Του Κ. Γκιάστα
Φωτ.: Κ. Τσάντζος
Είναι εκεί από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Έδρα τους ο Πλαταμώνας. Με αυτοσχέδιες ρακέτες και μπαλάκια που τα πρόσεχαν σαν τα μάτια τους. Οι... ξυλορακετάδες της Λάρισας ήταν πάντοτε σημείο αναφοράς όλων των παράλιων. Με τον μοναδικό ήχο των χτυπημάτων...
Στο Καλαμάκι μετά από σαράντα και πλέον χρόνια συνεχίζουν να παίζουν ρακέτες στην άμμο. Εκατοντάδες ζευγάρια και «τετράδες» δίνουν παράσταση και δείχνουν πως οι ξυλορακέτες όσο θα παίρνουν τα χρόνια τόσο θα κερδίζουν έδαφος στις προτιμήσεις όλων όσοι ψάχνουν έναν εναλλακτικό και διασκεδαστικό τρόπο άσκησης κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Κάποιοι ενοχλούνται, όμως αυτοί που παίζουν δεν δείχνουν να πτοούνται... Μικροί και μεγάλοι δίνουν ραντεβού στην παραλία για να γίνουν «επικές» μάχες.
Ένας από τους πλέον πιστούς της παραλίας του Καλαμακίου Πλαταμώνα, είναι ο Κώστας Κλωστράκης κατά κόσμον «Πειρατής». Του ζητήσαμε να μας αφηγηθεί μερικά περιστατικά από το ξεκίνημα των ξυλορακετών, να θυμηθεί κάποιους παλιούς λάτρεις του σπορ και να μας εξηγήσει γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί «πιστοί» της ρακέτας.
Αρχικά τον ρωτήσαμε γιατί τον φωνάζουν όλοι «πειρατή» και μας εξήγησε με ευχάριστη πάντα διάθεση: «Παλιά έκανα wind surf και όταν πήγαινα στον Πλαταμώνα φορούσα μια μπαντάνα. Από τις ταινίες του σινεμά οι θαμώνες του Πλαταμώνα το συνδύασαν με τους πειρατές που έβλεπαν και από τότε με φωνάζουν έτσι. Φυσικά και δεν με πειράζει, ίσα - ίσα μ’ αρέσει κιόλας γιατί όλοι με ξέρουν στην ευρύτερη περιοχή».
* Δεν είστε ο μοναδικός αλλά ούτε και ο πρώτος στην ιστορία του Πλαταμώνα με ξυλορακέτες. Είστε όμως από τους πιο παλιούς στην περιοχή. Μιλήστε μας λίγο για τα πρώτα χρόνια της ρακέτας...
- Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Ωραία χρόνια και γεμάτα αναμνήσεις. Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι πως ξεκίνησαν όλα περίπου το 1974. Σαράντα χρόνια πριν. Ο Πλαταμώνας τότε ήταν από την εκκλησία ως και το σταθμό. Από κει και πέρα δεν υπήρχε τίποτα. Εμείς σαν στέκι είχαμε την περιοχή που είναι τώρα το λιμάνι. Εκεί μπροστά πρωτοπαίξαμε ρακέτες.
Θυμάμαι ήταν ο Μορίς Ζακάρ, ο Ζακίνος Ζακάρ, ο Νταβίντ Μισδραχής, ο Θοδωρής Γκανάτσιος, ο Γιώργος Τηλιός αλλά ο πρώτος διδάξας ήταν ο Σιρινιάν ο παππούς. Λίγο πριν φύγει από τη ζωή έχοντας ξεπεράσει τα 90 του χρόνια και πλέον ερχόταν και έπαιζε αρκετή ώρα ρακέτες μετά το περπάτημα. Πραγματικό μάθημα για όλους μας.
* Από πού πρωτοείδατε τις ρακέτες;
- Εγώ τις είδα πρώτη φορά στην Αθήνα και μετά πήγα έφτιαξα ρακέτες από κόντρα πλακέ για να παίξω στον Πλαταμώνα. Όλοι τότε έτσι τις φτιάχναμε. Σε ξυλουργεία πηγαίναμε και του λέγαμε πώς να την κάνει. Ο καθένας είχε τη δική του και όπως την ήθελε. Μετά ήρθαν οι άλλες από εταιρίες που είχαν κενό μέσα και φυσικά ήταν πιο ελαφριές. Θυμάμαι τότε το «Αγόρι» και όλοι πήγαμε να αγοράσουμε. Είχαν μεγάλη διαφορά.
Τα μπαλάκια να φανταστείς είχαμε τα ίδια για δύο και πλέον χρόνια. Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσουμε. Τώρα παίζεις μερικές φορές και το αλλάζεις.
* Πώς σας έβλεπαν οι άλλοι λουόμενοι τα πρώτα χρόνια;
- Από τη Λάρισα να φανταστείς παίρναμε τις ρακέτες με τα μπαλάκια στην μασχάλη μπαίναμε στο τρένο και πηγαίναμε στον Πλαταμώνα. Ειδικά οι γεροντότεροι μας κοιτούσαν περίεργα. Σιγά - σιγά όμως η νεολαία το αγάπησε και βλέπουμε τι γίνεται στις παραλίες πλέον.
* Τι είναι τελικά οι ξυλορακέτες; Άθλημα ή χόμπι;
- Είναι ένας συνδυασμός. Είναι ένας τρόπος να αθλείσαι αλλά χωρίς να έχεις αυτοσκοπό τη νίκη. Σκοπός είναι να γυμνάζεσαι και να διασκεδάζεις. Γι’ αυτό και έχει επιτυχία τόσα χρόνια. Επίσημα είναι και άθλημα καθώς διοργανώνεται και πανελλήνιο πρωτάθλημα. Δεν έχει όμως αντιπαλότητα.
* Είστε σαράντα χρόνια με μια ρακέτα στο χέρι. Υπάρχει κάποιο μυστικό για ένα καλό παιχνίδι;
- Το μυστικό αν θες να το πεις έτσι πώς «διαβάζεις» το παιχνίδι του άλλου και υπάρχει προσαρμοστικότητα την ώρα του αγώνα. Όσο πιο καλά προσαρμοστεί ο ένας στον τρόπο του άλλου αλλά και το αντίστροφο τότε το παιχνίδι γίνεται συναρπαστικό....
