Η δήλωση πως ο τζόγος είναι βαθιά ριζωμένος στο DNA των Ελλήνων ακούγεται αρκετά συχνά. Ως λαός, λατρεύουμε να στηλιτεύουμε τις κακές μας συνήθειες, τις περισσότερες φορές όμως με έναν χιουμοριστικό τόνο. Αγαπάμε όμως τα τυχερά παιχνίδια όσο λέμε; Τι λένε οι αριθμοί και οι στατιστικές για τις σχέσεις των Ελλήνων με το τζόγο; Παρέχουν τα νόμιμα καζίνο που διαφημίζονται σε σελίδες όπως το apati.info συμβουλές για ασφαλή online τυχερά παιχνίδια; Παρακάτω θα δούμε παρέα τι ισχύει πραγματικά στη χώρα μας και θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε πόσο δεμένοι είναι οι Έλληνες με τα τυχερά παιχνίδια.
Τι λένε οι στατιστικές και οι αριθμοί
Η τελευταία μελέτη η οποία προσπάθησε να ρίξει φως στα κατά κεφαλή νούμερα του τζόγου στη χώρα μας έγινε πριν από περίπου μία δεκαετία. Βάσει αυτής, οι Έλληνες ξοδεύουν κατά μέσο όρο 200 ευρώ το χρόνο σε τυχερά παιχνίδια. Νούμερο όμως που μοιάζει αρκετά μικρό με τα τωρινά δεδομένα και συνεπώς πρέπει να αναθεωρηθεί προς τα πάνω.
Όμως, σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές, κάποιοι αριθμοί για τον εγχώριο τζόγο είναι αρκετά ενδιαφέροντες:
- Τα ακαθάριστα κέρδη των online casino και στοιχηματικών ξεπέρασαν για πρώτη φόρα το 2024 το 1 δις ευρώ. Που σημαίνει πως πάνω από 0.5% του ΑΕΠ πήγε εκεί. Σύμφωνα με το businessdaily.gr, τα νούμερα αυτά είναι μεγαλύτερα αν λάβουμε υπόψη επίγεια καζίνο και πρακτορεία.
- Ανεπίσημες στατιστικές υπολογίζουν το μέγεθος του παράνομου τζόγου (παράνομες online εταιρίες, παράνομα καζίνο και λέσχες) σε άλλο τόσο. Συνολικά δηλαδή 1% του ΑΕΠ καταναλώνεται σε τυχερά παιχνίδια
- Χιλιάδες Έλληνες κάτω των 21 ετών, όριο που έχει θεσπίσει η κυβέρνηση ως ελάχιστο για συμμετοχή στα τυχερά παιχνίδια, χρησιμοποιούν παράνομους ιστοτόπους για να παίξουν στοίχημα και καζίνο.
Κοινωνικοί λόγοι και παράδοση
Η φτώχια γεννάει την ανάγκη για ύπαρξη ελπίδας. Και ο τζόγος τη μοιράζει απλόχερα, ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, που οι περίοδοι ακραίας φτώχειας χαρακτήρισαν το μεγαλύτερο κομμάτι του 19ου και 20ου αιώνα.
Δεν είναι λίγες οι αναφορές σε ταινίες, βιβλία, τραγούδια ακόμα και ποιήματα, που ο «φτωχός» προσπαθεί να φτιάξει την τύχη του παίζοντας ρουλέτα, μπλάκτζακ, πόκερ ή μπαρμπούτι. Και είναι φυσιολογικό, αν αναλογιστούμε τα λιγοστά χρήματα στην τσέπη των Ελλήνων μέχρι τη δεκαετία του 1980. Μια παράδοση τόσο μακρά, που ήταν πολύ δύσκολο να αποσπαστεί από την καθημερινότητά μας, όταν ξαφνικά το κατά κεφαλήν εισόδημα στη χώρα αυξήθηκε απότομα και κατακόρυφα.
Το ασταθές κανονιστικό πλαίσιο
Το μόνο σίγουρο είναι πως οι Έλληνες δεν έχουν μάθει σωστά ούτε τα ρίσκα που έχουν τα τυχερά παιχνίδια ούτε το πως πρέπει να διαχειρίζονται σωστά τα χρήματά που ξοδεύουν σε αυτά.
Όλα αυτά τα χρόνια, οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να εξετάσουν το θέμα των τυχερών παιχνιδιών από τη σκοπιά της είσπραξης φόρων και της δημιουργίας εσόδων για το κράτος. Με δεδομένο πως ο τζόγος δεν μπορεί να απαγορευτεί στο σύνολό του, καθώς φαίνεται να αποτελεί πλέον ανάγκη για μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, το Ελληνικό κράτος δεν κατάφερε να εφαρμόσει πολιτικές που σκοπό θα έχουν να ορίσουν:
- Που μπορεί να παίξει κάποιος με σωστούς και δίκαιους όρους
- Ποια είναι η σωστή ηλικία για να ξεκινήσει να ξοδεύει χρήματα σε αυτό
- Πως να το κάνει σωστά, παίζοντας με στρατηγική και σύστημα
- Τον τρόπο να μανατζάρει τα χρήματά του ως ποσοστό επί του εισοδήματός του. Με αυτό-περιορισμούς και εξαιρέσεις.
Αντ’ αυτού, προσπαθώντας να περιορίσουν το χώρο χωρίς οργανωμένο σχέδιο, δημιούργησαν στον κόσμο ένα αίσθημα χαλαρής παρανομίας, το οποίο για πολλούς φαίνεται πως λειτουργεί περισσότερο ελκυστικά παρά αποτρεπτικά.
Οι χαλαροί οικογενειακοί κανόνες
Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι η χαλαρή σχέση που υπάρχει εντός της οικογένειας σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση γύρω από το τζόγο. Δεν είναι σπάνιο στα πρωτοχρονιάτικα τραπέζια και στις οικογενειακές συναθροίσεις τα παιδιά να κάθονται δίπλα σε μεγάλους στο «21» ή στη μπιρίμπα. Ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε γονείς να παίρνουν τα παιδιά στο πρακτορείο που παίζουν στοίχημα, ιππόδρομο, ΚΙΝΟ ή – εσχάτως - φρουτάκια.
Δεν θα πούμε πως είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο. Όσοι έχουν ζήσει εκτός Ελλάδος θα έχουν δει παρόμοιο θέαμα και σε άλλες χώρες. Η άνεση όμως και η ανεμελιά με την οποία γίνεται η σταδιακή είσοδος των νέων στα τυχερά παιχνίδια, είναι κάτι που πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψιν η νεολαία.
Είναι όμως μόνο οι Έλληνες έτσι;
Είναι γεγονός πως σα λαός αγαπάμε τα τυχερά παιχνίδια. Σε οποιαδήποτε μορφή τους. Το γεγονός πως η λαογραφία μας περιγράφει τόσο γλαφυρά σκηνές πάνω από τραπέζια, τσόχες, καζίνο και λέσχες το επιβεβαιώνει. Όπως και τα νούμερα που δείχνουν συνεχή αύξηση των ακαθάριστων κερδών των εταιριών τυχερών παιχνιδιών.
Όμως, δεν είμαστε ο μόνος λαός που έχει τέτοια σχέση με το χώρο. Αυστραλοί, Αμερικάνοι, Κινέζοι, Ιρλανδοί, Άγγλοι, Ιταλοί αγαπούν επίσης να ρισκάρουν τα χρήματά τους στα καζίνο και στο στοίχημα. Κάτι που αποδεικνύει πως πρόκειται για μια σχετικά κοινή φυσική ανάγκη που δε γνωρίζει σύνορα. Μπορεί να έχουμε πιστέψει στο μύθο του Έλληνα ως κορυφαίου τζογαδόρου στον κόσμο, όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Τα νούμερα λένε άλλα. Αγαπάμε τα τυχερά παιχνίδια, όμως δεν το κάνουμε λιγότερο ή περισσότερο από τους άλλους λαούς. Απλά μας αρέσει περισσότερο να μιλάμε για αυτό. Και να κοινωνικοποιούμαστε γύρω από αυτό, λόγω της μακράς παράδοσης που έχουν τα τυχερά παιχνίδια στην Ελλάδα.
"ΞΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ"
