Του Κ. Γκιάστα
Φωτ. Β. Ντάμπλης
Λοιπόν, μετρήστε ρόλους: σύζυγος, μητέρα, ερωμένη, νοικοκυρά. Καλά, γνωστοί όλοι αυτοί θα πείτε, αλλά προσθέστε και ακόμα έναν που δεν τον είχατε συνηθίσει: φίλαθλος και όχι απλά φίλαθλος αλλά οργανωμένη.
Ούτε μία, ούτε δύο... Συνολικά 174 μέλη αποτελούν τον πρώτο (επίσημα αναγνωρισμένο με απόφαση πρωτοδικείου) γυναικείο σύνδεσμο φιλάθλων στην Ελλάδα, που εδώ και μερικές ημέρες απέκτησε την πρώτη του στέγη (αν και ιδρύθηκε το 2009). Η στέγη των «Βυσσινί Αμαζόνων» στη Λάρισα.
«Η Ράνια είναι από την Καρδίτσα, η Δώρα από το Αγρίνιο, η Βούλα από τη Φλώρινα» μου αρχίζει τις συστάσεις η πρόεδρος και ψυχή του συλλόγου Μαρία Τσακνάκη. «Στάσου» της λέω «και τι δουλειά έχουν με τον σύνδεσμο;».
«Πήραν άνδρες Λαρισαίους και κόλλησαν με την ΑΕΛ» μου εξηγεί αλλά πετάγεται η αδερφή της Αθανασία «υπάρχει και η Λένα που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη, πρώην ΠΑΟΚτσού χώρισε με τη σχέση της από τη Λάρισα αλλά συνεχίζει να έρχεται μόνο για την ΑΕΛ. Έχει και διαρκείας. Οι άνδρες μπορεί να φεύγουν αλλά η ΑΕΛ μένει...».
Μπαίνοντας στα νέα τους γραφεία, βλέπω δύο γυναίκες να κοιτάζουν παλιές εφημερίδες. «Εγώ είμαι η Εύη και από δω η Σοφία. Τα βλέπεις αυτά τα κατορθώματα;» και μου δείχνει τον Βαλαώρα στο ΟΑΚΑ λίγο μετά το 4-1 στον τελικό του 1985 «μ’ αυτά μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Τα διδάσκουμε ιστορία στο σπίτι. Αυτή η πόλη δεν μπορεί να πορεύεται δίχως την ΑΕΛ. Εμείς οι μάνες οφείλουμε να δείξουμε τον σωστό δρόμο».
Αρχίζω να μπαίνω στην ατμόσφαιρα και καθώς σηκώνω το ποτήρι με το αναψυκτικό να ευχηθώ τα τυπικά, μου πιάνει την κουβέντα άλλη μια κοπέλα: «Εγώ είμαι η Λένα που πήρα μέρος στο «Κάτι Ψήνεται» στην τηλεοπτική εκπομπή και τους έβαλα όλους να τραγουδήσουν τον ύμνο της ΑΕΛ. Μπορεί να βγήκα δεύτερη αλλά βγήκε πρώτη η ομάδα μας...».
Και αφού φτάνει η συζήτηση στο μαγείρεμα, μου ’ρχεται στο μυαλό η εικόνα της αγχωμένης Λαρισαίας της δεκαετίας του ’80 που πρέπει να ετοιμάσει το φαγητό τις Κυριακές μέχρι τη 1 για να φύγει ο άντρας για το γήπεδο. Πριν προλάβω να καταθέσω όλη μου την ανάμνηση, ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε «Άκου να δεις» με μαλώνει η Χρύσα «Και τα φαγητά μας έχουμε έτοιμα και όλα είναι στην εντέλεια στο σπίτι. Ο αγώνας διαρκεί όσο ένας καφές. Θυσιάζουμε από τον προσωπικό μας χρόνο και τον δίνουμε στην ΑΕΛ. Δεν υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει μόνο δεν θέλω. Και εμείς θέλουμε να βλέπουμε την ομάδα μας όπως κάθε Λαρισαίος».
Τα τηλέφωνα χτυπάνε ασταμάτητα, τα συγχαρητήρια για τα νέα τους γραφεία φτάνουν από παντού. Η ικανοποίηση είναι διάχυτη κόντρα στο γενικότερο κλίμα με την ΑΕΛ να βρίσκεται στην Γ’ Εθνική «Εμείς δύο συνεχόμενα καλοκαίρια δεν πήγαμε για μπάνια. Η ΑΕΛ μας απασχολεί μέρα και νύχτα. Θα την ακολουθούμε παντού και μάλιστα σκεφτόμαστε στον τελικό της Λιβαδειάς να εκδράμουμε με μικρό λεωφορείο».
Παρατηρώ όσα μου λένε εντυπωσιασμένος για το ποδοσφαιρικό τους πάθος, αλλά το μάτι μου κάνει βόλτες και στις λεπτομέρειες. Βλέπω «γαλλικό» στα νύχια, μαλλί περιποιημένο, χείλη βαμμένο, σκουλαρίκια προσεγμένα, κονσίλερ καλής ποιότητας, δαχτυλίδια με στυλ. Κάτι νιώθω πως ξέχασα όμως.
Αναχωρώντας από τα γραφεία η Μαρία Τσακνάκη μου φωνάζει «Η απόφαση που βγήκε για την ίδρυση του συνδέσμου μας έχει τον αριθμό 666» και όλοι γελάνε...
Σατανική σύμπτωση σκέφτομαι και αυτόματα μου έρχεται στο μυαλό αυτό που έψαχνα. Κόντεψα να ξεχάσω τον κυριότερο ρόλο στον πρόλογο. Το ρόλο της γυναίκας.
Αυτό είναι τελικά. Η... σύγχρονη «Αμαζόνα» είναι Λαρισαία και πάνω απ’ όλα γυναίκα.
