Ο «Ξανθός» του ελληνικού μπάσκετ, προπονητής που συνέδεσε το όνομά του με τεράστιες επιτυχίες και λαμπρές στιγμές σε συλλογικό επίπεδο, έφυγε από τη ζωή την περασμένη Τετάρτη και δύο ημέρες μετά κηδεύτηκε στον οικογενειακό τάφο του Κοιμητηρίου της περιοχής.
Συγγενείς, φίλοι, θαυμαστές και απλός κόσμος είχαν συγκεντρωθεί από νωρίς στο Αλεξάνδρειο, όπου για λίγες ώρες η σορός του τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα προκειμένου να τον αποχαιρετήσουν όσοι δεν ήταν εύκολο να συνοδεύσουν στην τελευταία κατοικία του.
Το φέρετρο ήταν διαρκώς σκεπασμένο με τη σημαία του Άρη, τον οποίο υπηρέτησε τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής, προτού εγκατασταθεί στην Αθήνα δουλεύοντας διαδοχικά στον Ολυμπιακό και στην ΑΕΚ. Επίσης ο περιβάλλων χώρος του ναού είχε κατακλυστεί από αμέτρητα στεφάνια, συλλόγων και προσώπων ξεχωριστά.
Ήταν τόσο ξεχωριστή φυσιογνωμία, τόσο σεβαστή απ’ όσους συνεργάστηκαν μαζί του, που ο Νίκος Γκάλης δεν άντεξε και ξέσπασε σε κλάματα έξω από το Παλέ, ενώ ο Ντέιβιντ Ρίβερς ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη για ν’ αποχαιρετήσει τον άλλοτε προπονητή του στους «ερυθρόλευκους». Ο Γιάννης Ιωαννίδης απεβίωσε σε ηλικία 78 ετών, ταλαιπωρημένος από την άνοια.
Παρούσες στην εξόδιο ακολουθία του προσωπικότητες απ’ όλο το φάσμα της κοινωνίας, όχι μόνο το αθλητικό σκέλος. Μεταξύ αυτών ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης, ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολος Τζιτζικώστας, και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνος Ζέρβας.
ΠΑΛΑΙΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ ΤΟΥ ΓΣΛ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ
Αξέχαστος θα μείνει και στη Λάρισα ο Γιάννης Ιωαννίδης, με παλαιμάχους αθλητές του Γυμναστικού σε επιστολή τους, να επισημαίνουν τα εξής: «Με μεγάλη συγκίνηση και θλίψη, οι παλιοί αθλητές του Γυμναστικού Συλλόγου Λάρισας και του Γιάννη Ιωαννίδη μάθαμε για τον θάνατό του.
Ο Γιάννης δεν ήταν απλά ένας πολύ καλός προπονητής. Υπήρξε ένας Ολοκληρωτικός Προπονητής. Φρόντιζε για τα πάντα, νοιαζόταν για τον καλύτερο έως και τον τελευταίο παίκτη της ομάδας, για την παραμικρή λεπτομέρεια.
‘Έφερε μια νέα εποχή στο Ελληνικό μπάσκετ. Οι πολλοί τον θυμούνται σαν έναν πανέξυπνο κόουτς. Εμείς ξέρουμε ότι πρωτίστως ο Γιάννης μας έφερε τη σοβαρή προπόνηση, τη βασισμένη στη γνώση του σύγχρονου μπάσκετ της εποχής και την πολλή και σκληρή δουλειά.
Κι εμείς είχαμε την τύχη να είμαστε από τους πρώτους που επωφελήθηκαν από τα όσα έφερε μαζί του ο Γιάννης. Κι αυτό μας επηρέασε θετικότατα όχι μόνο σαν αθλητές, αλλά κυρίως σαν ανθρώπους, σαν προσωπικότητες.
Είχε πράγματι έναν αψύ και οξύθυμο χαρακτήρα, με ξεσπάσματα ενίοτε επιθετικά και βωμολόχα. Όμως, όταν έσκαγε αυτό το φιλικό, ξανθό του χαμόγελο, ξέραμε ότι είναι δικός μας άνθρωπος, ότι νοιάζεται για εμάς, ότι μαζί του θα πάμε μπροστά!
Πέρα από προπονητής, ήταν και φίλος. Φίλος των αθλητών, των παραγόντων, της ομάδας. Δέθηκε πολύ μαζί μας κι εμείς μαζί του. Είχε τον δικό του τρόπο στη φιλία, όπως αυτός εκφραζόταν από το ανήσυχο και φιλόδοξο πνεύμα του.
Στο τιμόνι της ομάδας την περίοδο 1979-80, μας οδήγησε από τη Β’ Εθνική στην Α’ Εθνική κατά τρόπο θριαμβευτικό, που δεν έχει ξαναγίνει. Οι ανεπανάληπτες στιγμές στο γήπεδο, με μια ομάδα που υπό την ηγεσία και καθοδήγησή του «πετούσε» κυριολεκτικά μπροστά σε ένα παραληρούν πλήθος στις κατάμεστες κερκίδες, είναι στιγμές που έχουν χαραχθεί στη μνήμη όχι μόνο τη δική μας, αλλά και όλων των φιλάθλων της εποχής.
Ο Γιάννης δεν ξεχνούσε ποτέ τους φίλους του.
Όταν τελείωσε η επίσημη σχέση του με τον ΓΣΛ, μιας και οι ικανότητες και φιλοδοξίες του ήταν για πράγματα πολύ ψηλότερα, δεν μας άφησε. Φρόντισε να έχουμε ξανά καλούς προπονητές και ήταν πάντα παρών κοντά μας. Όλοι θυμόμαστε τον Γιάννη στην κερκίδα, πίσω από τον πάγκο, να δίνει διακριτικά πολύτιμες οδηγίες.
Κι όταν τα χρόνια πέρασαν, κι ο Γιάννης «ψήλωσε» πολύ προπονητικά κι έγινε διάσημος, πάλι δεν λησμόνησε τη Λάρισα, τον Γυμναστικό κι εμάς. Σε κάθε ευκαιρία ερχόταν, σε κάθε ευκαιρία συναντούσε κάποιους από εμάς, σε κάθε ευκαιρία είχε κάποια ιστορία να μας διηγηθεί... Αντίο Γιάννη. Δεν μας ξέχασες ποτέ, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Ευχαριστούμε πολύ, από καρδιάς, για όλα όσα μας έδωσες.
Παλαιοί σου αθλητές του Γυμναστικού Συλλόγου Λάρισας».
