«Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη, νιώθω ότι πάω ένα ταξιδάκι με την προπονήτριά μου τη Βίκυ (σ.σ. Μπεκιάρη) όπως πάντα, πιστεύω ότι θα μου έρθει το μεγάλο σοκ και θα το συνειδητοποιήσω όταν θα πετάμε με όλη την ομάδα προς το Παρίσι. Το σκέφτομαι λίγο ήπια για να είμαι και εγώ άνετη, να μην έχω άγχος».
*Από τα μεγαλύτερα ταλέντα στίβου, διαγνώστηκες με σκλήρυνση κατά πλάκας μετά από έναν αγώνα σε ηλικία 17 ετών. Πώς κατάφερες και το ξεπέρασες;
Κάπου εκεί παρεμβαίνει η μητέρα της, γνωστή ηθοποιός, Στέλλα Τσιάτσιου, που εγκωμιάζει τον διευθυντή της Νευρολογικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου κ. Θέμη Δαρδιώτη για την άμεση και έγκαιρη διάγνωση, ενώ η Λήδα μάς λέει: «Εντάξει, ό,τι και να μας συμβεί, δεν πρέπει να μας καθορίζει. Είμαι εγώ, η Λήδα, ο καθένας μας είναι ο εαυτός του, και δεν μας κρατάει πίσω ό,τι και να μας συμβεί. Εγώ δεν το άφησα να με κρατήσει πίσω και δεν πρόκειται να το αφήσω. Γιατί δεν μπορεί να με προσδιορίσει το ότι έχω σκλήρυνση κατά πλάκας. Είμαι η Λήδα, έχω και αυτό… όλοι οι άνθρωποι έχουν και κάτι...».
*Για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες πώς βρήκες τη δύναμη να κάνεις χρόνους εντυπωσιακούς και να συμμετέχεις σε αυτούς;
«Ήταν δύσκολο στην αρχή, χρειάστηκε μια περίοδο έξι μηνών να απέχω από τον στίβο, διάστημα αρκετό για μένα που έκανα κάθε μέρα. Ήταν η πρώτη φορά που χρειάστηκε να απέχω από τον στίβο. Μετά λέω «θα κάνεις στίβο, δεν θα αφήσεις αυτό που έτυχε να σε πατήσει κάτω, εσύ θα το πατήσεις κάτω. Θα προσπαθήσεις όσο μπορείς, θα δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό».
Όλο το σκηνικό, για να χρησιμοποιήσουμε και λίγο λέξεις θεάτρου, με τη συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, το βρήκαμε πολύ τυχαία και κάπως αργά. Είχαμε πάει μια φορά στο γήπεδο και ένας αθλητής-φίλος μου, ο Ελασσονίτης Μάριος Γιώτσας αθλητής στίβου και ποδοσφαιριστής, έμαθε μέσα από τη σχολή του (φυσικοθεραπεία) ότι μπορώ να συμμετέχω με το νόσημά μου στους Παραολυμπιακούς. Ήρθε και μου είπε χαρακτηριστικά: Θα σε πάω Παραολυμπιακούς. Θες να βγάλουμε εισιτήρια; Πρέπει να το κάνουμε… Θα τρέξεις...
Μόλις μας το είπε, πήρε ο κ. Βασίλης (σ.σ. Μπεκιάρης, προπονητής του Πελασγού και της Λήδας) τις «άκρες» του στη Θεσσαλονίκη, στον κύριο Χρήστο Μητσόπουλο. Πήρε τηλέφωνο, έγιναν όλα τόσα γρήγορα και μέσα σε τρεις μέρες τρέξαμε μαζί με τη Βίκυ και βγάλαμε όλα τα χαρτιά. Τέτοια χαρτούρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ».
*Γνωρίζεις κάτι για τους αντιπάλους σου στο Παρίσι;
«Δεν έχω γνωρίσει τους αντιπάλους μου, πρώτη φορά θα τους δω στο γήπεδο. Έχω τρέξει σε αγώνες, αλλά όχι τόσο ανταγωνιστικούς. Πήγα και για την πιστοποίηση των χρόνων σε διεθνές μίτινγκ που έγινε στο Παρίσι. Στην Ελλάδα ήταν σαφώς πιο εύκολο, αλλά έπρεπε να πιάσω πρώτα τους ελληνικούς χρόνους και μετά τους διεθνείς. Τέλος καλό, όλα καλά… (σ.σ. για να βάλουμε και λίγο Σαίξπηρ)».
*Και ο στόχος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες;
Πρώτα απ’ όλα ο πρώτος στόχος επιτεύχθηκε και ήταν η συμμετοχή μου στη διοργάνωση. Χαίρομαι πάρα πολύ γι’ αυτό, είμαι πολύ προσγειωμένη, δεν καβαλάω το «καλάμι». Πάω ήρεμα. Μου αρέσει που συμμετέχω και θέλω να το δω σαν έναν αγώνα σαν όλους τους άλλους. Δεν θέλω να με καταβάλει το άγχος του ονόματος της διοργάνωσης που είναι πολύ μεγάλη όπως και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Δεν τρέχω πρώτη φορά, θέλω να το ζήσω στα «κόκκινα», να είμαι άνετη, να κάνω την «πλάκα» μου. Δεν θέλω άγχος. Οι Παραολυμπιακοί είναι το όνομα, ο αγώνας είναι αγώνας. Άλλωστε όλοι κάνουμε τον αγώνα μας καθημερινά».
*Μια κόρη ηθοποιών (σ.σ. του αείμνηστου Αίαντα Μανθόπουλου και της Στέλλας Τσιάτσιου) έγινε αθλήτρια…
«Δεν ξέρω, ίσως επέμενε η μαμά λίγο παραπάνω που έλεγε κάντε ό,τι θέλετε στη ζωή σας. Ήταν το «μότο» το δικό της, το ακολουθήσαμε και εγώ και ο αδερφός μου, ο Χρήστος, που είναι μπασκετμπολίστας του ΠΑΟΚ και νωρίτερα της Πλοέστι... Δεν σκέφτηκα ποτέ να ασχοληθώ με το θέατρο, να το βλέπω ναι, να είμαι πίσω από τα παρασκήνια, αλλά να παίξω όχι.
Έχω ζήσει πολλά χρόνια μέσα στο θέατρο λόγω των γονιών μου. Φοβάμαι τη σκηνή πάρα πολύ. Με πιάνει ένα τρέμουλο… (σ.σ. γέλια). Είχε γίνει μια εκδήλωση σε σκηνή στην Αθήνα και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που ήθελα να βγω έξω. Φοβόμουν…».
*Διοργάνωση αλλάζεις, προπονητές όχι (σ.σ. Βασίλης και Βίκυ Μπεκιάρη)
«Πάω στους… Μπεκιάρηδες με έχουν καθηλώσει, με έχουν σαν παιδί της οικογενείας».
*Σαν σύλλογος...
«Τώρα αναγκαστικά σε δύο συλλόγους. Είμαι στην Ελπίδα Θεσσαλονίκης για τους Αγώνες Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες και στον Πελασγό της Λάρισας για αγώνες αρτιμελών».
*Αν καταφέρεις και γίνεις Ολυμπιονίκης, η Λάρισα θα έχει τη Φανή Χαλκιά και εσένα. Σας ενώνει και ο σύλλογος, ο Πελασγός…
«Πρώτη φορά το ακούω, δεν μου έχει περάσει από το μυαλό αυτό».
*Οι εγκαταστάσεις σε βοήθησαν για καλή προετοιμασία;
«Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες εγκαταστάσεις, ειδικά για άτομα που θα μετέχουν σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Εγώ δεν έκανα σχεδόν καθόλου βάρη μέσα στο πολυόργανο που λέγεται «Ηρακλής» που έχει το στάδιό μας. Είχε κάποια θέματα με τις πλημμύρες και χάλασε.
*Σε ιδιωτικό γυμναστήριο;
«Προσπάθησα να πάω, αλλά δεν μου αρέσει τόσο. Είναι διαφορετικό να είσαι κοντά στον φυσικό σου χώρο που περνάς τις περισσότερες ώρες, το ταρτάν, και διαφορετικά σε έναν άλλο χώρο... Η ζέστη τόσο στον «Ηρακλή» όσο και σε ένα γυμναστήριο, για τη σκλήρυνση κατά πλάκας είναι ο μεγάλος εχθρός. Αυτό που χρειάζομαι πολύ είναι πάγος.
Γενικά οι αθλητικές εγκαταστάσεις δεν είναι καλές όχι μόνο στη Λάρισα αλλά σε όλη την Ελλάδα. Όχι μόνο για αθλητές που μετέχουν στους Παραολυμπιακούς, αλλά και για όλους τους αθλητές.
Αυτές έχουμε, προσπαθούμε, μας αρέσει να το ζούμε. Κάνω από 7 χρονών, είμαι 19 και δεν το έβαλα κάτω. Συνεχίζω όσο μπορώ. Για μένα η μεγαλύτερη πίεση είναι η ψυχολογική γιατί καθόμουν μόνη μου στο γήπεδο ειδικά τον Αύγουστο. Δεν υπήρχε ένα άτομο να αλλάξεις μια κουβέντα».
*Προετοιμασία στη Λάρισα είναι σκληρό…
«Κάναμε δύο διαλείμματα… Πήγαμε αυθημερόν στο Λιτόχωρο και το Άργος Ορεστικό. Ήταν κουραστικό όλο αυτό για μένα ειδικά στις πρωινές προπονήσεις που έπρεπε λόγω της ζέστης να ξεκινάνε πριν τις 7 το πρωί».
*Τελικά είσαι η Λήδα Μανθοπούλου ή η κόρη του Αίαντα και της Στέλλας;
«Εννοείται γράφω τη δική μου ιστορία, είμαστε τα παιδιά των γονιών μας και έχουν και αυτοί τη δική τους ιστορία. Τους ακολουθούμε και θέλουμε να τους κάνουμε και τους δύο περήφανους και εγώ και ο αδελφός μου. Δεν μας αντιπροσωπεύουν οι γονείς».Όλα δείχνουν ότι φέτος είναι η χρονιά της 19χρονης Λήδας Μανθοπούλου, καθώς εισήχθη στα ΤΕΦΑΑ Τρικάλων, ενώ πήρε μεγάλη χαρά που ο αδελφός της υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τον ΠΑΟΚ. Και όπως λέει ο πρόεδρος του Πελασγού Ηλίας Καφφές, ο λαρισινός αθλητισμός χρειάζεται αυτή την περίοδο να αναδειχθούν νέοι πρωταθλητές αφού είναι στα χειρότερά του. Αν αναλογιστούμε ότι δεν υπάρχει ομάδα στη μεγάλη κατηγορία σε κανένα ομαδικό άθλημα, με εξαίρεση το πόλο ανδρών, και δεν πήγε ούτε ένας αθλητής λαρισινού συλλόγου σε μεγάλους αγώνες καταλαβαίνουν όλοι ότι υπάρχει μεγάλη αθλητική φτώχεια. Και με ευχολόγια και κλειστές εγκαταστάσεις δεν βγαίνουν πρωταθλητές…
