Του Σωτ. Κέλλα
Το υγρό στοιχείο είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον αντιδήμαρχο Άρη Γαλάτο και αυτό που τον κέρδισε αν και προερχόταν από ποδοσφαιρική οικογένεια αφού ο πατέρας του Νίκος ήταν ποδοσφαιριστής του Ηρακλή Λάρισας και διετέλεσε επίσης παράγοντας στην ΠΑΕ ΑΕΛ αλλά και πρόεδρος στην ΕΠΣΛ για πολλά χρόνια .
Μάλιστα θαυμάζει στον Σπύρο Γιαννιώτη (δις παγκόσμιο πρωταθλητή στο αγώνισμα ανοιχτής θάλασσας στα 10 χιλιόμετρα) και ο ίδιος αποφάσισε να τον μιμηθεί καθώς μετείχε στον φετινό διάπλου του Τορωναίου μια απόσταση 26 χιλιομέτρων που συνδέει το πρώτο με το δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής, αφού ξεκινάει από την Καλλιθέα και καταλήγει στη Νικήτη, αν και ο πρώτος διάπλους της ιστορίας έγινε στην αντίθετη κατεύθυνση.
Ο Άρης Γαλάτος όχι απλά κατάφερε να τερματίσει (που είναι το ζητούμενο) αλλά πήρε και την 8η θέση που την πανηγύρισε σαν... ολυμπιονίκης αφού ήταν όνειρο ζωής αλλά και μόνο η συμμετοχή του.
Μέχρι τώρα τρεις Λαρισαίοι στα 43 χρόνια του αγώνα μετείχαν σε αυτόν και ο Άρης Γαλάτος έχει το ανεπίσημο… λαρισινό ρεκόρ του διάπλου.
Πραγματικά δείχνει αντιδήμαρχο μεγάλων αποστάσεων και αφού έμαθε να κολυμπάει σε 26 χιλιόμετρα μάλλον θα κολυμπήσει πιο εύκολα και στα δημοτικά δρώμενα (εν μέσω κρίσης…) και ιδίως στα θέματα Πολεοδομίας που είναι υπεύθυνος.
Στο στοιχείο του στη δημοτική πισίνα(όπου κολυμπάει πολλές φορές ατελείωτες ώρες όταν του επιτρέπουν οι δημοτικές υποχρεώσεις του) κλείσαμε ένα ραντεβού μαζί του (έφερε με περηφάνια την κάρτα συμμετοχής και τα... τρόπαιά του, ένα στεφάνι και ένα κύπελλο) για να μας πει για τη συμμετοχή του.
Μας είπε αρχικά:
«Είναι σίγουρα τιμητικό να συμπεριλαμβάνεται το όνομά σου σε μια μικρή σχετικά λίστα ανθρώπων οι οποίοι έχουν καταφέρει τον διάπλου του Τορωναίου, μιας διαδρομής τουλάχιστον 26 χιλιομέτρων που ενώνει την Καλλιθέα με τη Νικήτη, δηλαδή το πρώτο με το δεύτερο «πόδι» της Χαλκιδικής. Και δεν μιλάμε για έναν απλό διάπλου του κόλπου, αλλά για ένα γνήσιο λαϊκό αγώνα, με τεράστια αποδοχή από την τοπική κοινωνία, με διεθνείς συμμετοχές, με 43 συνεχόμενα χρόνια διοργάνωσης που τον καθιστούν τον σημαντικότερο κολυμβητικό μαραθώνιο σε όλη την Ελλάδα.
Είναι – για μένα – μια τεράστια πρόκληση που απαιτεί άριστη φυσική κατάσταση, υψηλή πνευματική συγκέντρωση κι ένα καλό συνδυασμό αυτών των δύο. Δηλαδή και το σώμα και το μυαλό του αθλητή θα πρέπει εκείνες τις ώρες να αποδώσουν το καλύτερο δυνατό για να φτάσεις στο αποτέλεσμα. Μπορεί να χρειάζονται οκτώ ή δέκα ώρες για τη διέλευση, αλλά σίγουρα είναι απαραίτητη μια μακρά προετοιμασία, τόσο σε σωματικό, όσο και σε πνευματικό επίπεδο για να ανταπεξέλθεις. Κι αυτό είναι μια πρόκληση, όπως και να το δεις».
*Αλήθεια πόσο προετοιμαστήκατε για τον αγώνα αυτό σε σχέση και με τις υποχρεώσεις που έχετε;
«Από τα …30 μου χρόνια!!! Από τότε – περίπου – άρχισε για μένα το στοίχημα της μαραθώνιας κολύμβησης. Η προετοιμασία για τον διάπλου του Τορωναίου κράτησε περίπου ένα χρόνο. Εντατικές προπονήσεις, δεκάδες χιλιόμετρα κάθε εβδομάδα, προσοχή στη διατροφή και το στυλ της ζωής. Αλλά κι ένα κομμάτι πνευματικής προετοιμασίας, γιατί στην επίμαχη στιγμή είσαι εσύ, το μυαλό σου και το σώμα σου στη Θάλασσα. Χρειάζεται πολύ υψηλή πνευματική συγκέντρωση για να τα καταφέρεις. Βέβαια, κανείς δεν τα καταφέρνει μόνος. Στο τελευταίο στάδιο της προετοιμασίας μου, σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι διατροφικές συμβουλές του καθηγητή του Τμήματος Βιοχημείας και Αντιπρύτανη του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας κ Δημήτρη Κουρέτα, που προετοίμασαν τον οργανισμό μου για τη μεγάλη δοκιμασία. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω όλους τους κοντινούς μου ανθρώπους, αυτούς που γνώριζαν τον σκοπό μου και με ενθάρρυναν από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στον Τορωναίο».
*Ο πατέρας ποδοσφαιριστής, εσύ άλλαξες ρότα και έγινες κολυμβητής. Δεν πήρες κάτι από το μικρόβιο;
«Η ενασχόληση με το κολύμπι είναι από τα παιδικά μου χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι ο στόχος για τη μαραθώνια κολύμβηση δεν ήταν από τότε. Κάποια στιγμή ωστόσο συνειδητοποιεί κανείς πως το σώμα του, η ηλικία του και το προφίλ της ζωής του δεν τον ευνοούν για τις κλασικές μορφές της αγωνιστικής κολύμβησης. Εκεί λοιπόν, στάθηκα τυχερός, αφού στο κοινωνικό μου περιβάλλον βρέθηκαν άνθρωποι που με έβαλαν στη λογική της μαραθώνιας κολύμβησης. Στην αρχή η παρέα, μετά η παρέα γίνεται στυλ ζωής και πριν καλά – καλά το συνειδητοποιήσει κανείς οι στόχοι αρχίζουν να φαίνονται στον ορίζοντα. Ένας απ’ αυτούς τους στόχους ήταν ο Τορωναίος. Όλα αυτά τα χρόνια βέβαια είχα πάρει μέρος σε δεκάδες - μικρότερης απόστασης - αγώνες σε όλη την Ελλάδα. Το σημαντικότερο κέρδος όμως νιώθω ότι είναι το γεγονός ότι με αυτή τη μεγάλη κολυμβητική παρέα καθιερώσαμε τη διοργάνωση του αγώνα «Φιλοκτήτης» που γίνεται με μεγάλη επιτυχία στα παράλια του νομού Λάρισας για 7 συνεχή χρόνια και ψηφίζεται ανάμεσα στους καλύτερους αγώνες για την ασφάλεια και τη φιλοξενία.
*Μετά τον Τορωναίο στόχος είναι ο διάπλους της Μάγχης (σ.σ. γέλια)
« (σ.σ. γέλια) Μην το αποκλείεται.»
*Δηλαδή, το αστείο μας θα γίνει πραγματικότητα…
«Γιατί όχι….η Μάγχη είναι μια πρόκληση για όλους τους μαραθώνιους κολυμβητές του κόσμου. Όμως, επιτρέψτε μου να πω πως δεν συγκρίνεται με τον Τορωναίο. Όχι σε σημαντικότητα ή σε δυσκολία, αναμφίβολα ο διάπλους της Μάγχης είναι πιο δύσκολος και πιο σημαντικός απ’ τον Τορωναίο, ίσως ο πιο δύσκολος αγώνας στον πλανήτη. Όμως ο διάπλους του Τορωναίου, είναι όπως σας είπα ένας γνήσιος λαϊκός αγώνας, ένα λαϊκό φεστιβάλ για τη περιοχή, το οποίο έχει μάλιστα μια όχι και τόσο γνωστή ιστορία. Η πρώτη διέλευσή του έγινε από παιδιά της Νικήτης στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας (1971) ως μια πράξη αντίστασης και αναζήτησης ελευθερίας. Δεν είναι απλά ένα αθλητικό γεγονός, αλλά ένα κοινωνικό γεγονός της περιοχής και – πιστεύω όλης της Ελλάδας.
Ο πιο σημαντικός όμως στόχος για μένα, από εδώ και πέρα, είναι η Λάρισα να εκπροσωπείται κάθε χρόνο στο διάπλου του Τορωναίου. Υπάρχουν αρκετοί αθλητές που έχουν τη δυνατότητα να το πετύχουν και θα με ενδιέφερε πολύ να είμαι στο πλάι τους, να συμμετέχω με την εμπειρία που κατέκτησα στην προετοιμασία τους και τη σωματική και την πνευματική. Για να γίνει βέβαια αυτό, όπως και για να υπάρχουν συνολικότερα επιτυχίες για την περιοχή μας στον υγρό στίβο, χρειάζεται να διευρυνθούν οι υποδομές και οι τεχνικές δυνατότητες. Είναι δηλαδή απαραίτητο κάποια στιγμή να ολοκληρωθεί το νέο ανοικτό δημοτικό κολυμβητήριο της Ν. Πολιτείας (νομίζω πως πριν το επόμενο καλοκαίρι θα είναι έτοιμο αν δεν υπάρξουν προβλήματα στη χρηματοδότηση) όπου εκεί θα μπορούσε να χτιστεί μια πιο συγκροτημένη ομάδα μαραθώνιας κολύμβησης, που να διεκδικεί διακρίσεις σε πολλές διοργανώσεις, αλλά και να προσφέρει νέες δυνατότητες κοινωνικής δικτύωσης μεταξύ των αθλητών».
*Αυτοί οι αγώνες περνούν συνήθως στα ψιλά και τώρα που έκλεισε και η δημόσια τηλεόραση στα αζήτητα των ΜΜΕ. Τελικά τι κερδίζει κάποιος;
«Ηθικές αξίες…Σε έναν τέτοια αγώνα το μήνυμα είναι η μάχη, ο αγώνας, το να μην τα παρατάς και όχι η προβολή αυτών που μετέχουν. Είναι τρόπος ζωής. Ξέρετε, ο διάπλους του Τορωναίου, έγινε σε μια στιγμή που στο οικογενειακό και το κοινωνικό μου περιβάλλον υπάρχουν σοβαρά προβλήματα που προκαλεί η οικονομική κρίση. Δεν σας κρύβω ότι όλα αυτά ήταν και στο μυαλό μου, αλλά και βάραιναν τα χέρια μου. Όμως ήθελα στ’ αλήθεια να πάρω την πρόκληση, ίσως και για το μήνυμα του αγώνα. Της μάχης μέχρι το τέλος για την κατάκτηση του στόχου που ο καθένας μας βάζει στον εαυτό του. Αν λοιπόν υπάρχει ένα μήνυμα στον αθλητισμό, αν υπάρχει ένα μήνυμα σε μια κοινωνία που αγωνίζεται να βρει την ισορροπία της, είναι αυτό: Να μην παρατήσουμε τη μάχη. Να πιστέψουμε στον εαυτό μας και στις δυνατότητές μας κι αν χρειαστεί να τις ξεπεράσουμε. Η επιτυχία – νομίζω – είναι εκεί και μας περιμένει…Και αν δεν το βιώσεις δεν μπορείς να το καταφέρεις…»
Η ιστορία του διάπλου του Τορωναίου
Τον Ιούλιο του 1971, μια παρέα Νικητιανών, Άγγελος Κουτλιάνος,
Μάκης Παπάγγελος, Νίκος Παπαθανασίου, Χρήστος Ξανθόπουλος, Νίκος Μπιλάλης, Γιώργος Καραθανάσης με κίνητρο την αγάπη για τη θάλασσα, ξεκίνησε και έκανε πραγματικότητα κάτι που για όλους ήταν μια τρέλα, να περάσουν από τη Νικήτη της Σιθωνίας στη Κασσάνδρα, κολυμπώντας τον Τορωναίο Κόλπο.
Το ξεκίνημα των έξι κολυμβητών πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Εκτός από μερικούς φίλους κανένας άλλος δεν παρευρέθηκε. Έτσι ρίχτηκαν στη θάλασσα χωρίς καμιά επισημότητα, με μόνο όπλο την πίστη στη σπουδαιότητα του εγχειρήματός τους, την αγάπη για την θάλασσα και τον πραγματικό αθλητισμό. Το απόγευμα όταν μαθεύτηκε πως οι κολυμβητές φθάνουν στη ακτή της Κασσάνδρας, οι κάτοικοι μην μπορώντας να πιστέψουν ακόμα, έτρεξαν με ό,τι μέσο διέθεταν για να υποδεχθούν τους ήρωες.
Το γεγονός αυτό επαναλήφθηκε και την επόμενη χρονιά πιο οργανωμένα. Το 1973 η ίδια παρέα ίδρυσε την Εκπολιτιστική Εταιρία Νέων Νικήτης «Ο ΣΙΘΩΝ».
Έδρα της η Νικήτη Χαλκιδικής και έμβλημά της η μία όψη του αργυρού τετράδραχμου που είχε τεθεί σε κυκλοφορία στη Χαλκιδική υπό της ομοσπονδίας των πόλεων των Χαλκιδέων. Σκοπός της εταιρίας αυτής είναι η πνευματική, πολιτιστική και καλλιτεχνική ανάπτυξη της Νικήτης, η συλλογή, διαφύλαξη και προβολή του ιστορικού και λαογραφικού υλικού του χωριού, καθώς επίσης και η σύσφιξη των σχέσεων όλων των Νικητιανών.
Το 1974 λόγω των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα ο αγώνας δεν έγινε.
Έτσι ο 5ος κολυμβητικός διάπλους έγινε το 1975 και ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Από τότε, κάθε χρόνο τον Ιούλιο ο «Σίθων» διοργανώνει τον Διάπλου από την Καλλιθέα της Κασσάνδρας στη Νικήτη της Σιθωνίας, που πήρε πλέον μορφή λαϊκού φεστιβάλ, μιας και συνδυάζεται και με διάφορες άλλες πολιτιστικές και ναυταθλητικές εκδηλώσεις. Αποκορύφωμα της επιτυχίας αυτής της εκδήλωσης είναι η διεθνοποίησή της με συμμετοχή ξένων κολυμβητών.
Νικητής με ρεκόρ…
