Σύλλογος Βλάχων έχει μαζέψει πεντακόσια και πλέον μέλη σε γνωστό κέντρο. Πρώτος σκάει μύτη ο Μάξιμος Χαρακόπουλος, από πίσω να ’σου κι ο Χρήστος Κέλλας. Και στα «καπάκια» απαστράπτουσα η Στέλλα Μπίζιου. Το … καρέ συμπληρώνεται με τη Λίτσα Λιακούλη, διότι και το ΠΑΣΟΚ, μια ζωή στο κουρμπέτι, είναι … «μανούλα» στις δημόσιες σχέσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ; Πουθενά ! Εξαφανισμένος. Και υποθέτω πως δεν θα είναι αυτή η μοναδική κοσμική εκδήλωση που απουσιάζει. Είναι θέμα νοοτροπίας. Οκ, αλλά οι άλλοι … «τρυγάνε» ψήφους. Και ως γνωστόν δεν ψηφίζεις μόνο κόμματα και πολιτικές. Ψηφίζεις και πρόσωπα. Συχνά δε πρόσωπα που … βλέπεις, τα μιλάς που έχεις μια πρόσβαση: Ε, σύντροφοι;
Παρόντες
* ΑΚΟΜΗ πιο …«μανούλα» σ’ αυτά, η Περιφέρεια του Αγοραστού η οποία στην πιο πάνω εκδήλωση έδωσε παρουσία με δύο αντιπεριφερειάρχες και την πρόεδρο του Περιφερειακού Συμβουλίου κα Τάνια Δόκου. Και μετά ψάχνεις να δεις γιατί ο Αγοραστός αντέχει …
Α, με την ευκαιρία… Αληθεύουν φήμες ότι ο πρώην βουλευτής Κώστας Μπαργιώτας εσχάτως δεν εκφράζεται με ιδιαίτερο… ενθουσιασμό για την ιδέα να κατέβει υποψήφιος περιφερειάρχης; Πάσα απάντηση δεκτή.
Αποκλεισμός
* ΟΥΤΕ και χτες ξεκαθάρισε κάτι σχετικά με την ημερομηνία των εκλογών ο Μητσοτάκης. «Μπορεί Απρίλιο, μπορεί Μάιο…» είπε σε συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα». Το «τσιτσίρισμα» λοιπόν των αντιπάλων στο τηγάνι συνεχίζεται.
Αλλά έδωσε και είδηση. Ότι θα αναλάβει πρωτοβουλία να απαγορευθεί η είσοδος του κόμματος του Κασιδιάρη στη Βουλή που, δημοσκοπικά, «απειλεί» να ξεπεράσει το όριο του 3% και να καταστεί κοινοβουλευτικό κόμμα.
Οπότε, κινδυνεύουν να μείνουν με την …όρεξη κάμποσοι εδώ στη Λάρισα που ήδη ετοιμάζουν ψηφοδέλτιο κασιδιάρικο, εγκαίρως «μυρισθέντες» πως εδώ …«παίζει έδρα»!
«Τέως»
* ΥΠΟΜΟΝΗ, μια μέρα ακόμη που θα μας ζαλίσουν τα κανάλια με τον «τέως». Σήμερα η κηδεία του, κι από αύριο δεν θα ασχολείται κανείς. Ο «τέως» θα γίνει πραγματικά …τέως. Το πολύ – πολύ, επετειακά, να τον ξανασυναντήσουμε σε καμιά …«Μηχανή του χρόνου» με πλάνα αρχείου.
Απογοήτευση
* ΤΟ θέμα είναι ότι η Ελλάδα, όπως αποδεικνύεται, δεν ξέρει να …πουλάει. Διότι άμα είχαμε μυαλό, το Ανάκτορο στο Τατόι θα ήταν από καιρό ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αξιοθέατα της Αθήνας. Μήπως δεν πάει κόσμος στα παλάτια των Τσάρων στη Ρωσία; Μήπως δεν γίνεται της κακομοίρας από επισκέπτες στο Ντολμά Μπαχτσέ της Κωνσταντινούπολης όπου ζούσαν οι τελευταίοι Οθωμανοί σουλτάνοι; Μήπως δεν πάνε στο κολοσσιαίο μέγαρο του Τσαουσέσκου στο Βουκουρέστι ή στα ανάκτορα των αυτοκρατόρων της Κίνας; Αλλά όλοι αυτοί τα έχουν αναδείξει, τα έχουν φροντίσει, και … εισπράττουν. Δεν έχουν ιδεοληψίες (όπως η εγχώρια Αριστερά) ή ενοχικά (όπως η εγχώρια Δεξιά) για το τι παίχτηκε κάποτε σ’ αυτά τα ντουβάρια.
Τι τεράστια απογοήτευση καμιά φορά το να είσαι Έλληνας !
Χαρίλαος ο Α’
* ΠΑΝΤΩΣ, μερικοί στο Διαδίκτυο, καβάλησαν το κύμα των ημερών και λάνσαραν μια …«τοπ» ιδέα :
- Να ξαναγίνει η Ελλάς «Βασιλευομένη Δημοκρατία» με Βασιλέα τον πρίγκιπα … Χάρι της Αγγλίας, τον οποίο θα μετονομάσουμε σε Χαρίλαο τον Α’ (!!!!!!!!).
Έτσι, αυτός μεν θα πάψει να αισθάνεται …«ρεζέρβα», εμείς πάλι θα πήξουμε στον τουρισμό από τον ντόρο που θα γίνει. «Προχώ, ιδέα, μην μου πεις …
«Λάρισα- Εμπιστευτικό»
* ΤΗΝ τιμητική της είχε η Λάρισα στον χθεσινό κυριακάτικο Τύπο, καθώς η εφημερίδα «Το Βήμα» κυκλοφόρησε με κεντρικό θέμα που τιτλοφορούταν «Λάρισα- Εμπιστευτικό». Το δημοσίευμα, στη συνέχεια ανάλογων δημοσιευμάτων της «Ελευθερίας», αναδείκνυε ως πολύ σπουδαία την αναβάθμιση της Λάρισας και της ευρύτερης περιοχής ως αμερικανικής στρατιωτικής βάσης, σε συνεργασία και με τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις.
Στην πραγματικότητα, λέει η εφημερίδα, Λάρισα, Στεφανοβίκειο και Αλμυρός, θα αποτελέσουν ένα σύγχρονο πλέγμα στρατιωτικών εγκαταστάσεων που θα υποστηρίζει αεροπλάνα, ελικόπτερα drones και άλλα πολλά με αρμοδιότητα ελέγχου όλης της Ανατολικής Μεσογείου, των Βαλκανίων και όχι μόνο.
Παράλληλα μιλάει για την «οικονομική ένεση» που θα δεχθεί η περιοχή.
Πράγματι από στρατιωτικής απόψεως το θέμα είναι πολύ ενδιαφέρον. Από οικονομικής, μάλλον θα πρέπει να κρατήσουμε μικρό καλάθι… Από την εποχή του …νατοϊκού «Στρατηγείου της Λάρισας» μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια, αλλά για την ώρα …μόνο με τα πετραχήλια μείναμε. Οι «λαγοί» ακόμη αναμένονται…
Θέλει χρόνο…
* ΕΡΓΑ, έργα, έργα αναγγέλλει ο Δήμος Λαρισαίων (κατανοητό στο πλαίσιο και των επερχόμενων εκλογών). Όμως αρκετοί στην πόλη αναρωτιούνται αν όλες αυτές οι παρεμβάσεις έχουν βελτιώσει ή δυσκολέψει την κατάσταση, αφού πολλοί δρόμοι στενεύουν και θέσεις πάρκινγκ χάνονται. (Πιάσε π.χ. μια κουβέντα με Λαρισαίο ταξιτζή που είναι ολημερίς στην κίνηση, να δεις τι θα σου πει).
Παράγοντας του Δήμου εκτιμούσε ότι τα έργα του περιβόητου ΣΒΑΚ θέλουν … χρόνο για να γίνουν κατανοητά από τους πολίτες, οπότε …ας αναμένουμε.
Το μόνο σίγουρα θετικό είναι οι κυκλικοί κόμβοι που σχεδιάζονται και οι οποίοι έχουν αξιολογηθεί θετικά στην πράξη, κι όχι στα σχέδια επί …χάρτου.
Υποσχέσεις
* ΜΕ υποσχέσεις …έντεχνα δοσμένες συνεχίζει τις περιοδείες του ο πρωθυπουργός ανά την Ελλάδα. Ένα από τα «τάργκετ γκρουπ» οι εκπαιδευτικοί που, μαζί με τις οικογένειές τους μετράνε εκατοντάδες χιλιάδες ψήφων.
- Ζητάμε πολλά από τους δασκάλους, είπε σε δηλώσεις του στη Θράκη, αλλά τους δίνουμε πολύ λίγα. Η επόμενη τετραετία θα είναι τετραετία αύξησης των μισθών… (Το …τυράκι στην προεκλογική φάκα τοποθετήθηκε).
Το ζήτημα είναι ότι δάσκαλοι και καθηγητές «έφαγαν» άγριες περικοπές και έχουν να δουν αύξηση στον μισθό από το …2011 που άρχισαν τα Μνημόνια. Πλέον η ξεφτίλα είναι τόσο μεγάλη ώστε ο νεοδιόριστος σε λίγο δεν θα φτάνει καν τον …βασικό του ιδιωτικού τομέα όταν αυτός αυξηθεί. Και μιλάμε – υποτίθεται - για ειδικευμένους εργαζόμενους.
Το αποτέλεσμα είναι ήδη απτό: Φτάσαμε σε σημείο το Κράτος να μην βρίσκει πια αναπληρωτές να διορίσει, αφού το να πας σε π.χ. νησί με οχτακόσια ευρώ, σημαίνει ότι θα δουλεύεις και θα βάζεις κι απ’ τη τσέπη σου από πάνω για να ζήσεις! Παγκοσμίως πρωτότυπο! Μαθημένα βέβαια στην πείνα τα στομάχια των δάσκαλων, αλλά όχι κι έτσι!
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Χορταριασμένα μνήματα
Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος απέθανε. Ταξιδεύει κι αυτός για τα αιώνια λιβάδια της ιστορίας, εκεί που όλοι και όλα κρίνονται. Μαύρα βαν, λένε στις ειδήσεις, θα μεταφέρουν βασιλιάδες και πρίγκιπες απ’ όσες δυναστείες απέμειναν ακόμη στην Ευρώπη, στη νεκρική πομπή προς το βασιλικό κτήμα Τατοΐου. Οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες έδωσαν μάχη να συνεφέρουν κάπως τον χώρο ταφής. Να ανοίξουν δρόμους, να κόψουν καμένα δέντρα, να ξεχορταριάσουν και να καθαρίσουν τους τάφους των παλιών βασιλέων. Ήταν θέμα τιμής για την Ελληνική Πολιτεία. Ο διεθνής Τύπος καιροφυλακτεί για να σε κάνει άλλη μία φορά «ρεζίλι των σκυλιώνε»- όχι που δεν είσαι δηλαδή! Η Ελλάδα είναι η χώρα των χορταριασμένων τάφων…
Να σου πω κάτι ρε φίλε; Κάτι τέτοιες στιγμές στέκομαι στη Ρεβέκκα, Θεός σχωρέσ’ την. «Βγάζω το καπέλο» και καταθέτω τον άπειρο σεβασμό μου σ’ όλες αυτές τις γυναίκες της γειτονιάς, που κάποια στιγμή της ζωής τους έμειναν χήρες και που κάθε δεύτερο απόγευμα το μάζευαν, άλλες με τα πόδια, άλλες με το αστικό λεωφορείο για τα παλιά δημοτικά νεκροταφεία της οδού Φαρσάλων. Βάδιζαν σκυφτές, πλάτες κυρτές, κεφάλια κατεβασμένα, τυλιγμένα σε μαύρα τσεμπέρια, μα χειμώνας ήτανε που πάγωναν και τα χορτάρια, μα καλοκαίρι που λιώνανε ακόμη και τα μέταλλα, πιστές πάντα στο ίδιο πάντα δρομολόγιο. Και ήταν κάμποσες οι μαυροντυμένες Ρεβέκκες που περνούσαν απ’ τον δρόμο μου και η σημειολογία ίδια και απαράλλαχτη. Ένα μπουκαλάκι με λάδι στο χέρι. Τέσσερα πέντε φτηνά κεριά από παραφίνη, τα καφετιά, τα πένθιμα, κι όχι τα λευκά της Ανάστασης. Και σ’ ένα σακουλάκι θυμιάμες και καρβουνάκια. Όλα αγορασμένα βερεσέ απ’ το μπακάλικο του Λάμπρου. Καμιά φορά και κάνα πιάτο στάρι πασπαλισμένο με άχνη και κανέλλα σε σχήμα σταυρού. Σχώριο για την ψυχή του άντρα.
Τις έβλεπα τις Ρεβέκκες στο νεκροταφείο, όταν το ’φερνε η περίσταση να παραστώ σε καμιά κηδεία συγγενούς. Τις θωρούσα μπροστά σε τάφους ταπεινούς, φτιαγμένους από μάρμαρα λευκά και γκρίζα, ξαναχρησιμοποιημένα, από διπλανούς τάφους που άδειαζαν και ξαναγέμιζαν σ’ αυτό τον ατέλειωτο χορό των νεκρών. Με ένα σφουγγαρόπανο στο χέρι… Σιγύρισμα, σφουγγάρισμα, τρίψιμο γερό με «Ρολί», να γυαλίζει το μάρμαρο και να φύγουν οι κουτσουλιές των πουλιών που κούρνιαζαν στα κυπαρίσσια κι από κει ατίμαζαν - τα αναθεματισμένα! – τα μνήματα των πεθαμένων… Μετά από μια τέτοια τελετουργία οι τάφοι έλαμπαν. Χορτάρι δεν διανοούταν να φυτρώσει, ξεπατωνόταν πάραυτα, τίποτε δεν θα προσέβαλε τη μνήμη του νεκρού… Στο τέλος η αναμμένη «θυμιάμα» και τα καρβουνάκια ανέπεμπαν δέηση συγχωρήσεως των αμαρτιών.
Δεν ξέρω αν ήταν ζήτημα αγάπης προς εκείνον που ’φυγε. Αν ήταν από προσωπική αξιοπρέπεια ή επειδή, απλά, αυτό υπαγόρευε η ψυχούλα τους. Μπορεί κι από θρησκευτικό καθήκον παραδομένο από γενιά σε γενιά. Μπορεί… Σίγουρα, λειτουργούσε και η έννοια της «ντροπής» σε κείνες τις κοινωνίες που σε έλεγχαν και σε έκριναν αυστηρά για τέτοιου είδους ασέβειες:
«- Για δες τους ανεπρόκοπους!» θυμάμαι τις θειάδες μου να καγχάζουν σε κάποιο μνημόσυνο πίνοντας τον καφέ. «Τον άφησαν και ρήμαξε τον τάφο του πατέρα τους. Και τους άφησε και τόση περιουσία… Αχ βρε φουκαρά Αντώνη…».
Η κριτική ήταν ανελέητη. Τελικά, μάλλον ήταν κάτι απ’ όλα.
Τις θυμάμαι με πολλή αγάπη όλες αυτές τις σύγχρονες απογόνους της τραγικής Αντιγόνης του Σοφοκλή. Με το που τελείωναν το καθάρισμα και τα θυμιατίσματα, έφευγαν αυτομάτως για το σπίτι. Τύλιγαν πάνω τους το σάλι, έκαναν έναν τελευταίο σταυρό κι αποχωρούσαν. Απλά, κοφτά, χωρίς δράματα και θεατρινισμούς. Δεν κάθονταν πάνω στον τάφο να πιάσουν τάχα μου κουβέντα με τον νεκρό, ό,τι είχαν να του πουν του το λέγανε σπίτι, κατά μόνας. Κρυφά, ψιθυριστά. Κείνα τα βράδια της απέραντης μοναξιάς πιάναν κουβέντα με το μαξιλάρι στο άδειο κρεβάτι. Κι αν δεν είχαν παράπονα να τους πουν! Που οι περισσότερες ήταν παντρεμένες με άντρες δύσκολους και τραχείς, και κείνες οι δύστυχες, εξαρτημένες οικονομικά, ανέχονταν πράματα και πράματα. Τις φωνές τους, τη στενομυαλιά τους, τα καθημερινά μπεκρουλιάσματα στις ταβέρνες, καμιά φορά και τα χαστούκια που έπεφταν σε καιρούς που η οικογενειακή βία δεν νοούταν ποινικό αδίκημα, αλλά ένα … αποδεκτό μέσο «συνετισμού».
Κάθε Μεγάλη Παρασκευή μελαγχολώ. Κατά το συνήθειο πολλών συμπολιτών, μεταβαίνω εθιμικά στο παλιό νεκροταφείο ν’ ανάψω κερί στο οστεοφυλάκιο, στη μνήμη του πατέρα μου. Πόσα δεν έχει να σου πει αυτή η «Πολιτεία της σιωπής» ! Να, ο τάφος του κυρίου «Τάδε»… Μέγιστος παράγοντας της πόλης στην εποχή του. Επιχειρηματίας με κύρος, πλούτη, επιρροή… Τον έραβαν οι πιο διάσημοι ράφτες, κυκλοφορούσε με μια υπεραυτόματη λιμουζίνα που τη συζητούσε όλη η πόλη. Αμέτρητα τα ακίνητα που είχε αγοράσει, καταθέσεις, μετρητά, μετοχές, λίρες, και τι δεν λεγόταν τότε για την πάρτη του. Χάρηκε, γλέντησε, προσέλαβε κόσμο κι έδωσε δουλειά, απέλυσε κόσμο κι έδωσε πίκρα, έκλεψε, αδίκησε, κολάκεψε πολιτικούς και τον κολάκεψαν, έκανε, έρανε… Και τι δεν άφησε στους απογόνους του που για χρόνια τραβιούνταν να τα ξεμπλέξουν στα δικαστήρια… Και στο φινάλε, ένας χορταριασμένος τάφος… Από χρόνια εγκαταλειμμένος. Μάρμαρα σπασμένα, σε σημείο που να λες ότι θα βρικολακιάσει καμιά μέρα και θα βγει από τον τάφο του. Και τότε, πού σε πονεί και πού σε σφάζει! Θ’ αρχίσει να βρίζει όπως το ’χε συνήθειο, «- Βρε άι στο διάολο παλιοκερχελέδες»… Κι αυτός ακόμη, ο μεγάλος μαρμάρινος σταυρός που δέσποζε στο μνήμα… Γερμένος τώρα στο χώμα, ίσα που φανερώνει το ξεθωριασμένο και μισοσβησμένο όνομα του ισχυρού και ζάπλουτου κάποτε ενοίκου του. Γιατί πλούτη είχε. Μια Ρεβέκκα δεν είχε… Να τον πονέσει αληθινά, ν’ ανάβει που και που το καντήλι του.
Η νεκρική πομπή που μεταφέρει τον τελευταίο βασιλέα των Ελλήνων πλησιάζει. Πληθώρα καμεραμέν διαγκωνίζονται για να μας στείλουν πλάνα από τον βιαστικά σουλουπωμένο χώρο ταφής στο Τατόι. Λίγο χαλίκι, μερικά δέντρα φυτεμένα εν μια νυχτί, και μια στοιχειώδης καθαριότητα στους παρατημένους τάφους του Παύλου, της Φρειδερίκης και της λοιπής οικογένειας.
Η φωνή του ιερέα μπροστά στον ανοιχτό τάφο σπάει την ησυχία του τοπίου:
-Άρα τίς ἐστι; Βασιλεὺς ἢ στρατιώτης, ἢ πλούσιος ἢ πένης, ἢ δίκαιος ἢ ἁμαρτωλός;
Αλλά ανάπαυσον, Κύριε, μετὰ Δικαίων τὸν δοῦλόν σου, ὡς φιλάνθρωπος …».
Σε μήνες δύο, άντε τρεις, θα ξαναπιάσει Άνοιξη… Οργιώδης η φύση, δεν θα κρατιέται… Τα χορτάρια δεν θα λυπηθούν τους βασιλείς… Και οι Ρεβέκκες δεν θα δείξουν κανένα έλεος …
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
