ΑΓΙΑ (Γραφείο «Ε»)
Του Νίκου Γουργιώτη)
«Ήρθε, ήρθε χελιδόνα.
Ήρθε πάλι μεληδόνα,
κάθισε και λάλησε
και γλυκά κελάδησε.
Μάρτη, Μάρτη μου καλέ
και Φλεβάρη φοβερέ,
κι αν φλεβίσεις, κι αν κακίσεις,
Καλοκαίρι θα μυρίσεις.
Θάλασσα επέρασα,
τη στεριά δεν ξέχασα,
εδώ πάλι έφτασα
έσπειρα, ‘κονόμησα...»
Μ’ αυτά τα κάλαντα, παιδιά της Β1 τάξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αγιάς, με τη δασκάλα τους Σοφία Σοφολόγη – Μπαλταγιάννη, γυρίζοντας σε καταστήματα, υπηρεσίες και τράπεζες στο εμπορικό κέντρο της Αγιάς και κρατώντας στα χέρια τους ομοιώματα χελιδονιών και ανθισμένα κλαδιά αμυγδαλιάς, αναβίωσαν χθες 1η Μαρτίου τα «Χελιδονίσματα», ένα πρωτομαρτιάτικο έθιμο που αποτελεί το μελωδικό καλωσόρισμα της άνοιξης και οι ρίζες του φτάνει στην αρχαία Ελλάδα.
Σύμφωνα με την παράδοση, τα παιδιά με το τραγούδι τους, επικαλούνται τα αληθινά χελιδόνια να έρθουν στον τόπο τους και μαζί μ’ αυτά η άνοιξη. Είναι ένα αναβλαστικό έθιμο και σκοπός του είναι η υποβοήθηση της βλάστησης της γης.
Στο σημερινό «χελιδόνισμα» συνεχίζεται το αρχαίο τραγούδι αγερμού, που έλεγαν ομάδες παιδιών στην αρχή της άνοιξης. Η ομοιότητα του σημερινού με το αρχαίο είναι πραγματικά εντυπωσιακή, τόσο στο λεκτικό ύφος, όσο και στα επιμέρους θεματικά στοιχεία και την οικονομία της σύνθεσής τους (μήνυμα του ερχομού της άνοιξης με την επάνοδο του χελιδονιού, χαιρετισμός του φτερωτού αυτού προπομπού της χαρούμενης εποχής, επωδική αποδίωξη του κακού από το σπίτι, ευχή υπέρ των ενοικούντων, αίτηση δώρων):
Ήλθε, ήλθε χελιδών,
καλάς ώρας άγουσα
καλούς ενιαυτούς...
Πέρα από τα «χελιδονίσματα», με πλήθος ακόμη εθίμων υποδεχόταν παλαιότερα ο λαός μας σε διάφορα μέρη της Ελλάδας τον Μάρτη και την άνοιξη. Οι νοικοκυρές απαραιτήτως από την παραμονή καθάριζαν το σπίτι, ρίχνανε τα σκουπίδια έξω, σπάζοντας μάλιστα κάποιο παλιό πήλινο αγγείο για να φύγει το κακό κι ο χειμώνας. Βέβαια, φόβος και τρόμος με τον ερχομό της άνοιξης αποτελούσαν οι ψύλλοι και τα διάφορα συναφή ζωύφια, γι’ αυτό και το «όξω ψύλλοι και κοριοί» αποτελεί ένα σύνηθες στιχάκι που ενσωματώνεται σε διάφορα λαϊκά ευχετήρια άσματα της εποχής. Επιπλέον, όπως και σε άλλες παρεμφερείς εορτές, συνήθιζαν να «χτυπούν» ανθρώπους και ζώα με χλωρά κλαδιά, σκυλοκρέμμυδα ή ασφοδέλους ή και με κλήματα, ώστε να μεταδοθεί η θαλερότητα και η γονιμότητά τους.
