Φοιτητές της Ιατρικής Σχολής Λάρισας, του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ευαισθητοποιήθηκαν απέναντι στο κύμα προσφύγων, που έχει φτάσει και στην περιοχή μας και οργάνωσαν δράση συλλογής ρουχισμού, φαρμάκων και ειδών πρώτης ανάγκης, στην ιατρική σχολή, στο Μεζούρλο. Επίσης διαθέτουν χρήματα από το ταμείο του συλλόγου τους για την αγορά
φαρμάκων για του πρόσφυγες , τα οποία θα δοθούν στο Κοινωνικό Ιατρείο Φαρμακείο Λάρισας - Τόπος αλληλεγγύης (στην οδό Παπαναστασίου 117), ενώ πρόσφατα συμμετείχαν
στην πορεία αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκε στη Λάρισα.
Σε ανακοίνωσή τους αναφέρουν: «Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης: ανεργία,υποβάθμιση παιδείας,υγείας κτλ. Δυστυχώς, όμως, η κρίση δεν περιορίζεται μόνο στην υλική της υπόσταση, αλλά εμφανίζεται και με την ανάπτυξη διάφορων παθολογικών κοινωνικών μορφωμάτων, όπως είναι ο εθνικισμός, και η φυσική του συνέχεια ο φασισμός.
Η λειτουργία τους είναι ουσιαστικά η καταστολή της θέλησης, για αλλαγή και για αντίσταση στις υπάρχουσες συνθήκες.
Ιστορικά είναι γνωστό, πως κάθε μεγάλη οικονομική κρίση ακολουθείται κι από έναν πόλεμο (γνωστότερα παραδείγματα ο 1ος και ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος). Στην εποχή μας, προς το παρόν, ο πόλεμος-λύση της κρίσης είναι αυτός στην μέση ανατολή. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι μεγάλες προσφυγικές ροές προς την Ευρώπη αλλά και προς τις γειτονικές της Συρίας και του Ιράκ χώρες.
Αναγνωρίζουμε ότι τον πόλεμο αυτό, δεν τον βιώνουμε λόγω καθαρά τυχαίων γεγονότων κι ότι θα μπορούσαμε εμείς να ήμασταν στη θέση των προσφύγων.
Τα κράτη της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ κλείνοντας τα μάτια όχι μόνο στην ιστορία, αλλά και στην σχέση αιτίου–αποτελέσματος μεταξύ πολέμου και προσφύγων υιοθέτησαν μια απάνθρωπη πολιτική κλεισίματος των συνόρων ,αποκλεισμού και επαναπροωθήσεων.
Οι λίγοι τυχεροί που έφτασαν στις επιθυμητές χώρες προορισμού τους, θα χρησιμοποιηθούν από την κυρίαρχη τάξη ως φτηνό εργατικό δυναμικό, το οποίο θα λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης για την μείωση των μισθών στις αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης.
Σε αυτήν την κατάσταση ο εθνικισμός και ο φασισμός θα παίξουν τον ιστορικό τους ρόλο, δηλαδή θα προσπαθήσουν να αποπροσανατολίσουν τους ανθρώπους και να μεταφέρουν την πηγή του προβλήματος, που είναι το υπάρχον σύστημα εξουσίας, στους πρόσφυγες. Αναγνωρίζοντας τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικέςσυνθήκες που επικρατούν,χρέος μας είναι να θίξουμε τις ρίζες του προβλήματος και ταυτόχρονα να σταθούμε δίπλα στους πρόσφυγες ως συνάνθρωποι και να παλέψουμε για τα βασικά τους δικαιώματα.
Οποιοσδήποτε από εμάςαναγνωρίζει τον εαυτό του ως άνθρωπο, ενστικτωδώς αντικρίζοντας αυτή την εξαθλίωσηπροσφέρει τη βοήθεια του. Με αυτό το δεδομένομπροστά μας διαγράφονται δυο μονοπάτια,αυτό της φιλανθρωπίας κι αυτό της αλληλεγγύης,τα οποία, όμως, δεν έχουν την ίδιακατάληξη.
Το πρώτο είναι κυκλικό και μας φέρνειξανά στην αρχήεπαναλαμβάνοντας την ιστορία ενώ το δεύτερο μας οδηγεί στην αλλαγή. Η φιλανθρωπίαείναι κατακόρυφη και δεν επιδιώκει την μεταβολή των κοινωνικών συνθηκών. Ο δέκτης της είναι ο πάντα ‘κατατρεγμένος’ ο πάντα ‘ανίκανος’ ,ο πάντα ‘άτυχος’ της κοινωνίας. Ο δότης είναι ο πάντα ‘ανώτερος’, ο πάντα ‘ικανός’. Αναγνωρίζει ότι βρίσκεται σε πλεονεκτικότερηθέση σε σχέση με το δέκτη και η δράση του είναι ταπεινωτική για όσους τη λαμβάνουν. Η φιλανθρωπίαλειτουργεί ως παυσίπονο και για τους δυο, στοχεύοντας στο σύμπτωμα και όχι στο πρόβλημα. Τόσο ο δέκτηςκαλύπτειπροσωρινά την ανάγκη του, όσο και ο δότηςκαθησυχάζει τη συνείδηση του ότι έδρασε ως άνθρωπος.
Αντίθετα, στην αλληλεγγύη δεν τίθεται θέμα ικανότητας ή τύχης. Ο άνθρωπος που προτάσσει την αλληλεγγύη, προσπαθεί να σπάσει τις υπάρχουσες και να δημιουργήσει νέες συνθήκες διαβίωσης, έτσι ώστε η επιβίωση να μην είναι θέμα συγκυριών. Δεν αναγνωρίζει σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στον δέκτη και δότη, αλλά αντίθετα τον θεωρεί ισάξιό του,καταλαβαίνει το ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθεί κι αυτός σε μια παρόμοια θέση και παλεύει μαζί του για τα δικαιώματα και των δυο. Η αλληλεγγύη επομένως δεν αρκείται απλά στο να προσφέρεις την βοήθεια σου ως άνθρωπος, αλλά αναγνωρίζοντας τη σχέση αιτίου –αποτελέσματος, αποτελεί ένα διαρκή κοινωνικό αγώνα με προτάγματα την ισότητα και την ελευθερία.
Γι αυτούς του λόγους, στεκόμαστε αλληλέγγυοι-ες στους πρόσφυγες, όχι μόνο βοηθώντας τους, αλλά και παλεύοντας για τα δικαιώματα τους, τα οποία είναι και δικά μας.
Δεν θεωρούμε ότι αρκεί μόνο η προσφορά υλικών αγαθών, αλλά κρίνεται απαραίτητος και ο καθημερινός μας αγώνας, για το δικαίωμα μιας αξιοπρεπούς ζωής.
Μιας ζωής η οποία δεν θα είναι έρμαιο της κερδοσκοπίας και της εκμετάλλευσης.
Όταν ψάχνεις τις αιτίες εξαθλίωσης σου, στους ήδη εξαθλιωμένους, τότε έχεις ήδη χάσει».
