Με αφορμή την εξαγγελία του αναπληρωτή υπουργού Παιδείας κ. Τ. Κουράκη, για επαναλειτουργία τομέων της Τεχνολογικής Εκπαίδευσης που καταργήθηκαν και άμεση επανατοποθέτηση καθηγητών που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, ο Λαρισαίος εκπαιδευτικός κ. Χρήστος Μπαμπανίκος, κάνοντας έναν απολογισμό του αγώνα των εκπαιδευτικών σε διαθεσιμότητα, που κατέληξε σε κατάκτηση του αιτήματός τους, σε επιστολή του προς την «Ε» αναφέρει: "Ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς. Ημείς, αν δεν είμεθα τρελλοί, δεν εκάναμε την επανάσταση..." (Απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη).
Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία με κάποιους τρελούς. Με λίγους τρελούς (οι ραγιάδες πάντα ήταν περισσότεροι).
Έτσι κι εδώ με τους διαθέσιμους, που μόνο διαθέσιμοι για ραγιαδισμό δεν έστερξαν. Για θυμηθείτε τις επισκέψεις κάποιων σε βουλευτικά γραφεία των κοτσαμπάσηδων της Τρόικας. Για θυμηθείτε τις αυταπάτες για το εφικτό και τη "ρεαλιστικότητα" των πινάκων των δερβισάδων Κούληδων της Υψηλής Πύλης. Για θυμηθείτε τη χλεύη κάποιων «νοικοκυραίων» της μονιμότητας για τις κομμώτριες. Κυρίως θυμηθείτε τον Βεληγκέκα των ΜΑΤ και των χημικών στους «αναιδείς». Τον Βεζίρη μην ξεχνάτε και τη δεκάτη της σφαγής που επέβαλε με τους χατζηαβάτηδες να τη διαλαλούν ως εκσυγχρονισμό.
Ξεδιπλώστε την αφήγηση των τρελών. Των τρελών του Έβρου που έφευγαν από την προηγούμενη μέρα για να είναι συνεπείς στην ώρα τους στα συλλαλητήρια της Αθήνας. Των κουζουλών της Κρήτης που πέρασαν από σαράντα κύματα για να προκάμουν να φτάσουν στην Αθήνα. Τους μάχιμους της Αθήνας. Να θυμόμαστε όμως πάντα αυτούς τους τρελούς, τους «ορεινούς» της καμπίσιας Λάρισας και τους Φεντερασιόν της Σαλονίκης που στοίχειωσαν τον ύπνο των Λοβερδοκούληδων.
Στα ρεσάλτα της κατάληψης των υπουργικών γραφείων, στα ατελείωτα χιλιόμετρα των συλλαλητηρίων, στο βραχνά της μωρομάνας που `ψαχνε που να αφήσει τα μικρά της για να είναι παρούσα, στον άνεργο σύζυγο που περίμενε τη δική του δικαίωση, στα μαγαζιά της εθνικής οδού στο διάλειμμα του καφέ για το μυστικό σχέδιο του αγώνα με την γκρίνια, αλλά και το πείσμα, στην ντουντούκα και τα ευρηματικά μας συνθήματα για την παιδεία των παιδιών μας.
19 μήνες απαξίωσης από το γκουβέρνο. 19 μήνες στα καραούλια ξάγρυπνοι. 19 μήνες πείσμα και επιμονή. 19 μήνες μάθημα στους δρόμους του αγώνα. Τίποτε δεν χαρίζεται. Το ακούγαμε, μας το λεγαν κάποιοι. Το ζήσαμε. Θα το διδάσκουμε ως βασικό μάθημα στους μαθητές μας κάθε μέρα. Γιατί οι αγώνες δεν τελειώνουν ποτέ
Υ.Γ. Να μην ξεχάσουμε την Κλαίρη και τη Σοφία από τη Λάρισα, που δεν θα γυρίσουν στην τάξη. Στη μνήμη τους αυτές οι λίγες αράδες.
Συνοδοιπόρος στα λίγα χιλιόμετρα που περπάτησα μαζί σας».
