μαζέψει τη διαφορά, ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι ευνοείται από την ένταση. Στον τύπο «έπαιξαν» κάτι δημοσκοπήσεις που δείχνουν ανάκαμψη της ΝΔ, αλλά η υποψία πως αυτές χρησιμοποιούνται για να φτιάξουν κλίμα είναι έντονη στα κόμματα της Αντιπολίτευσης. Με δυο λόγια, ουδέν νεότερο από το μέτωπο.
* * *
* ΕΙΝΑΙ τόσο πεσμένη η πολιτική ατζέντα, ώστε χθες στην ελληνική επικαιρότητα το μείζον θέμα να είναι η κακοκαιρία «Ιλίνα», που αν καταλάβαμε καλά δεν θα είναι τίποτε άλλο από συνηθισμένες ανοιξιάτικες μεταβολές.
Φράχτης
* ΓΕΓΟΝΟΣ… Συμπολίτης πάει Αθήνα, παίρνει ταξί και πιάνει κουβέντα με τον ταξιτζή για την πολιτική επικαιρότητα.
- Ντηλαντή, πώς θα γίνει; λέει ο ταξιτζής. Να μη φτιάξει το Μητσοτάκης φράχτη; Είναι σωστό να μπαίνει στην Ελλάντα όποιος θέλει;
- Από που ‘σαι ρε φίλε; Γιατί έχεις περίεργη προφορά.
- Εγκώ; Από Γκεωργία είμαι, ήρτα πριν πέντε χρόνια…
Τα συμπεράσματα δικά σας…
* * *
* ΑΠΟ το παραπάνω περιστατικό, αλλά κι από άλλα, καταλαβαίνει κανείς ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων -καλώς ή κακώς- θέλει τον φράχτη. Διότι όλοι είδαμε τι είχε γίνει όταν τα σύνορα χαλάρωσαν. Όλοι βλέπουμε τι τραβάει η Ιταλία της Μελόνι από τις χιλιάδες των μεταναστών που αυτές τις μέρες καταφθάνουν στο έδαφός της. Κι ας εκλέχτηκε με σημαία τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών. Οι αναλύσεις του ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα γίνονται αντιληπτές από την ευρεία μάζα.Αφέλειες
* Η όποια Μελόνι, διαβάζω, ετοιμάζει ένα Νομοσχέδιο από τα… παλιά. Ένα Νομοσχέδιο που θα τιμωρεί τη χρήση των ξένων λέξεων σε επίσημα κείμενα με πρόστιμο μέχρι και 100.000 ευρώ. Βασικά θέλει η Ιταλίδα πρωθυπουργός να περιορίσει τη χρήση της αγγλικής γλώσσας.
Αφελής προσέγγιση βέβαια. Τέτοια Νομοσχέδια προσπάθησαν να περάσουν κατά καιρούς κι άλλες Κυβερνήσεις, όπως π.χ. στη Γαλλία και φυσικά απέτυχαν παταγωδώς. Η γλώσσα είναι σαν τον άνεμο. Περνάει σύνορα και δεν περιορίζεται. Από τη στιγμή που υπάρχει ανάγκη για μια παγκόσμια επικοινωνία κάθε μέρα και λεπτό, μια τρύπα στο νερό θα κάνει και η Μελόνι στον συγκεκριμένο τομέα. Και είναι να απορεί κανείς πώς δεν βλέπουν πράγματα τόσο προφανή…
«Χωράφι»
* ΑΣΦΑΛΩΣ και γνωρίζουμε πόσο επιβαρυμένη είναι η Υπηρεσία του Πρασίνου Δήμου Λαρισαίων, ειδικά αυτήν την εποχή «που βγάζει η γη χορτάρι», αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την εγκατάλειψη των πάρκων στον Λόφο του Φρουρίου. Το πράσινο και το χορτάρι είναι τόσο απεριποίητα που θυμίζουν χωράφι κι όχι το… σαλόνι της πόλης, όπως θεωρείται η συγκεκριμένη περιοχή. Και έρχεται και Πάσχα, Επιτάφιος, ανάσταση, κ.λπ. κ.λπ.
Βίλες
* ΒΙΛΑ - παλάτι καταγγέλθηκε ότι νοικιάζει ο Ραγκούσης στην Πάρο, έπαυλη που τη μετέτρεψε σε Airbnb o Μητσοτάκης, έτσι όπως πάμε θα αποκαλυφτεί ότι κι ο Κουτσούμπας εκμισθώνει «ντάτσα» στη ρωσική εξοχή - ειδικές τιμές για τα μέλη του κόμματος.
Ιεράρχηση
* ΤΕΛΙΚΑ έχουμε αυτό που μας αξίζει. Στα (πολύ) ψιλά των εφημερίδων διάβασα πως τα νοσοκομεία της χώρας έχουν έλλειμμα 6.000 γιατρών.
Και στα πολύ… χοντρά, πρώτο θέμα παίζουν οι βίλες που εκμεταλλεύονται διάφοροι πολιτικοί.
Κακοκαιρία
* ΜΕ βροχές ξεκινά η εβδομάδα. Το σύστημα κακοκαιρίας «Ilina» επηρεάζει τη Θεσσαλία και τη Λάρισα ειδικότερα. Όχι που νομίζαμε ότι έφυγε ο Μάρτης και ξεμπερδέψαμε. Σύμφωνα με τις προβλέψεις των ειδικών, αστάθεια προβλέπεται για το πρώτο δεκαήμερο του Απριλίου, αν και ευτυχώς οι θερμοκρασίες, παρά τις βροχές και τα μποφόρ, θα κυμαίνονται σε κανονικά για την εποχή επίπεδα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά οι περισσότεροι κλείσανε τον διακόπτη της θέρμανσης, μπας και γλιτώσουν από τους φουσκωμένους λογαριασμούς…
Ν.Π.
Τρένα
* ΕΝΑΝ και πλέον μήνα μετά την τραγωδία των Τεμπών, το επιβατικό τρένο μπαίνει ξανά στις ράγες σήμερα το πρωί για το δρομολόγιο Αθήνα - Θεσσαλονίκη.
Τα πρώτα βήματα επανεκκίνησης φαίνεται να γίνονται αργά, με κυρίαρχο μέτρο ασφαλείας τη μείωση της ταχύτητας, ενώ επιπλέον δρομολόγια θα προστίθενται σταδιακά τις επόμενες ημέρες. Το πώς θα ανταποκριθεί ο κόσμος όμως, είναι άλλο ζήτημα. Ο φόβος δεν έφυγε και σίγουρα τα προβλήματα δεν λύθηκαν. Θα πάρει καιρό. ( …Εστω και αν ο ατρόμητος Γ. Γεραπετρίτης ταξιδέψει σήμερα στο πρώτο βαγόνι )
Ν.Π.
Επίδομα Α21
* ΠΟΛΛΕΣ οικογένειες Ρομά μένουν εκτός οικογενειακού επιδόματος (το Α21) με τη νέα προϋπόθεση που όρισε η Κυβέρνηση πως το επίδομα παιδιού χορηγείται, πλέον, «υπό την προϋπόθεση αφενός της εγγραφής κάθε παιδιού σε σχολείο και αφετέρου της πραγματικής φοίτησής του. Η Πανελλαδική Συνομοσπονδία Ελλήνων Ρομά παρατηρεί σε ανακοίνωσή της πως για την εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου «αυτονόητη προϋπόθεση είναι η εξασφάλιση θέσεων στα σχολεία για όλα τα παιδιά, όπως για τη φοίτηση παιδιών που επιθυμούν να ενταχθούν στην εκπαιδευτική διαδικασία σε μεγαλύτερη από την προβλεπόμενη ηλικία». Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη που λέει ότι ίσως το «εμπόδιο» αυτό λειτουργήσει και προς τη θετική κατεύθυνση για την αντιμετώπιση τους ζητήματος της σχολικής διαρροής.
Ν.Π.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Περί εκλογών και άλλα δεινά...
Προβληματισμένη από καιρό, ζαλισμένη από τις απανωτές κρίσεις και πληγωμένη από το θανατικό των Τεμπών, η Ελλάδα βαδίζει στις κάλπες. Τα πρώτα πολιτικά σποτάκια, οι πρώτες αφίσες, άρχισαν κιόλας να εμφανίζονται στους τοίχους, ενώ η άυλη διαφήμιση μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα -κυρίως αυτή- έχει πάρει φωτιά. Αν μη τι άλλο, οι εκλογές των τελευταίων ετών δεν είναι «πλαστικές».
Τις εκλογές αυτές δεν μπορείς να τις βαφτίσεις «κρίσιμες», όπως συνήθιζαν να λένε οι πολιτικοί ταγοί της χώρας από ιδρύσεώς της, για να «μαζεύουν» τον λαό και να πηγαίνει να (τους) ψηφίσει. Η οικονομική κρίση τείνει να ελεγχθεί, ο Ερντογάν προσώρας μαζεύτηκε στη γωνία του και «αμολάει» τους «Ταϊφούν», όχι εναντίον ημών, αλλά κατά της Ακσενέρ, ο πόλεμος στην Ουκρανία τείνει να γίνει ρουτίνα κι εμείς περιμένουμε τους πρώτους τουρίστες που θα αναλάβουν να «καλύψουν» με το συνάλλαγμά τους τα ελλείμματα της χώρας. Αν μη τι άλλο, μετά από πολύ καιρό, ζούμε μια κατάσταση σχεδόν κανονική.
Πρόσφατα βρέθηκα στην Αθήνα, στην Παλιά Βουλή. Στο πρώτο αυτό Κοινοβούλιο του ελληνικού κράτους, τα ζητήματα που συζητιούνταν τότε δεν ήταν η πορεία της οικονομίας ή ο… τουρισμός, αλλά το αν θα ξεκινούσε η Ελλάδα πόλεμο με την Τουρκία για την απελευθέρωση των σκλαβωμένων περιοχών της. Εκεί μέσα, Τρικούπηδες, Δεληγιανναίοι, Βενιζέλοι, Πάγκαλοι ή Κονδύληδες δεν συζητούσαν περί ανέμων και υδάτων, αλλά αν η Ελλάδα θα έμπαινε, και με το μέρος ποιων, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν η χώρα θα προχωρούσε ή όχι στη Μικρά Ασία ή πάλι τη διαχείριση της εθνικής καταστροφής του 1922 με το ενάμιση εκατομμύριο των προσφύγων. Ζητήματα, όχι απλώς «εθνικά», αλλά εθνικής ύπαρξης. Παραδίπλα, στην πλατεία Κλαυθμώνος, χιλιάδες οικογενειακά και ανθρώπινα δράματα λάμβαναν χώρα, καθώς τόσοι και τόσοι άνθρωποι έχαναν -αυτονοήτως- τη θέση τους στο δημόσιο μόνο και μόνο επειδή το κόμμα τους έχασε τις εκλογές… Όχι. Μπορεί και τα σημερινά ζητήματα να είναι σημαντικά, οι διεθνείς προκλήσεις τεράστιες, όμως, σε καμία περίπτωση, δεν είμαστε με την πλάτη στον τοίχο, όπως βρεθήκαμε το 2012 με τα Μνημόνια.
Το κυριότερο είναι πως, ό,τι κι αν λένε, δεν υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ των κομμάτων. Η Ελλάδα είναι σταθερά ένας κρίκος σε ένα παγκόσμιο σύστημα. Είναι ενταγμένη σε Διεθνείς Οργανισμούς όπως η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, δηλαδή σ’ όλες τις καλές δυτικές οικογένειες κι αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν, πλην ίσως του ΚΚΕ κι αυτό μάλλον για… ιστορικούς λόγους. Οπότε, τα περιθώρια άσκησης πολιτικής είναι πια περιορισμένα. Κανείς σήμερα δεν θα συγκινηθεί αν ένας νέος Ανδρέας έβγαινε στο μπαλκόνι να πει ιστορικές ατάκες τύπου «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» ή αφορισμούς του στυλ «απόψε πεθαίνει η Δεξιά». Κανείς δεν θα τον άκουγε, κανείς δεν θα παραληρούσε, ίσως και να χαμογελούσε κιόλας ειρωνικά. Ο χρόνος κυλάει και μερικά ζητήματα λύνονται από μόνα τους. Πώς διαγράφεται η κατάσταση κατά τη γνώμη μου; Μα, όπως τη βλέπουν όλοι όσοι δεν έχουν έντονη κομματική τοποθέτηση. Υπάρχει ένας Μητσοτάκης. Γόνος της μεγάλης των Μητσοτάκηδων και Βενιζέλων σχολής. Απεδείχθη αρκετά ικανός ως ηγέτης, με προσόντα και γνώσεις, χειρίστηκε πετυχημένα κρίσεις επί κρίσεων και σταδιακά απέκτησε και διεθνές κύρος. Αν τον βάλεις, ας πούμε, δίπλα σε κάτι… «χαριτωμένες» φιγούρες σαν τον Μπόρις Τζόνσον, μιλάς γα τη μέρα με τη νύχτα. Για τους Μητσοτάκηδες γενικά είναι δόγμα ότι η Ελλάδα χρειάζεται… βίαιους εκσυγχρονισμούς κι ανατροπές. Πήγε να το κάνει πράξη ο πατέρας του Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κι έπεσε μέσα σε τρία χρόνια. Γιατί η νεότερη Ελλάδα, ως νοοτροπία είναι και παραμένει… ΠΑΣΟΚ, στην ανδρεοπαπανδρεϊκή της εκδοχή. Δηλαδή, μια κοινωνία κρατικοδίαιτη και επιδοτούμενη. Έχοντας διδαχτεί από το παράδειγμα του πατέρα του, ο Κυριάκος αποδέχτηκε την υφιστάμενη κατάσταση και δεν πήγε να την ανατρέψει. Δεν έσπασε αυγά. Δεν συγκρούστηκε μαζί της, δεν προκάλεσε συνδικάτα και συντεχνίες, παρά μονάχα προσπάθησε με ήπιες έως κεντρώες πολιτικές να περάσει δόσεις εκσυγχρονισμού, τόσες όσες άντεχε το σώμα (και τα μυαλά) της ελληνικής κοινωνίας.
Απέναντί του, ο Αλέξης Τσίπρας. Το 2015 έγινε πρωθυπουργός, ενώ δεν ήταν έτοιμος. Δεν ήξερε τη δουλειά, δεν είχε στελέχη. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 3% δεν είχε σκεφτεί ποτέ να κυβερνήσει, ένα κόμμα διαμαρτυρίας ήταν. Ο Τσίπρας απεδείχθη παρ’ όλα αυτά ένας ικανός και… εκπαιδεύσιμος διαχειριστής. Η κακιά Μέρκελ έγινε τώρα καλή φίλη, ο Τραμπ από… δαίμονας του κακού, έγινε απλά… δαιμόνιος. Έκανε λάθη, κόντεψε να ρίξει το σκάφος στα βράχια, τελικά έμαθε. Αλλά δεν έμαθαν οι… άλλοι, τα στελέχη του. Με λίγες εξαιρέσεις, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ακούς ακόμη… περίεργες απόψεις. Το πιο πρόσφατο, ας πούμε, ότι ο φράχτης στον Έβρο… δεν είναι η λύση. Και ποια είναι; Χρειάζεται -λένε- συνολική αντιμετώπιση μπλα, μπλα, μπλα, πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο. Πώς να σε πάρει σοβαρά ο κόσμος που θέλει καθαρά λόγια; Αυτή ακριβώς η έλλειψη σαφήνειας και ρεαλισμού είναι που αδικεί την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ρεαλισμός του Τσίπρα δεν προχωρά στη βάση. Κι αυτό τρομάζει.
Τρίτος πόλος ο Ανδρουλάκης. Ήρθε με υποσχέσεις, αλλά γρήγορα πέρασε στην κατηγορία «δεν τραβάει», «δεν μπορεί» το παλικάρι. Δίκαιο ή άδικο, αυτό πέρασε στον κόσμο. Το ακούς από παντού. Ήρθαν και τα «ήξεις αφήξεις» στο θέμα των συνεργασιών, άστα να πάνε. Και φοβάμαι πως το τρένο έφυγε.
Με βάση τα παραπάνω, κοινή είναι η αίσθηση πως για την πλειοψηφία του κόσμου ο Μητσοτάκης πρέπει να μείνει ακόμα μια τετραετία ελλείψει καλύτερου, αλλά… δεν ξέρουμε πώς θα γίνει αυτό - τόσο ανακατωμένα είναι τα κουκιά και τόσο βαριά η ψυχολογία μετά τα Τέμπη.
Ο κόσμος για την ώρα βλέπει, κρίνει και περιμένει. Προσωπικά πιστεύω ότι θέλει -και θα ψηφίσει- σταθερότητα. Θέλει καθαρές απόψεις, προβλέψιμες πολιτικές, και, βέβαια, θέλει καλύτερους μισθούς γιατί σιχάθηκε σαν τις αμαρτίες του τα μπατιριλίκια που περνάει εδώ και δέκα χρόνια και τα οποία δεν κρύβονται πίσω από τις «γεμάτες πληρότητες» που ’χει η Αράχωβα το Πάσχα. Σκοτίστηκε ο κόσμος αν η κυβέρνησή του θα λέγεται… «προοδευτική» που τη βαφτίζουν οι μεν ή φιλελεύθερη που λένε οι δε. Οι παλιές ταμπέλες, οι παλιές ιδεολογίες υπάρχουν πια μονάχα στα αραχνιασμένα δωμάτια των κομμάτων. Θέλει κανονικούς… «σταθμάρχες» να ρυθμίζουν τη ζωή του. Θέλει καλούς γιατρούς, καλούς δάσκαλους, δίκαιους και γρήγορους δικαστές, θέλει μια κυβέρνηση που θα περιορίσει σε λογικά πλαίσια τη μεγάλη «μάσα» των μεγάλων αφεντικών, όπως σε όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο.
Ξέρω ότι απέναντι σ’ όλα αυτά υπάρχουν και ενστάσεις και πολλές διαφορετικές απόψεις. Εγώ λέω πάντως πως, όποιον και να φέρει η κάλπη, οι Έλληνες πρέπει πρωτ’ απ’ όλα να γίνουμε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, διότι για κριτική είμαστε πρώτοι, αλλά από αναγνώριση των ευθυνών μας έσχατοι.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
