Για πρώτη φορά στη Λάρισα έγινε μια προσπάθεια ενημέρωσης της κοινωνίας για την Τεχνική-Επαγγελματική Εκπαίδευση, από εκπαιδευτικούς που δραστηριοποιούνται και διδάσκουν, σε αυτή, χρόνια.
Για πρώτη φορά, ξεφεύγοντας από τα στενά πλαίσια του σχολείου τους και επιθυμώντας να καταθέσουν την πραγματική κατάσταση που βιώνει σήμερα η Τεχνική Εκπαίδευση, άνοιξαν τις …πύλες της και παρουσίασαν την πορεία της στα χρόνια, παράλληλα με τους προβληματισμούς τους για το μέλλον της.
Η πρωτοβουλία αυτή ανήκει στους εκπαιδευτικούς μέλη της Ένωσης Λειτουργών Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (ΕΛΤΕΕ) ν. Λάρισας , που σε συνεργασία με την αντιδημαρχία Παιδείας και Νεολαίας του Δήμου Λαρισαίων, πραγματοποίησαν εκδήλωση με θέμα «Οι δρόμοι μετά το γυμνάσιο», στο «Χατζηγιάννειο» Πνευματικό Κέντρο, όπου παρουσιάστηκαν οι επιλογές μαθητών μετά το γυμνάσιο, μέσα από την Τεχνική και Επαγγελματική Εκπαίδευση και οι δυνατότητες μετά το Επαγγελματικό Λύκειο ( ΕΠΑΛ).
Η εκδήλωση αν και αποτελούσε μια πολύ καλή ευκαιρία για εκπαιδευτικούς, που εργάζονται στην Τεχνική Εκπαίδευση να καταθέσουν την άποψή τους, ή και να πραγματοποιηθεί ένας ουσιαστικός διάλογος για όσα συμβαίνουν σήμερα και όσα προωθεί γι’ αυτή, το υπουργείο Παιδείας, δυστυχώς από τη συμμετοχή τους διαφάνηκε ότι …ενδιαφέρει λίγους!
Συγκεκριμένα στο νομό Λάρισας, λειτουργούν δέκα επαγγελματικά λύκεια, εκ των οποίων έξι στην πόλη της Λάρισας, με διάφορες ειδικότητες, όπου εργάζεται ένας σεβαστός αριθμός εκπαιδευτικών, η δυναμικότητα του οποίου δεν φάνηκε στην εκδήλωση.
Τοποθετήσεις έκαναν ο πρόεδρος της Ένωσης Λειτουργών Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (Ε.Λ.Τ.Ε.Ε.) Ν. Λάρισας (ΕΛΤΕΕ) κ. Φάνης Νανούλης, ο γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Λειτουργών Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (ΟΛΤΕΕ) κ. Δημ. Αμπόνης, ο οργανωτικός γραμματέας της ΕΛΤΕΕ ν. Λάρισας κ. Γιάννης Αγγελόπουλος, ο αντιδήμαρχος Παιδείας και Νεολαίας Δήμου Λάρισας κ. Αλ. Μπατζανούλης και ο πρόεδρος της σχολικής επιτροπής του Δήμου Λάρισας κ. Δαούλας.
Όλοι τους εξέφρασαν την άποψη ότι η Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση πρέπει να παραμείνει στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, τασσόμενοι κατηγορηματικά αντίθετοι με την πρόταση της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) που θέλει η Τεχνική Εκπαίδευση να ξεκινά μετά τη λήξη της δωδεκάχρονης φοίτησης των μαθητών στο σχολείο (δηλαδή μετά τα 18 τους χρόνια).
Συγκεκριμένα ο κ. Νανούλης, υποστήριξε ότι: «Η πρόταση της ΟΛΜΕ αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία! Πουθενά στο κόσμο, σε κανένα εκπαιδευτικό σύστημα, η Τεχνική Εκπαίδευση δεν αρχίζει αφού τα παιδιά φτάσουν 18 χρονών. Οι δεξιότητες των παιδιών αναπτύσσονται στα 12 με 18 τους χρόνια. Δύσκολο μετά τα 18, να …πιάσουν κατσαβίδι…». Συμπληρώνει δε ότι: «Η πολύπαθη και πολυβασανισμένη ΤΕΕ βάλλεται από πολλές πλευρές και αντί να γίνει μοχλός ανάπτυξης της χώρας για άλλη μια φορά γίνεται αντικείμενο πειραματισμών.
Η Ελλάδα της κρίσης έχει ανάγκη την ισχυρή Τεχνική και Επαγγελματική Εκπαίδευση ώστε, οι μαθητές σήμερα, να ενταχθούν αύριο, στον παραγωγικό δυναμικό της χώρας μας, εφοδιασμένοι με τεχνικές γνώσεις και δεξιότητες».
«ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ»
«Σε οποιοδήποτε σχέδιο αναβάθμισης της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, όσο δεν φτιάχνουμε μια ισχυρή, με σαφείς στόχους και ουσιαστική Τεχνική Εκπαίδευση, το εκπαιδευτικό οικοδόμημα της Ελλάδας δεν πρόκειται να βελτιωθεί», υποστήριξε σε ομιλία του ο επίκουρος καθηγητής ΤΕΙ και αντιδήμαρχος του Δήμου Λαρισαίων κ. Γ. Σούλτης, αναφέροντας μεταξύ άλλων τα εξής: «Το κρίσιμο σημείο, κατά τη γνώμη μας, για την ελληνική εκπαίδευση είναι η υποβάθμιση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και η παντελής κατάργηση της Μέσης Τεχνικής Εκπαίδευσης. Ακριβώς το γεγονός αυτό έχει σαν συνέπεια οι νέοι μη έχοντας άλλες επιλογές να ωθούνται στην εισαγωγή τους στα ΑΕΙ. Με τον τρόπο αυτό α)στερούμε τη χώρα από τεχνίτες (είναι τραγικό στην Ελλάδα του 2016 οι τεχνίτες να εκπαιδεύονται σαν «παραπαίδια» στον μάστορα, όπως γινόταν τη δεκαετία του ΄50) β)καταστρέφουμε τα ΑΕΙ, διότι ας μη γελιόμαστε, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανώτατης εκπαίδευσης είναι ο μεγάλος αριθμός τμημάτων και φοιτητών. γ)καταστρέφουμε το μέλλον των παιδιών μας, τα κάνουμε να απεχθάνονται τη χειρωνακτική εργασία και να βγαίνουν στον εργασιακό στίβο επί της ουσίας σαν ανειδίκευτοι εργάτες με πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης».
Αναφερόμενος στο παρελθόν της Τεχνικής Εκπαίδευσης δήλωσε: «Ιστορικά στη χώρα μας η Τεχνική Εκπαίδευση γνώρισε μια άνθιση τις δεκαετίες ’60 έως και τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’70. Οι τεχνίτες εκείνης της εποχής «έχτισαν» τη σύγχρονη Ελλάδα.
Εκείνη την εποχή δημιουργήθηκε το μικρό Πολυτεχνείο και στη συνέχεια η Ανώτερη Τεχνική Εκπαίδευση (ΚΑΤΕ – ΚΑΤΕΕ το 1973).
Από εκεί και πέρα, έως και σήμερα, η Τεχνική Εκπαίδευση συνεχώς υποβαθμίζεται. Τα Τεχνικά Λύκεια υπήρξαν τα πλέον αποτυχημένα σχολεία. Αυτό διότι από την πολιτεία πρώτα και από τους πολίτες στη συνέχεια, θεωρήθηκαν σχολεία δεύτερης κατηγορίας σε μια εποχή όπου η Ελλάδα ζούμε την περίοδο του ψεύτικού νεοπλουτισμού της.
Η προσπάθεια για τα Ενιαία Πολυκλαδικά Λύκεια, αν και σημαντική σαν ιδέα, δεν υποστηρίχθηκε από την πολιτεία και κατέληξε και αυτή σε πλήρη αποτυχία».
Ο κ. Σούλτης, καταλήγοντας τόνισε: «Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο σχεδιασμό μιας ακόμα εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Η χώρα μας έχει πλέον προσγειωθεί αναγκαστικά, μέσα στη δίνη μια ανελέητης και πολύπλευρης κρίσης. Κατά τη γνώμη μας δεν μας παίρνει γι’ άλλη μια αποτυχημένη μεταρρύθμιση. Πιστεύω ότι υπάρχουν και άτομα και φορείς οι οποίοι έχουν και τη γνώση και την πείρα για το σχεδιασμό μια ουσιαστικής και ρεαλιστικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Αρκεί να υπάρχει η πραγματική πολιτική βούληση μακριά από επικοινωνιακές πρακτικές αλλά και ιδεοληψίες. Κατά τη γνώμη μας μια ουσιαστική μεταρρύθμιση πρέπει να κινείται στους παρακάτω άξονες :
1. Ο σχεδιασμός μιας ουσιαστικής εκπαιδευτικής αλλαγής, πρέπει να ξεκινήσει από τη Δευτεροβάθμια και κυρίως από τη Λυκειακή εκπαίδευση.
2. Πρέπει να δημιουργηθεί μια ουσιαστική Λυκειακή Τεχνική Εκπαίδευση, θεσμοθετώντας ένα τεχνικό και επαγγελματικό σχολείο το οποίο να καταλήγει δίνοντας στους αποφοίτους ουσιαστικά διπλώματα εργασίας και άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Από τα τόσα ευρωπαϊκά προγράμματα των οποίων οι πόροι πολλές φορές πετιούνται, μπορεί να επιδοτηθούν οι νέοι και να διευκολυνθούν ώστε να ξεκινήσουνε την δική τους ατομική επιχείρηση.
3. Στόχος πρέπει να είναι η σταδιακή αποθάρρυνση των παιδιών από το να συνεχίσουν στα πανεπιστήμια ή τα ΤΕΙ. Αυτό θα γίνει κατορθωτό όχι με τον αποκλεισμό των παιδιών από τα ΑΕΙ, αλλά αν αυτό το σχολείο γίνει ευχάριστο, ενδιαφέρον και ουσιαστικό και οδηγεί σε πραγματική επαγγελματική αποκατάσταση.
4. Ναι μεν η επιδίωξη είναι η Τεχνική Εκπαίδευση να είναι καταληκτική αλλά τα παιδιά πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες με τα παιδία των Γενικών Λυκείων. Η είσοδος τα ΤΕΙ και τα Πανεπιστήμια πρέπει να είναι ισοδύναμη και να μην υπάρχει διαχωρισμός.
5. Σε μια νέα μεταρρύθμιση η συζήτηση για τις εισαγωγικές εξετάσεις πρέπει να υποβαθμιστεί τελείως. Πρέπει το θέμα των εισαγωγικών να πάψει να είναι το κεντρικό θέμα της οποιαδήποτε εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Πρέπει να είναι το τελευταίο θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει.
6. Τα ΤΕΙ μπορούν να αναλάβουν τον σημαντικό ρόλο του «μέντορα» της μέσης τεχνικής εκπαίδευσης και να παίξουν σπουδαίο και πολλαπλό ρόλο σε αυτό. Μπορούν να συμβάλουν σημαντικά στη μελέτη των ειδικοτήτων της Τεχνικής Εκπαίδευσης που πρέπει να αναθεωρηθούν, στην επιμόρφωση των καθηγητών, και σε πολλά άλλα θέματα.
7. Αμέσως και σταδιακά πρέπει να γίνει αλλαγή και βελτίωση των προγραμμάτων σπουδών και των βιβλίων της Τεχνικής Εκπαίδευσης. Πρέπει να αναβαθμιστεί ο εξοπλισμός των εργαστηρίων και να επιμορφωθούν οι καθηγητές της τεχνικής εκπαίδευσης. Η επένδυση στην Τεχνική Εκπαίδευση είναι άμεσα ανταποδοτική και οδηγεί σε ανάπτυξη.
8. Για τα ΑΕΙ (πανεπιστήμια και ΤΕΙ) θα πρέπει να γίνει από μια κοινώς αποδεκτή επιτροπή ο σχεδιασμός ενός νέου χάρτη ειδικοτήτων και τμημάτων. Το πιο σημαντικό για να σωθεί η Ανώτατη Εκπαίδευση είναι να αρθεί άμεσα το εμπάργκο στους διορισμούς, η έλλειψη προσωπικού είναι η μέγιστη απειλή των ΑΕΙ σήμερα.
9. Θα πρέπει στην αναγκαία αναθεώρηση όλων των προγραμμάτων σπουδών από το Νηπιαγωγείο έως και το Λύκειο, να προσεχθεί ιδιαίτερα το γεγονός της ενθάρρυνσης των παιδιών προς την Τεχνολογία και τη χειρωνακτική εργασία.
10. Τέλος θέλουμε να τονίσουμε κάτι που όλοι οι δάσκαλοι της Τεχνικής Εκπαίδευσης το γνωρίζουμε απόλυτα: H Τεχνική Εκπαίδευση δεν μπορεί να παρέχεται πέραν του Λυκείου. Το παιδί μετά τα 17 δεν «πιάνει πλέον κατσαβίδι». Η Τεχνική Εκπαίδευση πρέπει να παρέχεται μετά το Γυμνάσιο! Κάθε άλλη συζήτηση πέραν αυτού είναι ιδεοληψία και μόνο και σημαίνει την κατάργηση της Τεχνικής Εκπαίδευσης.
Θέλω να συνοψίσω τις πεποιθήσεις μου ότι:
* Η Τεχνική Εκπαίδευση είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη της χώρας μας.
* Η Τεχνική Εκπαίδευση είναι το κλειδί για την αναβάθμιση της Ελληνικής Εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων
* Η Τεχνική Εκπαίδευση μπορεί να δώσει διέξοδο στα παιδιά μας, να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας».
