Πώς τα φέρνει η ζωή τελικά… Το πρώτο ματς που έδωσε η ΑΕΛ στο στάδιο Αλκαζάρ ήταν ένα φιλικό με τον Πανιώνιο τον Ιούνη του 1964. Το τελευταίο που θα δώσει για να αποχαιρετήσει το συγκεκριμένο στάδιο θα είναι πάλι με τον Πανιώνιο. Φαντάζεστε να κερδίσουμε και με 2-1 όπως τότε;
Σημασία ωστόσο δεν έχει το σκορ σε αυτές τις περιπτώσεις. Σημασία έχει το γεγονός πως σπάνε δύο κομμάτια που έως τώρα ήταν ταυτόσημες έννοιες. Η ΑΕΛ και το Αλκαζάρ. Το Αλκαζάρ και η ΑΕΛ. Πόσα συνθήματα, πόσα πανό, πόσοι τίτλοι σε εφημερίδες, πόσα τραγούδια για το περιβόητο αυτό στάδιο. Και σήμερα είναι το τέλος. Μα συνάμα και η αρχή μιας νέας εποχής για την ομάδα και τους φιλάθλους.
Τι σημασία έχει αν γκρίνιαζαν κάποιοι. Δεν έχει σκέπαστρο έλεγαν. Δεν έχει τουαλέτες. Δεν έχει πρόβλεψη για άτομα με ανάγκες. Δεν είναι ποδοσφαιρικό γήπεδο. Δεν έχει σωστούς προβολείς. Όντως τίποτα δεν είχε. Αλλά τα είχε και όλα. Ο φίλαθλος της ΑΕΛ ξέρει τι είχε. Είχε ψυχή και αυτό του φτάνει. Γέρασε και δαύτο. Μα έχει δει πολλά.
Είδε την ομάδα να ανεβαίνει σιγά – σιγά. Να κάνει τα πρώτα της βήματα στην Α΄ Εθνική. Να πέφτει. Να ξανασηκώνεται και να αρχίσει να γιγαντώνεται στην πρώτη κατηγορία ξανά. Την είδε να παίζει ευρωπαϊκά παιχνίδια και να φτάνει ως τους «8» του κυπέλλου Κυπελλούχων. Την είδε να σπάει το ποδοσφαιρικό απόστημα το 1988. Τη θαύμασε στο κύπελλο Πρωταθλητριών. Αλλά δεν ξεχνάει και την κάτω βόλτα από το 1996 ως το 2004. Κρύα Βρύση, Κασσανδρία, Λύκοι, Ποντιακός Νέας Σάντας. Με ποιους παίζαμε; Πώς να διαγράψεις με μιας όλα αυτά.
Θυμάται τον Καλαμάρα πάντα ημίγυμνο πάνω στο μεγάφωνο, τον Μπλιώνα που άφησε το αίμα του και την ψυχή του στο μπετό, το ανάποδο ψαλίδι του Μητσιμπόνα την Πρωτομαγιά του ΄88, τους Monsters στη θύρα 1, τους Σκύλους, τους Ιερολοχίτες στη 10 με τον Σούλη Κόμματο αρχηγό. Το γκολ του Καραπιάλη με τον Πανσερραϊκό. Τους πραγματικούς ηγέτες Παραφέστα, Βαλαώρα. Τους Σούνες, Φράνσις, Βιάλι, Μαντσίνι όταν ήρθαν με την Σαμπντόρια, Ντέταρι με τη Χόνβεντ. Τα κλάματα στους υποβιβασμούς. Τα 185 εισιτήρια με τον Εδεσσαϊκό αλλά και τα 18.500 με τον Παναθηναϊκό… Διάολε τι άλλο να χωρέσει ένα γήπεδο.
Η αλήθεια είναι πως τα γήπεδα όσο καινούρια και αν είναι δεν κάνουν τις ομάδες. Οι ομάδες κάνουν τα γήπεδα μεγάλα και τρανά. Ένδοξα και περήφανα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη. Μπροστά στην πρόκληση της νέας εποχής σαν γνήσιοι Λαρισαίοι έχουν όλοι χρέος να σταθούν για λίγο στο Αλκαζάρ. Να το αποχαιρετήσουν όπως νιώθουν. Άλλωστε αν δεν υπήρχε και αυτή η ρομαντικότητα, η επαναστατικότητα, ο εγωισμός, η περηφάνια, η αυτονομία και η διαφορετικότητα στο αίμα των Λαρισαίων τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε καταφέρει η ομάδα. Πάντα κόντρα στο ρεύμα.
Τώρα η ΑΕΛ και οι φίλοι της έχουν ένα νέο χρέος και αυτό είναι να «χτίσουν» γύρω από το Arena νέους θριάμβους.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΕΛ
Αναζητήσαμε έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να μας πει μερικά πράγματα για το Αλκαζάρ σε σχέση με την ομάδα. Βρήκαμε τον πρώτο παίκτη της ΑΕΛ. Τον αθλητή που υπέγραψε το πρώτο δελτίο (σύμφωνα με τη δική του μνήμη) στους «βυσσινί» το καλοκαίρι του 1964. Τον Γιώργο Βουτσιλά.
Στα 65 του τώρα δέχθηκε να πάμε μαζί μια βόλτα στο στάδιο Αλκαζάρ. Όταν πρωτοπάτησε τον αγωνιστικό χώρο του ίδιου σταδίου με τη φανέλα της ΑΕΛ ήταν μόλις 19 ετών. Το γήπεδο τότε ήταν στρωμένο με 3Α και γύρω καρβουνόσκονη. «Με φώναξε ο Αλέκος Μήτσου και υπέγραψα στο γραφείο. Σπουδαίος παράγοντας, γενικός αρχηγός τότε. Μου έδωσε 1000 δραχμές. Ήμουν το πρώτο δελτίο και μετά από λίγες ημέρες υπέγραψαν και οι υπόλοιποι. Χαρά μεγάλη. Μετά τις προπονήσεις είχαμε γάλα, παξιμάδι, λεμονάδα, πράγματα που για τότε ήταν πολυτέλεια. Τα σωματεία των Αθηνών δεν είχαν τέτοια» και έτσι άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων.
«Όταν αρχίσαμε προπονήσεις στο Αλκαζάρ ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται κάθε μεσημέρι για να δει τις προπονήσεις. Μιλάμε για χιλιάδες φιλάθλων. Κάθονταν στην μεγάλη κερκίδα. Από κάτω ήταν τα τέσσερα καμαράκια με τα αποδυτήρια. Πριν γίνει η ΑΕΛ τα μοιραζόταν ο Άρης, ο Λαρισαϊκός, ο Τοξότης και ο Ηρακλής. Όταν τελειώναμε φεύγαμε με τα πόδια και ο κόσμος μας σταματούσε και μας μιλούσε συνέχεια».
-Πιστεύατε πως θα έπαιρνε τέτοια μορφή στη συνέχεια;
* Βλέπαμε την πόλη να μεγαλώνει συνεχώς και θεωρώ πως ήταν φυσιολογικό. Τότε όμως όχι δεν φανταζόμασταν τέτοια εξέλιξη. Λεβέντη μου για να καταλάβεις κάτι. Πίσω από τη θύρα 3 ήταν μόνο αγριάδα. Εκεί που είναι τώρα τα τένις και το κολυμβητήριο. Εκεί έρχονταν όλα τα σχολεία της Λάρισας εκδρομή. Ξέρεις τι σημαίνει τέσσερα σχολεία να δίνουν ποδοσφαιρικούς αγώνες. Και μόνο το γεγονός πως παίζαμε δίπλα στο Αλκαζάρ μάς πάθιαζε. Από τότε το είχαν μέσα τους οι Λαρισαίοι. Αυτό δεν αλλάζει.
Θυμάμαι τα σύρματα που χώριζαν τον αγωνιστικό χώρο από την κερκίδα. Σύρματα απλά και τώρα έγιναν όλα αυτά. Θυμάμαι τις λεύκες που ήταν γεμάτος ο τόπος πίσω από τη θύρα 10. Όλο λεύκες τεράστιες. Και μ΄ αυτά είχαμε πρώτο προπονητή τον Πέτροβιτς. Αυτές οι εικόνες μού έρχονται συνέχεια στο μυαλό.
- Μεγάλο κομμάτι για την ΑΕΛ το Αλκαζάρ;
*Τεράστιο. Είναι συγκινητικό το γεγονός πως φεύγει μετά από τόσα χρόνια. Δεν ξέρω αν έπρεπε κιόλας το καινούριο να το πούνε Νέο Αλκαζάρ. Εντάξει το όνομα είναι από την περιοχή αλλά δεν παύει πλέον να έχει συνδεθεί με το γήπεδο. ΑΕΛ και Αλκαζάρ πήγαιναν πάντα μαζί.
ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕ
Σχεδόν ογδόντα χρόνων είναι το Αλκαζάρ. Οι πηγές αναφέρουν πως δημιουργήθηκε σε πρώτη φάση περίπου το 1932. Φυσικά τότε ήταν μόνο ο αγωνιστικός χώρος με μια μικρή σχετική περίφραξη. Τέσσερα χρόνια αργότερα δηλαδή περίπου το 1936 χτίστηκε ένας τοίχος που το χώριζε από τον υπόλοιπο χώρο. Μετά ήρθε η κατοχή. Δύσκολα χρόνια. Πού καιρός για μπάλα.
Λίγο πριν το 1960 η Νομαρχία όρισε την πρώτη Εφορεία του Σταδίου. Λίγο αργότερα δημιουργήθηκε και ο στίβος με κανονικές προδιαγραφές. Τότε άρχισε να παίρνει μορφή έχοντας και τις κεντρικές κερκίδες φυσικά.
Στις 12 Απριλίου 1962 μετονομάστηκε από Εθνικό Στάδιο Λάρισας σε Εθνικό Στάδιο Ολυμπιονίκου Διαδόχου Κωνσταντίνου κάτι όμως που δεν έμεινε πολύ μεγάλο διάστημα. Το 1977 μπήκαν οι προβολείς που ήρθαν από τη Θεσσαλονίκη μεταχειρισμένοι. Στις 26 Μαΐου έγινε το πρώτο ματς βραδινό στη Λάρισα. Ήταν κόντρα στην ΑΕΚ. Στην ίδια χρονιά μπήκε και το χορτάρι και το πρώτο παιχνίδι που παίχτηκε στο πράσινο ήταν με τον ΠΑΟΚ (όπου ηττήθηκε η ΑΕΛ με 2-0).
Επόμενος σταθμός ήταν το 1984. Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού το εντάσσει στα Εθνικά Αθλητικά Κέντρα και μαζί του μπαίνουν το κολυμβητήριο και το κλειστό. Στη συνέχεια ήρθαν τα γυμναστήρια, οι χώροι αποδυτηρίων ενώ τελευταίες πινελιές ήταν τα πλαστικά καθίσματα και το σκέπαστρο πριν από πέντε περίπου χρόνια.
