Με τη χώρα να διανύει τον έβδομο χρόνο οικονομικής κρίσης και την ανεργία να αγγίζει δυσθεώρητα ύψη, ειδικά στις ηλικίες 15-24, οι νέοι πρόκειται να προσέλθουν, την ερχόμενη Κυριακή, στις κάλπες για να διαμορφώσουν με την ψήφο τους το μέλλον τους. Πόσο ενημερωμένοι είναι για τα προγράμματα των κομμάτων και τις απόψεις εκείνων που θα τους κυβερνήσουν, έχουν επιλέξει το κόμμα και τους υποψηφίους που θα στηρίξουν και ποιες είναι οι προσδοκίες τους από το αποτέλεσμα της κάλπης; Αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που θέσαμε σε νεαρούς Λαρισαίους και ιδού τι μας απάντησαν.
Κείμενο: Παναγιώτα Φούντα
Πολλοί τους χαρακτηρίζουν αδιάφορους, άλλοι στηρίζουν τις ελπίδες τους σε εκείνους. Οι ίδιοι νιώθουν άλλοτε παραγκωνισμένοι και άλλοτε αποφασισμένοι να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να αλλάξουν το αύριο το δικό τους και της χώρας. Οι νέοι Λαρισαίοι με τους οποίους συνομιλήσαμε μας ανέπτυξαν με ευθύτητα και δυναμισμό τις απόψεις τους για την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση, εκφράζοντας όλοι την ίδια επιθυμία: ένα καλύτερο μέλλον για τη χώρα.
Ψηφίζουν για την αλλαγή
«Έχω αποφασίσει εδώ και αρκετό καιρό τι θα ψηφίσω» λέει με σιγουριά ο 30χρονος Γιάννης, που εργάζεται ως ιδιωτικός υπάλληλος. «Η επιλογή μου δεν έχει να κάνει απαραίτητα με ιδεολογικές καταβολές, όσο με την ανάγκη που νιώθω να δω αλλαγές. Σε όλα τα επίπεδα, ξεκινώντας από τον τρόπο λειτουργίας του κράτους και του δημόσιου τομέα. Επίσης, θέλω να δω αλλαγές στα πρόσωπα. Νομίζω πως εδώ και χρόνια εμπλέκονται με την πολιτική τα ίδια άτομα. Πρέπει να εμπιστευτούμε νέους ανθρώπους - όχι μόνο σε ηλικία, και κυρίως ανθρώπους που έχουν να επιδείξουν κάποιο έργο στον τομέα τους. Δε λέω ότι αυτός που θα ψηφίσω πρέπει να είναι πετυχημένος επιστήμονας, αλλά ένας άνθρωπος που κάτι έχει πετύχει στη δουλειά του. Και βασικά, να έχει δουλειά. Αρκετά με τους ανεπάγγελτους της πολιτικής. Και κάτι πολύ σημαντικό, που πιστεύω πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι νέοι είναι ότι η ψήφος διαμαρτυρίας, δίνει βήμα σε ανθρώπους που μόνο κακό μπορεί να κάνουν. Θεωρώ αδιανόητο νέα παιδιά, ως επί το πλείστον μορφωμένα, να κάνουν ακραίες επιλογές».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο επίσης 30χρονος έμπορος Αντώνης, παρά το γεγονός ότι – όπως μας αποκάλυψαν – δεν επιλέγουν το ίδιο κόμμα. «Επιλέγω κόμμα με την ελπίδα της αλλαγής. Δεν ξέρω αν αυτά που λένε θα τα κάνουν, όμως θέλω να δώσω σε κάποιους άλλους αυτή την ευκαιρία. Η χώρα είναι σε μια κατάσταση, η πορεία προς την οποία ήταν προδιαγεγραμμένη, όμως κανείς δεν έκανε το παραμικρό για να την αλλάξει. Για ποιο λόγο, λοιπόν, να συνεχίσω να ψηφίζω τους ίδιους; Και επίσης κάτι που με ενοχλεί πολύ – αν και δεν έχει απαραίτητα να κάνει με την εκλογική διαδικασία – είναι η ατιμωρησία. Ακούμε για όλους αυτούς που κατασπατάλισαν το δημόσιο χρήμα, αλλά δεν έχουμε δει κανέναν να τιμωρείται. Αντ’ αυτού ζητούν την ψήφο μας. Είναι παράλογο».
Είναι μια δύσκολη φάση, που θα περάσει
«Ζούμε μια άσχημη συγκυρία, όπως και οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες» λέει ο 26χρονος Παναγιώτης, άνεργος Πολιτικός Μηχανικός. «Κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν με πρόγραμμα και επιμονή να μας βγάλουν από αυτή την κατάσταση. Χρέος μας με την ψήφο μας είναι να τους στηρίξουμε, στο δύσκολο αυτό έργο. Είναι η πρώτη φορά που νομίζω στην Ελλάδα γίνεται συντονισμένη προσπάθεια για να αλλάξει το κατεστημένο, να καταπολεμηθεί η διαφθορά, να μπει τάξη στο δημόσιο τομέα και στα δημοσιονομικά ζητήματα. Δεν έχει σημασία να συζητάμε πως φτάσαμε ως εδώ, αλλά πως θα το ξεπεράσουμε. Και προσωπικά επιλέγω να ψηφίσω ανθρώπους που πιστεύω ότι εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση και όχι γιατί εξυπηρετούν ίδια ή άλλα συμφέροντα».
«Όλοι λένε τα ίδια»
Φυσικά, μεγάλο μερίδιο της «πίτας» κερδίζουν και οι αναποφάσιστοι ή εκείνοι που δεν περιμένουν τίποτα από την εκλογική διαδικασία, νιώθοντας «στο ίδιο έργο θεατές». Όπως για παράδειγμα, η νεαρή Βιργινία Β., που πρόσφατα ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο εξωτερικό και επέστρεψε στην Ελλάδα και αναζητεί εργασία. «Δεν έχω ιδέα τι θα ψηφίσω. Όλα μου φαίνονται το ίδιο. Ο ένας κατηγορεί τον άλλον και ουσία καμία. Αυτά σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας. Γιατί αν με ρωτήσεις για τους τοπικούς, δεν έχω ιδέα τι γίνεται. Δεν ξέρω ούτε έναν υποψήφιο για τη Λάρισα, αλλά και να κάτσω να ενημερωθώ δε νομίζω ότι θα δω και καμιά μεγάλη έκπληξη. Μόνο ότι βάζει η Κατερίνα Στανίση έμαθα, το οποίο οι περισσότεροι το αντιμετώπισαν ως τρολ. Και εδώ που τα λέμε, είναι. Το βασικό όμως είναι, για μένα, πως όποιο και να είναι το αποτέλεσμα δεν πρόκειται να υπάρξει κάποια αλλαγή. Ακόμα και κάποιες αλλαγές που προσπάθησε να κάνει η παρούσα κυβέρνηση είτε έπεσαν στο κενό, είτε ήταν δευτερεύουσας σημασίας και πάνω σε επουσιώδη ζητήματα. Νομίζω ότι τα πράγματα είναι στα περισσότερα επίπεδα προαποφασισμένα και όλο το υπόλοιπο είναι απλά ένα παιχνίδι εξουσίας».
Η 24χρονη Ζωή, από την άλλη, λίγες μόνο μέρες μετά τις εκλογές πρόκειται να φύγει στο εξωτερικό για να εργαστεί. «Θα προλάβεις λοιπόν να ψηφίσεις» τη ρωτάμε. «Θεωρητικά προλαβαίνω, αλλά δε νομίζω να το κάνω. Δε βρίσκω λόγο. Αν πάω, το πιθανότερο είναι να ρίξω λευκό ή άκυρο. Δε με εκφράζει κανένα κόμμα, όσο για τους υποψηφίους της Λάρισας δεν τους γνωρίζω. Ακόμα και ένα άτομο που θα εκτιμούσα για την επαγγελματική του πορεία, ας πούμε, δε νομίζω να το ψήφιζα, από τη στιγμή που θα αντιπροσώπευε κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα. Και φυσικά, δεν εννοώ μόνο αυτούς που έχουν κυβερνήσει αλλά και εκείνους που δεν το έχουν κάνει. Νομίζω δεν έχουν καμία διαφορά. Από την άλλη είμαι αισιόδοξη, πιστεύω πως υπάρχουν και οι άνθρωποι που θα μπορέσουν να αλλάξουν τα πράγματα. Βέβαια η αλλαγή ξεκινά πρώτα από εμάς τους ίδιους. Οι βασικοί τομείς στους οποίους πρέπει να γίνουν άμεσες και ριζικές αλλαγές είναι η παιδεία, η υγεία και η εργασία».
Εκείνοι που έμειναν εκτός
Αντίθετα με ότι συνέβαινε στις περασμένες εκλογικές αναμετρήσεις, στην επικείμενη οι 18χρονοι δεν θα προσέλθουν στις κάλπες. Ο λόγος; Παρά το γεγονός ότι ο νόμος αναφέρει πως δικαίωμα ψήφου έχουν όλοι οι νέοι και οι νέες που συμπληρώνουν τα 18 έτη από την 1η Ιανουαρίου έως και την 31η Δεκεμβρίου του 2015, η μη έγκαιρη εγγραφή τους στους εκλογικούς καταλόγους δεν τους δίνει τη δυνατότητα της συμμετοχής. Τους ρωτήσαμε πως αντιμετωπίζουν αυτή την εξέλιξη.
«Με ενοχλεί πολύ, γιατί το περίμενα με αγωνία» λέει η Έλλη Κ. μαθήτρια της Γ’ Λυκείου. «Με ενδιαφέρει η πολιτική, θέλω άλλωστε να σπουδάσω Πολιτικές Επιστήμες, και είχα ασχοληθεί πολύ με το τι θα ψηφίσω. Ενημερώθηκα για τα προγράμματα των κομμάτων, συζήτησα αρκετά με του γονείς μου και αποφάσισα. Είχα κάνει και πολλά από τα τεστ που σε τοποθετούν πολιτικά βάσει των απόψεών σου και σιγουρεύτηκα. Αυτή η εξέλιξη με απογοήτευσε. Η αλήθεια είναι ότι προβλέπεται από το νόμο, όμως υπήρχαν λύσεις. Θεωρώ ότι φοβούνται την ψήφο της γενιάς μας και γι’ αυτό δεν προσπάθησαν να βρουν διέξοδο από αυτό το πρόβλημα. Τα 100.000 περίπου άτομα της γενιάς του ’97, είναι σχεδόν το 1% του εκλογικού σώματος. Δεν είναι αμελητέο ποσοστό. Κι όμως, ενώ εμείς είμαστε το μέλλον, εκείνοι αποφασίζουν για εμάς, χωρίς τη δική μας συμμετοχή». Μαζί της συμφωνεί και η συνομήλική της Γεωργία. «Με πειράζει που μας στερούν το δικαίωμα της ψήφου. Δεν ξέρω αν τα παιδιά της ηλικίας μου έχουν την ωριμότητα να αποφασίσουν ή αν κάποιοι από αυτούς που επιλέγουν το ένα ή το άλλο κόμμα, έχουν επίγνωση των θέσεων του, αλλά η ουσία ότι μας απαγορεύουν κάτι που δικαιούμαστε. Εγώ προσωπικά ενημερώνομαι μέσω του ίντερνετ και του facebook, ενώ έχω κάνει και αρκετές συζητήσεις με τους γονείς και τη μεγαλύτερη αδερφή μου. Είχα αποφασίσει τι θα ψηφίσω, αν και για να είμαι ειλικρινής δεν περιμένω τίποτα από το εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη. Μόνο ένας από μηχανής θεός θα μας σώσει» λέει αφοριστικά.
Οι περισσότεροι συνομιλητές μας, πάντως, σχολίασαν αρνητικά τη διεξαγωγή της προεκλογικής εκστρατείας των περισσότερων υποψηφίων και κομμάτων, χαρακτηρίζοντάς τη «κενή» περιεχομένου. «Απευθύνονται στους νέους χρησιμοποιώντας κοινότοπες εκφράσεις και ένα δήθεν νεανικό λεξιλόγιο, λες και αν ένας πολιτικός πει lol, θα καταγράφει θετικά στη συνείδησή μας. Η γενιά των σημερινών 20αρηδων μπορεί να μην είναι τόσο πολιτικοποιημένη όσο παλαιότερες γενιές, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είμαστε άτομα χαμηλής νοημοσύνης, που ως τέτοια φαίνεται ότι θέλουν να μας προσεγγίσουν», θα πουν.
