Του Κ. Γκιάστα
Υπάρχουν άνθρωποι που τελικά ζούνε μια διπλή ζωή προς έκπληξη όλων των υπολοίπων. Ένας από αυτούς φαίνεται πως είναι ο Χριστόφορος Κουνιάκης. Με μια πρώτη ματιά ο 53χρονος δείχνει πως είναι ένας ήσυχος τύπος με μια… καθιστική εργασία. Από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή διδάσκει μαθηματικά και πληροφορική στους μαθητές του 15ου Γυμνασίου της Λάρισας. Τι γίνεται όμως με τα Σαββατοκύριακα…;
Εκεί υπάρχει μια μεταμόρφωση και ο Χριστόφορος Κουνιάκης γίνεται ένας σπουδαίος αναρριχητής των πιο επικίνδυνων βουνών στον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως τα τελευταία χρόνια είναι επίσημος εκπαιδευτής αναρρίχησης της Ελληνικής Ομοσπονδίας. Ένα πρόσφατο ταξίδι στη Βραζιλία για να ανέβει τους γρανίτες του Ρίο, τους γνωστούς Tres Picos αποτέλεσε αφορμή για να κάνουμε μια συζήτηση μαζί του περί αναρρίχησης, περί κινδύνων, κόστος και εμπειριών.
ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ…
Αρχικά του ζητήσαμε να μας κάνει μια μίνι αναφορά στα μέρη που έχει αναρριχηθεί και η ποικιλία είναι πραγματικά εντυπωσιακή.
Πήγε στις ΗΠΑ και στην Καλιφόρνια έκανε τη διαδρομή Nose (είναι κάτι σαν τα 100 μ. στονστίβο, τόσο διάσημο) στο συγκρότημα El Capitan στο Yosemite National Park. Επίσης ανέβηκε τη διαδρομή Devis Tower στο Woyming.
Ταξίδεψε στη Λατινική Αμερική. Στο Περού ανέβηκε στις Περουβιανές Άνδεις και συγκεκριμένα στο Huascaran στα 6.800 μέτρα.
Από την Ευρώπη είχε πολλές εμπειρίες καθώς στις Άλπεις πήγε στο Mont Blanc στα 4.810 όπως επίσης και στο Mattehorn στην Ελβετία. Ανέβηκε και στην Πολωνία στα Tatra Moyntains ενώ έκανε και αναρρίχηση πάγου στη Σκωτία.
Ταξίδεψε επίσης και στην Ιορδανία ανεβαίνοντας στη γνωστή Πέτρα. Πήγε στο Muztag Ata στα 7.546 μ. που βρίσκεται στα σύνορα του Πακιστάν με την Κίνα ενώ ανέβηκε και στο Karrakoram κάνοντας ένα κομμάτι του δρόμου του Μεταξιού με … ποδήλατο.
Έφτασε μέχρι και την Ινδία όπου ανέβηκε στα ινδικά Ιμαλάια στα 6.000 μ. ενώ πήγε και στο Ουζμπεκιστάν στο Pamir. Τώρα το μόνο που του μένει είναι η Αυστραλία…
ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Στη Βραζιλία βρέθηκε μέσα στο καλοκαίρι. Ανέβηκε στο Tres Picos έχοντά τον ως βασικό προορισμό. Στο πρόγραμμα όμως ήταν και το Άγαλμα του Χριστού. Όλοι ανεβαίνουν με τα τελεφερίκ. Ο Χριστόφορος Κουνιάκης όμως επέλεξε τον… σίγουρο τρόπο των χεριών του. Φυσικά και αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τους παρευρισκόμενους τουρίστες… «Η τελευταία σχοινιά ήταν εύκολη. Αυτή ελισσόταν ανάμεσα από θάμνους και σε οδηγούσε κάτω από το άγαλμα του Χριστού και από ένα πλήθος τουριστών να σε κοιτάνε με απορία. Πολλοί από αυτούς μας ρωτούσαν από πού ήλθαμε, άλλοι ρωτούσαν από πού είμαστε και κάποιοι άλλοι χειροκροτούσαν. Κοιταχτήκαμε με τον Τ. και αρχίσαμε να μαζεύουμε γρήγορα τα σχοινιά και τα αναρριχητικά υλικά και να τα τοποθετούμε όπως-όπως στα σακίδια μας, καθώς είχαμε γίνει θέαμα. Τελειώνοντας, πήγαμε κάτω από το θεόρατο άγαλμα του Χριστού, το οποίο με ανοιχτά τα χέρια του, σου έδινε την αίσθηση ότι θα αγκαλιάσει όλο τον κόσμο και βγάλαμε μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες» μας λέει μέσω του προσωπικού του ημερολογίου.
ΟΤΑΝ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕ Η ΖΩΗ ΤΟΥ…
-Και ποια ήταν η πιο επικίνδυνη στιγμή στην αναρριχητική ζωή σας;
* «Στις Άλπεις το 1981. Κάνοντας μια δύσκολη διαδρομή και μας έπιασε χιονοθύελλα στο Αdolf Rey. Τότε θεωρώ πως έκαναν διάλογο ο Διάβολος με τον Θεό και ρώτησε ο ένας τον άλλο: Τους θες; Όχι. Ούτε εγώ και έτσι μας άφησαν να κατέβουμε… Από τύχη ζήσαμε. Γιατί χάσαμε πολύ χρονο καθώς σφήνωσαν τα σχοινιά τους».
Διαβάζοντας τα παλιότερα κείμενά του, αποκόψαμε ένα χαρακτηριστικό απόσμασμα γεμάτο αγωνία: … «Προσπαθώ τυφλά να βρω ένα εξόγκωμα στο βράχο. Και ξαφνικά τα πόδια μου γλιστράνε απότομα. Δεν μπορώ να κρατηθώ, φεύγω με δύναμη προς τα αριστερά, σέρνομαι με δύναμη επάνω στον βράχο, αισθάνομαι ότι πέφτω. Ταλαντευόμενος μέσα στο σκοτάδι περιμένω να αισθανθώ το σχοινί να χαλαρώνει απότομα και εγώ να τινάζομαι με ταχύτητα προς τα κάτω. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα γίνει και το περιμένω. Δεν θυμάμαι πόση ώρα έχει περάσει όταν καταλαβαίνω ότι έχω σταματήσει να ταλαντεύομαι. Καθώς το σχοινί φεύγει τεντωμένο προς τα επάνω συνειδητοποιώ ότι ακόμη κρέμομαι από αυτό. Ο ιμάντας βρίσκεται ακόμη στη θέση του. Μήπως όμως έχει μετακινηθεί με το εκκρεμές και με το παραμικρό τράνταγμα φύγει; Ακουμπάω με το κράνος το κεφάλι μου στον βράχο και προσπαθώ να συγκεντρώσω τη σκέψη μου».
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ
* Τι στοιχεία πρέπει να έχει κάποιος για να είναι καλός στην αναρρίχηση;
- Εκτός από φυσική κατάσταση- αυτό είναι και ασφάλεια- πρέπει να έχει επιδεξιότητα, ευλυγισία, καλή ισορροπία και αντίληψη.
Πάντως το πρώτο που πρέπει να έχει, είναι υγιή τρόπο σκέψης. Δυστυχώς όμως, λίγοι είναι αυτοί που τον υιοθετούν.
Στην ορειβασία είναι να μάθεις να υποχωρείς. Η διαδικασία είναι πολύ σημαντική. Πρέπει να ξέρει τα όρια του. Ό,τι ατυχήματα έχουν γίνει έχουν γίνει επειδή δεν υποχώρησαν.
*Τι γίνεται με το κόστος όμως.
-Παλιότερα οι αποστολές γίνονταν με χρηματοδότες. Διαφημίζαμε και κάποια υλικά και ήταν όλα διαφορετικά. Επίσης αν μας έδινε και κάτι η ΓΓΑ δηλαδή τα εισιτήρια. Τώρα πάνε αυτά. Βραζιλία για παράδειγμα 1.200 ευρώ τα εισιτήρια με πολλές ανταποκρίσεις. Όλα έχουν επηρεαστεί από την οικονομική κρίση και δυστυχώς ο τομέας της αναρρίχησης έχει επηρεαστεί πολύ.
* Τι γίνεται αυτή τη στιγμή στη Λάρισα; Υπάρχει κάποιος τρόπος για να εκπαιδευτεί ένας ενδιαφερόμενος;
- Αυτό που έχω σαν στόχο τώρα εδώ στην ευρύτερη περιοχή είναι να κάνω μια σχολή αναρρίχησης και να μεταδώσω την τέχνη . Πριν 3 χρόνια είχαμε κάνει μια σχολή στην Ελασσόνα και τώρα θέλω να βρω δυο τρεις βοηθούς για να ξανακάνουμε μια σχολή. Ψάχνω αυτό το διάστημα. Είναι πολύ μεγάλο το άγχος ως εκπαιδευτή γιατί έχεις το άγχος και για τους άλλους.
