Ο Θανάσης Γουλούλης, εν μέσω της πανδημίας του φονικού κορονοϊού και παρά το 85ο έτος της ηλικίας που διανύει, είναι ένας άνθρωπος που χαίρεσαι να τον ακούς να διηγείται αυτά που έζησε, στη μεγάλη αυτή ομάδα που μας έκανε υπερήφανους, κατακτώντας ένα Πρωτάθλημα και δύο Κύπελλα Ελλάδος.
Μια επαρχιακή ομάδα που πάλεψε με συλλόγους των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης, αγωνίστηκε στην Ευρώπη και η πορεία της έδειξε πως τίποτα δεν ήταν τυχαίο.
Κάτω από το σπίτι του ο Γουλούλης ήταν πραγματικός …χείμαρρος, ο άνθρωπος που έβγαζε και λόγο πριν τα παιχνίδια και τον αποκαλούσαν «ο μάγος με τα χρυσά χέρια».
Γνωστός έμπορος στη Βενιζέλου, έφτιαχνε μαξιλάρια, παπλώματα, αλλά το μυαλό του ήταν πάντα στη μεγάλη του αγάπη, στην ΑΕΛάρα και το μαγαζί του ντυμένο στα βυσσινί.
Με δυνατή φωνή και κρατώντας το κασκόλ της ΑΕΛ, γύρισε τον χρόνο πίσω και μας διηγήθηκε:
• Πότε πρωτοξεκίνησες και ασχολήθηκες με την ΑΕΛ. Θυμήσου ποιος σε πλησίασε και σου είπε να πας στην ομάδα;
-Θυμάμαι πως για πρώτη φορά με πλησίασε και με είχε καλέσει ο τότε πρόεδρος της ΑΕΛ Μ. Κίττας. Θέλω να αναλάβεις για να κάνεις στους παίκτες μασάζ. Εγώ πρόεδρε του είπα δεν το έχω κάνει άλλη φορά, πώς θα τα καταφέρω; Αλλά αφού το θέλεις εσύ και μου έχεις τόση εμπιστοσύνη, θα πάω. Και έτσι άρχισε η «βυσσινί» περιπέτεια. Ήμουν τότε 35 με 40 χρονών και δεν θα μπορούσα να αντισταθώ στη μεγάλη αυτή πρόκληση. Ζούσα ένα όνειρο.
• Τι θυμάσαι από την πρώτη σου ημέρα;
-Από την πρώτη ημέρα που πήγα στο Αλκαζάρ, θυμάμαι πως όλα ήτανε καλά, είχανε μια σειρά στην ομάδα και ο ένας βοηθούσε τον άλλο. Είτε στην μπάλα, μέσα στα αποδυτήρια και γενικά στην εξωγηπεδική ζωή. Η ΑΕΛ ήταν μια οικογένεια, που το έδειχνε εντός και εκτός γηπέδων. Δεν υπήρχε γκρίνια.
• Ποιο ήταν το μυστικό για τη μεγάλη ΑΕΛ; Εσύ είσαι ένας άνθρωπος που ήσουν μέσα στα αποδυτήρια.
-Τα παιδιά παίζανε για τη φανέλα και για τον κόσμο που ήταν συγκλονιστικός. Για τους φίλους τους, για τους συγχωριανούς τους, καθώς οι περισσότεροι ήταν από τον νομό Λάρισας. Πολλές φορές είδα τους παίκτες δακρυσμένους από χαρά, αλλά και από στεναχώρια γιατί μας αδίκησαν η μπάλα και οι διαιτητές. Ποτέ δεν το έβαλαν κάτω και πάντα ήθελαν το καλύτερο, να κάνουν χαρούμενους τους Λαρισαίους.
• Πες μας μερικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των παικτών. Ποιος είναι εκείνος που σου έμεινε αξέχαστος για την προσωπικότητά του;
-Ο αείμνηστος Γιώργος Μητσιμπόνας, ο οποίος με αγαπούσε, με έλεγε Μπαμπά και πάντα τον είχα στήριγμα, με βοηθούσε. Ήταν ένα πραγματικό παλικάρι, που έφυγε πολύ νωρίς. Όμως και όλα τα παιδιά με αγαπούσαν, όλοι τους ήταν πειραχτήρια, αλλά με σέβονταν, όπως και εγώ. Ο Σελιώνης, ο Παραφέστας, ο Ζιώγας, ο Βαλαώρας, ο Καραπιάλης, ο Πλίτσης, όλοι οι παίκτες…
• Ποιο είναι το περιστατικό που δεν μπορείς να ξεχάσεις με τίποτα;
-Εκτός από τις δύο κατακτήσεις, Κυπέλλου και Πρωταθλήματος Ελλάδος, που έγινε χαμός, δεν μπορώ να ξεχάσω έναν αγώνα Κυπέλλου με τον Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη, όπου έπρεπε οπωσδήποτε να κερδίσουμε. Το πιστέψαμε, μπήκαμε στο γήπεδο και έγινε το σώσε. Τους κερδίσαμε, παίξαμε μεγάλη μπάλα και η κλούβα μας πήρε και μας πήγε πάλι στο Πανόραμα, στο ξενοδοχείο που μέναμε, για να μην μας χτυπήσουν οι κάφροι. Παλικαρίσια νίκη και τα παιδιά παρέδωσαν μαθήματα ποδοσφαίρου, ήταν όλοι τους ψυχάρες.
• Συγκρίνοντας τους παράγοντες του τότε με το σήμερα τι έχει αλλάξει πιστεύεις;
-Δεν πρέπει να συγκρίνουμε κάποια πράγματα που ήταν διαφορετικά. Άλλη νοοτροπία υπήρχε τότε και άλλη τώρα. Τότε ο κόσμος, η ομάδα, οι πρόεδροι, ήμασταν ένα, ενωμένοι σαν μια γροθιά. Τώρα οι μισοί βρίζουν τον πρόεδρο, άλλοι τον χειροκροτούν και άλλοι δεν πάνε καθόλου στο AEL FC ARENA. Δεν είναι σωστό αυτό.
• Παρακολουθείς αγωνιστικά πλέoν την ΑΕΛ. Πώς τη σχολιάζεις και τι πιστεύεις πως χρειάζεται για να πάρει και πάλι τα πάνω της;
-Για να πάει η ομάδα μπροστά χρειάζεται να είναι όλοι μαζί, όπως τα παλιά τα χρόνια. Η αγαπημένη μας ΑΕΛ , μπορεί και πάλι να ζήσει μεγάλες στιγμές, αν όλοι βρίσκονται στο πλευρό της και δεν υπάρχει διχόνοια. Να είμαστε κοντά της, στις χαρές και στις λύπες μαζί, όπως έλεγαν οι φίλαθλοι και να βλέπουμε το γήπεδο γεμάτο και όχι άδειο. Προσωπικά στεναχωριέμαι όταν μου λένε πως ήταν λίγος κόσμος στο γήπεδο. Πιστεύω πως και πάλι η ΑΕΛ μπορεί να φτάσει ψηλά, αλλά θέλει στήριξη και να γίνουν όλες εκείνες οι απαραίτητες ενέργειες, για να παρουσιάζεται δυνατή στον αγωνιστικό χώρο. Ο προπονητής και ο πρόεδρος γνωρίζουν πολύ καλά ποιες κινήσεις πρέπει να κάνουν, εμείς απλά να βοηθούμε όσο μπορεί ο καθένας από την πλευρά του.
• Σε αναγνωρίζουν οι καινούριοι φίλαθλοι;
-Όλος ο κόσμος με αναγνωρίζει, διότι η προσφορά μου στην ομάδα είναι πολύ μεγάλη. Εγώ γιατρός, εγώ τα πάντα. Κανένας δεν είχε παράπονα, γιατί όλους τους παίκτες τους έβλεπα σαν δικά μου παιδιά, τους ανέβαζα το ηθικό με τα αστεία και τα ανέκδοτα. Οι παλιότεροι φίλαθλοι με θυμούνται, με χαιρετούν στον δρόμο, ενώ και τα νέα παιδιά με σέβονται, διότι γνωρίζουν τον ρόλο που είχα στη «βασίλισσα».
• Σου λείπει η μυρωδιά των αποδυτηρίων;
-Όλα μου λείπουν. Τόσα χρόνια κοντά σε αυτή την ομάδα, είναι φυσιολογικό να δένεσαι μαζί της. Γνώρισα πολλά πράγματα, είμαι ευτυχισμένος που υπήρξα μέλος της και ευχαριστώ όλους τους προέδρους, τους παράγοντες, τους προπονητές και πάνω από όλα τους παίκτες. Έπαιζα και εγώ μπάλα μαζί τους.
• Και ένα δίλημμα. Αλκαζάρ ή AEL FC ARENA;
-Στο Αλκαζάρ παίξαμε παιχνίδια και με 20.000 κόσμο. Τα συναισθήματα δεν σβήνουν, αξέχαστες στιγμές, ανεπανάληπτες, φοβερή ατμόσφαιρα. Πέρασα πολλά όμορφα χρόνια στο Αλκαζάρ. Τώρα στο καινούργιο το γήπεδο ασφαλώς και πάω, αλλά ούτε το όνομα μπορώ να το πω. Είμαι ειλικρινής, ο κ. Κούγιας μου έχει πει πως πάντα θέλουμε να σε βλέπουμε στο γήπεδο. Όταν το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου, θα είμαι κοντά στην ΑΕΛ. Τη λατρεύω.
• Για τον κορονοϊό. Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνεις;
-Όλοι να μείνουμε σπίτια μας. Να το εμπεδώσουμε. Πρέπει να καθίσουμε όλοι μας μέσα. Δεν γίνεται αλλιώς, για να ξεπεράσουμε το πρόβλημα, να πολεμήσουμε τον αόρατο εχθρό. Θα το απολαύσουμε το Πάσχα, τους αγώνες και το καλοκαίρι στη θάλασσα. Λίγη υπομονή ακόμη και θα βγούμε πάλι έξω. Όμως θέλω να σεβαστείτε και το μήνυμα που στέλνω, ως παππούς. Μένουμε σπίτι και περιμένουμε. Θα έρθουν και πάλι ημέρες που θα απολαύσουμε πολλά πράγματα, που σήμερα μας λείπουν…
*Στον επίλογο της ωραίας συζήτησης ο Θανάσης Γουλούλης δεν ξέχασε και δύο ανθρώπους που ήταν μαζί στα αποδυτήρια, τον Μίλτο Παπαγιάννη και τον Χρήστο Τριανταφύλλου, για τους οποίους τόνισε τα εξής : «Μου λείπουν πάρα πολύ δύο συνεργάτες που ήμασταν τόσα χρόνια μαζί και πολύ αγαπημένοι, με τα πειράγματα, τις καλές αλλά και τις δύσκολες στιγμές. Με τον Μιλτιάδη είχαμε 15 χρόνια μαζί στην ΑΕΛ και με τον Χρήστο που ήταν νεότερος 10. Δεν τους ξεχνώ και δεν περίμενα πως θα φύγουν εκείνοι πριν από μένα. Εγώ ακόμη αντέχω και εύχομαι σε όλο τον κόσμο υγεία και καλό Πάσχα».
Του Χρήστου Αρχοντούλη
Φωτ. Αλέξανδρος Παπαγεωργίου
