Είναι ερώτημα απόλυτα ουσιαστικό. Αφορά όχι μόνο τους εκπαιδευτικούς αλλά και την εκπαίδευση, και γενικότερα τα κοινωνικά κινήματα και το συνδικαλισμό, το πεδίο της κοινωνίας και της πολιτικής.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα εκπαιδευτικά συνδικαλιστικά όργανα δημιουργήθηκαν για εκφράζουν τις θέσεις των εκπαιδευτικών όσον αφορά τους σκοπούς και το περιεχόμενο της δημόσιας εκπαίδευσης, για να μάχονται για τη λύση των προβλημάτων των σχολείων, για να αγωνίζονται με το ευρύτερο κίνημα για την προαγωγή των αιτημάτων των εργαζομένων, για να προωθούν τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών και για να διαμορφώνουν ένα διαρκώς καλύτερο μέλλον για την εκπαίδευση και για το εκπαιδευτικό επάγγελμα.
Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την πλήρη αδράνεια του Διοικητικού Συμβουλίου. Δεν υλοποιεί ούτε τις πιο στοιχειώδεις και καταστατικές υποχρεώσεις του. Δεν παίρνει θέση για τα τόσα και τόσα προβλήματα, που απασχολούν τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς.
Δεν αποφασίζει και δεν εισηγείται τίποτα για την προώθηση των πάγιων θέσεων του κλάδου μας. Δεν διαμορφώνει ένα στοιχειώδες πλαίσιο αιτημάτων. Δεν ενημερώνει τον κλάδο για τα τόσα και τόσα ζητήματα που θέτει το Υπουργείο Παιδείας και δεν καταθέτει το δικό του προβληματισμό, και οι εκπαιδευτικοί ενημερώνονται μόνο από τις ιστοσελίδες!
Δεν κάνει τη στοιχειώδη εκτίμηση και δεν παίρνει θέση για το Εθνικό Απολυτήριο, για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις και για το μέλλον της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης.
Δεν ανοίγει με εισήγησή του τη διαδικασία των Γενικών Συνελεύσεων των ΕΛΜΕ και τη Γενική Συνέλευση των Προέδρων, για να συγκροτηθεί η συλλογική άποψη του κλάδου μας. Αντίθετα, στη συνεδρίαση της 27 Ιανουαρίου αποφάσισε να ευχηθεί στον εαυτό του να …αποφασίσει λέγοντας το εξής εκπληκτικό: «Να γίνει προσπάθεια από το Δ.Σ. στη διαμόρφωση εισήγησης προς τις ΓΣ των ΕΛΜΕ».
Δεν δημοσιοποιεί καμιά θέση του στα Μέσα Ενημέρωσης και στο Διαδίκτυο – ως συνέπεια των παραπάνω συνθηκών - και απλώς παρακολουθεί τον Υπουργό Παιδείας που αλωνίζει με τη δημαγωγική του φλυαρία ότι δήθεν κάνει μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση εφαρμόζοντας απόλυτα τις δεσμεύσεις των μνημονίων και της εργαλειοθήκης του Ο.Ο.Σ.Α.
Είναι τελικά το Διοικητικό Συμβούλιο ένα σύνολο παρατάξεων και προσώπων που απλώς το συναπαρτίζουν ως ένα τυπικό θεσμικό όργανο; Είναι η πλήρης απραξία του αντίστοιχη με την ένταση και την έκταση των προβλημάτων της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών και με την αγωνιστική ιστορία του κλάδου μας;
Η αγωνιστική δράση της ΟΛΜΕ σταματάει μέχρι το …ιστορικό συμβάν της ανόδου στην εξουσία του αριστεροακροδεξιού κυβερνητικού σχήματος ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ.; Ποιοι είναι οι στόχοι της αριστερής πλειοψηφίας και της συνδιοίκησης ΣΥΝΕΚ (ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΔΑΚΕ) στην απόλυτα αδρανειακή εικόνα της μη δράσης, η αγρανάπαυση του κινήματος;
Άραγε δεν ενδιαφέρει τα μέλη και τις παρατάξεις του Διοικητικού Συμβουλίου, που οι εκπαιδευτικοί δεν αναφέρονται πλέον σχεδόν καθόλου στην ΟΛΜΕ;»
