Τότε γιατί θεωρείτε αυτονόητο, να διαλέγει το κράτος τους δασκάλους του και η διεύθυνση κατοικίας, το σχολείο του;», αναρωτιέται στο βιβλίο του ο κ. Τάσος Αβραντίνης.
Ο συγγραφέας του βιβλίου «Εκπαίδευση: Ελεύθερη επιλογή ή μια γάτα που γαβγίζει», το οποίο παρουσιάστηκε χθες στο θέατρο του ΟΥΗΛ στη Λάρισα, υποστηρίζει την ελεύθερη επιλογή των γονιών να διαλέγουν σχολείο για τα παιδιά τους και εκτιμά ότι η ανάπτυξη της παιδείας μπορεί να στηριχθεί στο μοντέλο ενός αυτόνομου δημόσιου σχολείου με το κράτος όμως να πληρώνει τα δίδακτρα, όπως συμβαίνει και στα εκπαιδευτικά συστήματα Σκανδιναβικών χωρών, με επιτυχία.
Για το βιβλίο του κ. Αβραντίνη μίλησε ο ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Γεώργιος Μπήτρος υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων ότι: «Οι πολίτες οφείλουν να πάρουν το πρόβλημα της εκπαίδευσης στα χέρια τους…
Ο κεντρικός σχεδιασμός της εκπαίδευσης είναι καταδικασμένος εγγενώς σε αποτυχία.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η δυναμική των παγκόσμιων εξελίξεων είναι τέτοια ώστε, κατά τις προσεχείς δεκαετίες, η απασχόληση και η υλική ευημερία των ατόμων θα εξαρτώνται από τις γνώσεις τους και από την ικανότητά τους να τις προσαρμόζουν ανάλογα με τη συγκυρία.
Πιο συγκεκριμένα, επειδή ο ρυθμός απαξίωσης των γνώσεων θα είναι σημαντικά υψηλότερος απ’ αυτόν που παρατηρήθηκε κατά το δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα, ο μέσος πολίτης θα είναι υποχρεωμένος στα χρόνια της εργασιακής του ζωής να ανανεώσει τις εκμεταλλεύσιμες γνώσεις του ίσως και τρεις-τέσσερις φορές.
Αυτή η εκτίμηση, με την οποία συμφωνούν όλοι όσοι αποδίδουν πρωτεύουσα σημασία στη σχέση γνώσεις-απασχόληση-ανάπτυξη, επιβάλλει στους γονείς και στους νέους υποχρεώσεις και ευθύνες που κατά τις τελευταίες δεκαετίες εναπόθεσαν στους μηχανισμούς μιας κρατικής εξουσίας η οποία στο μόνο στο οποίο γνωρίζει να επιδίδεται με αποτελεσματικότητα είναι η συνεχής μεταρρύθμιση, και μάλιστα προς τα πίσω.
…Ο κεντρικός σχεδιασμός της εκπαίδευσης, έτσι όπως γίνεται σήμερα από το Υπουργείο Παιδείας, είναι καταδικασμένος εγγενώς σε αποτυχία».
Για την ανάπτυξη της εκπαίδευσης, οι προτάσεις του είναι:
- «Πρώτο πλήρη κατάργηση των αρμοδιοτήτων του Υπουργείου Παιδείας να σχεδιάζει και να επιβάλλει μονοπωλιακά εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.
- Δεύτερο, με εισαγωγή του συστήματος κουπονιών (Vouchers) αξίας τόσης ώστε να καλύπτεται από το δημόσιο το πλήρες κόστος της εκπαίδευσης των νέων σε όλες τις βαθμίδες για ένα έτος και σε εκπαιδευτήρια της επιλογής τους.
- Τρίτο, με πλήρη απελευθέρωση της εκπαιδευτικής αγοράς σε όλα τα επίπεδα, ώστε να μπει και στον χώρο αυτό ο ζωογόνος ανταγωνισμός και από την πλευρά της προσφοράς εκπαιδευτικών υπηρεσιών και από την πλευρά της ζήτησης.
Κατά την άποψη μου, η πιο πάνω επιλογή είναι για τους γονείς η πιο σημαντική που μπορούν να κάνουν για τα παιδιά τους, για τα παιδιά των παιδιών τους, και για το μέλλον της χώρας μας».
Γ. ΚΑΡΑΒΑΝΑΣ: «Η ΑΡΙΣΤΕΙΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΡΕΤΣΙΝΙΑ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΤΑΡΑ»
«Η πρόταση του συγγραφέα, την οποία προσυπογράφω απόλυτα, είναι να αφήσουμε περισσότερους βαθμούς ελευθερίας στους καθ’ ύλην αρμόδιους της εκπαίδευσης: τους γονείς και τους δασκάλους των παιδιών. Να τους δώσουμε περισσότερες επιλογές προγραμμάτων, περισσότερους τύπους σχολείων, περισσότερα από ένα σχολικά συγγράμματα και περισσότερες μορφές διδασκαλίας, απ’ ότι δίνει σήμερα το σχολείο της απόλυτης ομοιομορφίας και του απόλυτου εξισωτισμού, όπου η αριστεία θεωρείται ρετσινιά και η αξιολόγηση κατάρα», τόνισε ο ιδιοκτήτης της Σχολής Καραβάνα Λάρισας, κ. Γιώργος Καραβάνας, παρουσιάζοντας το βιβλίο του κ. Τάσου Αβραντίνη.
Ο κ. Καραβάνας, μεταξύ άλλων, ανάφερε ότι το βιβλίο «τολμά να θίξει θέματα, που είτε αποτελούν ταμπού, είτε τα έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ, που πάψαμε να προβληματιζόμαστε γι’ αυτά.
Πρόκειται για ένα σύντομο κι ευκολοδιάβαστο βιβλίο, που όμως εγγυάται να μας κάνει να προβληματιστούμε, πάνω σε θέματα που άπτονται της ελληνικής παιδείας....
Ξαναβάζει στη συζήτηση έννοιες όπως η ελευθερία, ο ανταγωνισμός, η πρωτοβουλία, η ποικιλομορφία και αναλύει με επιχειρήματα τις θετικές κοινωνικές και οικονομικές τους συνέπειες.
…Με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία του ΟΑΣΑ και με οδηγό τη σύγκριση με τα εκπαιδευτικά συστήματα άλλων χωρών, ο συγγραφέας επιχειρεί να περιγράψει αναλυτικά, την πρότασή του για την Ελλάδα.
Τα διεθνή στοιχεία δείχνουν τον δρόμο: «Πλήθος εξειδικευμένων μελετών, κάνουν σαφές πως η ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος, επηρεάζει ευθέως την οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας. Χώρες των οποίων οι μαθητές επιτυγχάνουν διεθνώς υψηλές εκπαιδευτικές επιδόσεις, είναι εκείνες που καταγράφουν και τις υψηλότερες επιδόσεις, στους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας τους. Χαρακτηριστικά είναι μεταξύ άλλων, τα παραδείγματα της Φινλανδίας, της Δανίας, της Σιγκαπούρης και της Ν. Κορέας».
Ίσως τελικά η ύφεση της ελληνικής οικονομίας, να μην είναι και τόσο άσχετη με το άκαμπτο και παρωχημένο εκπαιδευτικό της σύστημα, που τα τελευταία χρόνια καταλαμβάνει συνεχώς τις τελευταίες θέσεις, στη διεθνή κατάταξη».
ΠΡΟΤΑΣΗ: ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Μία από τις προτάσεις του συγγραφέα, είναι να δημιουργηθεί αυτόνομο δημόσιο σχολείο όσο και τα ιδιωτικά, με το κράτος όμως να πληρώνει τα δίδακτρα. Το μοντέλο αυτό, που εφαρμόζεται σε πολλές πλέον χώρες - και μάλιστα σε αυτές που εμφανίζουν τις υψηλότερες επιδόσεις στην παγκόσμια κατάταξη , προσφέρει την πρωτοβουλία στον εκπαιδευτικό, που είναι και ο πραγματικός φορέας της εκπαίδευσης, και την αυτονομία στην κάθε σχολική μονάδα.
Σύμφωνα με αυτή: «Την τελική επιλογή σχολείου δεν την κάνει το κράτος αλλά οι γονείς, στους οποίους δίνεται η δυνατότητα επιλογής, με βάση τα αποτελέσματα του κάθε σχολείου, αλλά και τα ιδιαίτερα ταλέντα και ενδιαφέροντα του παιδιού τους. Και μάλιστα, χωρίς να θίγεται ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της εκπαίδευσης».
ΛΕΝΑ ΚΙΣΣΑΒΟΥ
