Η αναφορά γίνεται για νέους και νέες που στην ηλικία των 25 χρόνων μπήκαν στο χωράφι δυνατά με νέες δυναμικές καλλιέργειες ή εκσυγχρονίζοντας τις ήδη υπάρχουσες της οικογένειας. Νέα παιδιά που πριν λίγα χρόνια τέλειωσαν το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο και θέλησαν να ξεφύγουν από τη δύσκολη αγροτική ζωή και να ζήσουν καλύτερα ασχολούμενοι με τις λεγόμενες «μοντέρνες» εργασίες μακριά από τον καυτό ήλιο και τη σκόνη του καλοκαιριού και την παγωνιά και τη λάσπη του χειμώνα.
Τα πράγματα όμως τα τελευταία δέκα χρόνια δεν ήταν και τα πιο ευνοϊκά και πολλοί πτυχιούχοι παραμένουν άνεργοι. Άλλοι μην έχοντας πίσω τους τις αγροτικές εργασίες της οικογένειας αναγκάστηκαν να κάνουν δουλειές όχι αυτές που σπούδασαν αλλά οτιδήποτε άλλο, ακόμα και ντελίβερι ή μοιράζοντας φυλλάδια στις πολυκατοικίες και τα φανάρια των δρόμων.
Ομως πολλοί άλλοι νέοι που είχαν την απαραίτητη παρακαταθήκη γύρισαν πίσω στις αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες έχοντας το πτυχίο κρεμασμένο στον τοίχο του σπιτιού ή εγκαταλείποντας τις σπουδές τους για ένα μεροκάματο που πιστεύουν ότι μπορεί να τους δώσει η μάνα γη.
Η «Ε» συνάντησε πολλούς νέους αγρότες στα μπλόκα που διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο για εκείνους και μελλοντικά για τις οικογένειές τους.
Ο Κυριάκος Τσικριτσής ο οποίος μετά τρία χρόνια σπουδών στο τμήμα Τεχνολογίας Φυσικού Αερίου και Πετρελαίου του ΤΕΙ Καβάλας εγκατέλειψε τις σπουδές του ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο στη γεωργία. Σήμερα ασχολείται με την αμπελοκαλλιέργεια αλλά και την απόσταξη παραδοσιακού τσίπουρου Τυρνάβου.
«Επέστρεψα στη γεωργία» λέει στην «Ε», «για ένα καλύτερο αύριο, επειδή πίστεψα ότι θα είμαι καλύτερα οικονομικά στηριζόμενος στα δικά μου χέρια. Πλέον η ενασχόληση με τη γεωργία τα τελευταία χρόνια έγινε πιο αβέβαιη από το να είσαι υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα. Και αυτό γιατί τώρα δεν υπάρχει κάτι σίγουρο. Οι αγροτικές εισφορές ανεβαίνουν. Κάθε χρόνο επιβάλλονται και νέοι φόροι, ο ΕΛΓΑ δεν αποζημιώνει τις ζημιές.
Αν γνωρίζαμε εμείς οι νέοι αγρότες πριν κάποια χρόνια ότι θα φτάναμε σε αυτό το απελπιστικό σημείο δεν θα γυρνούσαμε πίσω στα χωράφια μας».
Νέος αγρότης και ο Γιάννης Δαμασιώτης ο οποίος και εκείνος μετά το Λύκειο θέλησε να ξεφύγει από τις αγροτικές εργασίες και να δει το μέλλον του σε άλλη απασχόληση. Ολοκλήρωσε τις σπουδές στον τομέα της Υγείας και συγκεκριμένα ως τεχνικός ιατρικών μηχανημάτων, στη Θεσσαλονίκη. Στα 27 του χρόνια σήμερα, εγκατέλειψε πριν δύο χρόνια το επάγγελμα το οποίο σπούδασε ώστε και εκείνος να έχει ένα καλύτερο εισόδημα. Έγινε νέος αγρότης πριν δύο χρόνια και σήμερα ασχολείται με τη δενδροκαλλιέργεια, κυρίως στα αχλάδια.
Παράλληλα ο Γιάννης Δαμασιώτης βλέποντας ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά στον αγροτικό τομέα δεν έμεινε απαθής, αλλά θέλησε μαζί με άλλους νέους επίσης στην ηλικία αγρότες να ασχοληθεί παραπέρα για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των αγροτών. Έτσι ασχολήθηκε συνδικαλιστικά και σήμερα είναι μέλος της διοίκησης του Αγροτικού Συλλόγου Τυρνάβου.
Τώρα βρίσκεται στο μπλόκο της Μελούνας και μιλώντας στην «Ε», λέει: «Κάθε μέρα που περνά ο αγροτικός κόσμος βυθίζεται όλο και πιο έντονα στην αβεβαιότητα, εξ αιτίας της πολιτικής της κυβέρνησης και της Ε.Ε. που φέρνουν νέα μέτρα που εξοντώνουν τη μικρομεσαία αγροτική τάξη. Δεν γνωρίζουμε τι μας περιμένει αύριο. Για τους λόγους αυτούς θέλησα και μέσα από τα νόμιμα συνδικαλιστικά όργανα των αγροτών να δραστηριοποιηθώ. Πιστεύω ότι μόνο μέσα από αγώνες μπορούμε να επιδιώξουμε και να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν.
Καλώ όλους τους συναδέλφους και κυρίως τους νέους ανθρώπους σε όλη την Ελλάδα να συμμετάσχουν στα μπλόκα της Πανελλαδικής Επιτροπής. Ο αγώνας μας δεν σταματάει αλλά συνεχίζεται».
Ο Γιάννης Δαμασιώτης και ο Κυριάκος Τσικριτσής είναι δύο νέοι αγρότες που άφησαν την καλή ζωή της πόλης. Δεν μπήκαν σε γραφεία για να έχουν μια «εύκολη» δουλειά. Αντίθετα πήραν το τρακτέρ, έβαλαν τις μπότες και μπήκαν στο χωράφι. Σαν αυτούς τους δύο νέους υπάρχουν χιλιάδες στον αγροτικό αλλά και κτηνοτροφικό τομέα σε όλη την Ελλάδα. Οι έχοντες στη χώρα την πολιτική εξουσία πριν, σήμερα αλλά και μελλοντικά δεν δικαιούνται να τους απογοητεύσουν.
ΤΥΡΝΑΒΟΣ (Γραφείο «Ε»)
Του Κώστα Τσόλα
