Η επιστροφή των σχολικών βιβλίων έπρεπε να είναι βασικό μέλημα της πολιτείας εδώ και δεκαετίες πολλές. Δεν μπορεί να νοηθεί η μια και έξω χρήση των σχολικών εγχειριδίων για πολλούς λόγους.
Καμιά χώρα της Ευρώπης δεν έχει αυτό το απαράδεκτο καθεστώς. Αντίθετα, οι μαθητές επιστρέφουν τα βιβλία - και αν θέλουν να τα κρατήσουν πληρώνουν ένα μικρό αντίτιμο – και τα επαναχρησιμοποιούν περίπου 4 – 5 χρόνια ή τα ανακυκλώνουν συστηματικά ανάλογα με την κατάστασή τους. Σε άλλες χώρες υπάρχει το καθεστώς των «πολλαπλών βιβλίων» και η αγορά τους από το εμπόριο - και είναι η επιλογή υπόθεση των σχολείων, των εκπαιδευτικών και των μαθητών και φυσικά τα βιβλία αυτά ανήκουν στους μαθητές.
Η μη επιστροφή και η καταστροφή και το πέταμα – κατά κανόνα – των σχολικών βιβλίων καταδεικνύουν συγκεκριμένα αρνητικά στοιχεία, που μπορούν να χαρακτηριστούν και ως παρακμιακά. Σε όχι και πολύ παλιούς καιρούς είχαμε και το κάψιμο των βιβλίων. Άραγε είχαν αναρωτηθεί οι μαθητές μας ποιοι έχουν συνδεθεί με το κάψιμο των βιβλίων και τι εξέφραζε;
Πρέπει να τελειώνουμε με ένα πρόβλημα που αντιδιαπαιδαγωγεί και τις επόμενες γενιές των μαθητών. Είναι πρόβλημα απόλυτα εκπαιδευτικό και κοινωνικό και ενδιαφέρει όλους μας.
Η εν λόγω απαξιωτική στάση των μαθητών μας στα σχολικά βιβλία έχει τις εξής όψεις:
Εκφράζει μια μορφή αποδοκιμασίας ίσως και ένα μίσος για το βασικό εργαλείο του σχολείου και αυτό διαμορφώνει στη συνέχεια μια υποκουλτούρα που απλώνεται και ως δείγμα «μαγκιάς».
Υπονομεύει ευθέως τη σχολική λειτουργία και απαξιώνει τον παιδαγωγικό ρόλο των εκπαιδευτικών.
Μεταφέρει ένα μήνυμα προς την κοινωνία ότι η σχέση των μαθητών, των νέων και των αυριανών πολιτών με το βιβλίο είναι σχέση στενά χρησιμοθηρική και σε κάθε περίπτωση δεν είναι σχέση γνώσης και μόρφωσης, γιατί πολύ απλά η σχέση μας με τη γνώση ή είναι σχέση ζωής ή απλά δεν υπάρχει».
