν ικανή να διώξει κάθε συνειδητό και ασυνείδητο στοιχείο προκατάληψης απέναντί τους. Σε έβαζε στη θέση των ανθρώπων αυτών, κάνοντάς σε να προβληματιστείς τόσο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν λόγω του εθισμού, όσο και για αυτά που βιώνουν ως μέλη στο περιθώριο της κοινωνίας, ακόμη και στο περιθώριο της ιατρικής περίθαλψης πολλές φορές».
Της Λένας Κισσάβου
