Του Γιώργου Ρούστα
Φώτο: Βασ. Ντάμπλης
Ο Γιάννης Σαΐτης αποφάσισε το 1995 να αφήσει πίσω του την στρωμένη δουλειά που είχε στη Γερμανία και να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, στο Μακρυχώρι. Ο λόγος καθαρά οικογενειακός. Έφθασε η ώρα τα παιδιά του να πάνε σχολείο και εκείνος επιθυμούσε αυτό να γίνει στην Ελλάδα. Τα χρήματα που έβγαλε στη ξενιτιά τα επένδυσε στη μητέρα γη. Αγόρασε κάποια στρέμματα, τα οποία χρόνο με τον χρόνο κατάφερε να τα αυξήσει. Σήμερα θεωρείται από τους πιο πετυχημένους παραγωγούς βερίκοκου, ελιάς και αμυγδάλου, τον οποίο οι νεότεροι συμβουλεύονται συνεχώς για τις καλλιεργητικές πρακτικές. Σε αυτό τον βοήθησε σημαντικά η γερμανική νοοτροπία που κουβαλά. Δηλαδή εργατικότητα, μεθοδικότητα και επιμονή.
Τον συναντήσαμε προ ημερών στο χωράφι του, όπου βρίσκεται καθημερινά, φροντίζοντας τα βερίκοκα που έσπειρε και φέτος με ιδιαίτερη προσοχή (την ξακουστή ποικιλία μπεμπέκο), καθώς τούτες τις μέρες κορυφώνεται η συγκομιδή του προϊόντος.
«Εμείς εδώ στο Μακρυχώρι ξεκινάμε ένα βήμα πιο μπροστά απ΄ άλλους συναδέλφους μας παραγωγούς, ανά την χώρα. Οι συνθήκες καλλιέργειας είναι ιδανικές. Η περιοχή είναι προσήλια, το μικροκλίμα κατάλληλο, ενώ ευτυχώς δεν έχουμε πρόβλημα με την επάρκεια του νερού» θα μας πει, αν και σπεύδει να διευκρινίσει ότι ο καιρός την Άνοιξη δημιούργησε κάποια προβλήματα, αφού δεν είχαμε τον παγετό που θα κοιμίσει τα άνθη των δέντρων. Ουσιαστικά οι αυξομειώσεις στην θερμοκρασία αποπροσανατόλισαν τα δέντρα, αυτά δεν «κοιμήθηκαν», με αποτέλεσμα να μην αποδώσουν την αναμενόμενη παραγωγή (μειωμένη κατά 50%). Θεωρώ λάθος την κίνηση πολλών παραγωγών να δηλώσουν ζημιά στον ΕΛΓΑ από τις βροχοπτώσεις. Η μείωση στην παραγωγή (απ΄αυτή την αιτία) ήταν μικρή (10-20%). Δεν είχε νόημα να δηλώσω τη ζημιά. Αν όμως μας δίνονταν η δυνατότητα να αποζημιωθούμε για την ακαρπία, ελέω υψηλών θερμοκρασιών την Άνοιξη θα το έκανα».
Σύμφωνα με τον κ. Σαΐτη «η τιμή φέτος είναι καλή, κυμαίνεται στα 50 λεπτά, όταν πέρυσι οι παραγωγοί πληρώθηκαν για 30 λεπτά, ενώ το κόστος παραγωγής καλύπτεται στα 35λεπτά. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής βερίκοκου από το Μακρυχώρι πηγαίνει στην βιομηχανία «Ιντερκομ» και η υπόλοιπη παραγωγή διατίθεται στην «Ντελμόντε» και σε έναν Συνεταιρισμό της Βέροιας.
Η μεγάλη εμπειρία του κ. Σαΐτη μας προκαλεί να τον ρωτήσουμε για το αν συμφέρει κάποιον παραγωγό να καλλιεργήσει βιολογικό βερίκοκο. Η απάντηση του άμεση: «Όχι. Τα έξοδα είναι πάρα πολλά και σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να πουλήσεις πάνω από 80-90 λεπτά για να τα καλύψεις». Ωστόσο παροτρύνει τους καταναλωτές να τρώνε βερίκοκα, καθώς δεν χρειάζονται τόσους πολλούς ψεκασμούς, όσο άλλα φρούτα. Και για να μας πείσει κόβει ένα από τα πολλά δέντρα του χωραφιού του και το τρώει, δίχως να το πλύνει. «Έχουμε σταματήσει τους ψεκασμούς εδώ και 20 μέρες, αφού το προιόν θα βγει σύντομα στην αγορά και επειδή το δίνουμε στα παιδιά μας» καταλήγει.
ΣΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΛΛΑΔΑ
Στα 50 λεπτά το κιλό οριστικοποιήθηκαν οι συµφωνίες για την πώληση του βιοµηχανικού βερίκοκου, εξαιτίας της σηµαντικής µείωσης της παραγωγής στην Πελοπόννησο που φτάνει το 50% σε σύγκριση µε µια φυσιολογική χρονιά. Παράγοντες της αγοράς αναφέρουν ότι τα αποθέµατα των βιοµηχανιών έχουν εξαντληθεί, αφού και πέρυσι η ελληνική παραγωγή ήταν µειωµένη, µε αποτέλεσµα να αυξηθεί ο ανταγωνισµός µεταξύ των αγοραστών και η τιµή να ενισχυθεί. Η τιµή αυτή αφορά τη συγκοµιδή της όψιµης ποικιλίας Μπεµπέκου, που αντιπροσωπεύει τον κύριο όγκο της παραγωγής και είναι σηµαντικά υψηλότερη από τα περσινά επίπεδα των 28-35 λεπτών το κιλό. Παράλληλα, φέτος αναµένεται σηµαντική µείωση που µπορεί να φτάσει µέχρι και το 80% στην παραγωγή της Τουρκίας. Εν τω µεταξύ, ήδη από πέρυσι έχει αρχίσει να αναπτύσσεται εισαγωγικό ενδιαφέρον από Ιταλικές βιοµηχανίες για υποβαθµισµένο εµφανισιακά προϊόν, το οποίο χρησιµοποιούν για την παραγωγή κατεψυγµένων κύβων και φρουτοσαλάτων.
