Κριτική για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν στον Διάλογο για την Παιδεία «όταν επιδίδονταν σε επαναστατική γυμναστική τορπιλίζοντας κάθε προσπάθεια διαλόγου και συναίνεσης»άσκησεο Τομεάρχης Παιδείας και Θρησκευμάτων της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Λαρίσης κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος μιλώντας στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της βουλής με αφορμή την ακρόαση του νέου προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας (ΕΣΥΠ) κ. Νικόλαου Θεοτοκά.
Στην παρέμβασή του ο κ. Χαρακόπουλος σημείωσε τα εξής:
«Το ΕΣΥΠ είναι το όργανο που έχει κατ' εξοχήν λόγο και ρόλο στην χάραξη της στρατηγικής στην Παιδεία. Ωστόσο, ο εθνικός διάλογος για την Παιδεία ξεκίνησε με ιδιαίτερα πομπώδη τρόπο εκ μέρους της Κυβέρνησης, και παρά την πληθώρα λόγων και την υπεραφθονία στην σύσταση επιτροπών και υποεπιτροπών, εξελίσσεται μετ` εμποδίων, εξαιτίας της επαναστατικής γυμναστικής, που ο χώρος της εκπαίδευσης έχει πάντοτε μια έφεση.
Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω, ότι στελέχη της σημερινής Κυβέρνησης είχαν για δεκαετίες, ασκηθεί εντατικά στην επαναστατική γυμναστική, προσεταιριζόμενοι κάθε αίτημα, όσο παράλογο και αν ήταν. Ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και γίνατε εξουσία και τώρα επικαλείστε τους δημοκρατικούς κανόνες λειτουργίας, αλλά φυσικά βρίσκετε αυτιά κλειστά και πάτε από ματαιωμένη συνεδρίαση σε ματαιωμένη συνεδρίαση. Είναι και αυτό ένα είδος «Νέμεσις» θα έλεγα.
Αλλά δεν είναι αυτή η σημαντικότερη αιτία, που όλη αυτή προσπάθεια ξεκινάει με κακούς οιωνούς. Μένει να δούμε στην πορεία, αν η Κυβέρνηση έχει ένα συγκεκριμένο όραμα, ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο σχέδιο ή μόνο μεγαλεπήβολες διατυπώσεις.
Η δαιδαλώδης,όμως, διαδικασία πολλών επιπέδων-Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων, Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, Εθνική Επιτροπή Διαλόγου, Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, Πλατφόρμα Διαλόγου, Υποεπιτροπές- μια παράλληλη διαδικασία η οποία δεν έχει αρχή και τέλος, φοβούμαι ότι δεν προοιωνίζει την κατάληξη σε ένα “διά ταύτα”.
Φοβούμαι επίσης, ότι δεν συμφωνούμε όλοι στα βασικά, στις πραγματικές ανάγκες του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Γιατί Εθνικοί διάλογοι για την Παιδεία, υπήρξαν και στο παρελθόν και εκεί είδαμε ότι πολλά από αυτά, τα οποία εμείς θεωρούμε παθογένειες της εκπαίδευσης, όπως η έλλειψη αξιολόγησης, το άσυλο ανομίας, οι ισόβιοι φοιτητές, η κομματικοποίηση κ.α., οι άνθρωποι που έχουν αναλάβει σήμερα να διατυπώσουν τις προτάσεις για το αύριο, δεν τις αντιλαμβάνονται ως παθογένειες. Το αντίθετο μάλιστα, τις υπερασπίζονταν σθεναρά για χρόνια και αντιδρούσαν σε οποιαδήποτε απόπειρα μεταρρύθμισης. Αν λοιπόν συζητούμε, καλό είναι να συζητούμε επί ρεαλιστικής βάσεως.
Βεβαίως, ένα κομμάτι της Αριστεράς, πάντα αρέσκεται σε θεωρητικές συζητήσεις, ίσως επειδή, μονίμως βρισκόταν, στη θέση της «βολικής» αντιπολίτευσης, όπου ασκούσε ανέξοδη κριτική και έκανε σχέδια επί χάρτου.Όταν λόγω διαφόρων συγκυριών και μιας ακατάσχετης υποσχεσιολογίας, ανέλαβε την διακυβέρνηση του τόπου, είδαμε που κατέληξαν οι θεωρητικές της πλάνες και στην οικονομία και στο μεταναστευτικό. Το ίδιο φοβάμαι ότι συμβαίνει και στον τομέα της εκπαίδευσης.
Εν τούτοις, θα μπορούσε ίσως αν υπάρχει η ειλικρινής πρόθεση εκ μέρους του υπουργείου -και θέλω να πιστεύω πως υπάρχει- να προκύψει ένας γόνιμος διάλογος, που θα κατέληγε, κατ' αρχήν σε κοινές διαπιστώσεις, για τα δεινά και τις ελλείψεις του εκπαιδευτικού συστήματος και στη συνέχεια σε μια δέσμη λύσεων, που θα αναβάθμιζε το εκπαιδευτικό μας σύστημα, την δημόσια παιδεία, τόσο ως προετοιμασία για την επαγγελματική αποκατάσταση των μαθητών, όσο και στην δημιουργία ολοκληρωμένων και ακέραιων προσωπικοτήτων».
Όσον αφορά στην παρατήρηση του προέδρου του ΕΣΥΠ ότι «το πολιτικό σύστημα δεν έχει φτιάξει μια παράδοση διαλόγου» ο κ. Χαρακόπουλος παρατήρησε σκωπτικά «πράγματι πολλές φορές τορπιλίστηκε η όποια προσπάθεια διαλόγου, αλλά την απάντηση σε αυτό νομίζω ότι την έδωσε με την αυτοκριτική της τοποθέτησης η Εισηγήτρια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όταν είπε ότι η σκληρή αλήθεια της διακυβέρνησης, έχει διαλύσει αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Θα το δεχθώ!».
