* ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ του 1947, δημοσίευμα στην «Ε» που σχολιάζει επιστολή Ελληνίδας που βρέθηκε να μεταναστεύει στην Αγγλία, μία από τις πολλές που παντρεύτηκαν μετά τον πόλεμο Εγγλέζους στρατιώτες που είχαν κατηφορίσει να πολεμήσουν στη Μεσόγειο. Δημοσίευμα (με την ορθογραφία της εποχής) από το ανεξάντλητο αρχείο του Γ. Ζιαζιά.
Μεγάλος ο καϋμός των κοριτσιών που άφησαν την Ελλάδα και κάναν την Αγγλία πατρίδα τους. Ο πόθος της φυγής ήταν κυρίως εκείνος που τα παρώθησε να εγκαταλείψουν τον γαλανό ουρανό μας και να βρεθούν κάτω από το μολυβένιο στερέωμα της Αλβιόνος. Ήταν οι συμφορές που έπληξαν την τραγική μας πατρίδα πολλές και μεγάλες. Πένθιμη η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ζούμε. Και οι καρδιές των νέων κοριτσιών δεν αντέχουν σε τόση κατάθλιψι. Θέλουν να φύγουν, Και να πάνε που;
Μεσογειακά άνθη όμως οι Ελληνίδες. Και δεν ευδοκιμούν εύκολα στα βόρεια κλίματα. Η διαπίστωσι αποκαρδιωτική από όσες άραξαν στις όχθες του Τάμεσι. Καλός ο Τζώνης. Τρυφερός, περιποιητικός, πιστός, τέλειος σύζυγος. Τι τα θέλετε όμως... Τα κορίτσια δεν μπορούν να συνηθίσουν τη νέα ζωή. Λείπει η ελληνική ατμόσφαιρα, το οξυγόνο της, το φως της. Λείπουν τα ατλάζια του ουρανού μας. Αυτόν, που δεν υπάρχει δεύτερος στον κόσμο, νοσταλγούν οι ξενητεμμένες μας... Ικέτιδες της συγνώμης έρχονται να προσκυνήσουν τα αγιασμένα χώματα και να τα ραντίσουν με τα δάκρυά τους. (Για το 1947 ο λόγος. Άλλοι καιροί. Άλλοι καιροί;)
Ζ.
