Ο κόσμος χαζεύει μπροστά σε όμορφα στολισμένες βιτρίνες, αλλά κοιτά να την βγάλει με έξυπνα φτηνά δωράκια, καθώς οικονομικά όλοι έχουμε πιεστεί. Ας παραμείνουμε παρ’ όλα αυτά αισιόδοξοι...
Πτώση
* ΚΑΙ ιδού ένα δείγμα αισιοδοξίας… Σε αρκετά βενζινάδικα της Λάρισας καταγράφεται ήδη τιμή βενζίνης 1,699 ευρώ το λίτρο. Έστω και για …ένα σεντς μπήκε μπροστά δηλαδή το 1,6 από τα 2,2 που είχε εκτινάξει την τιμή ο … Πούτιν. Επιτέλους μύρισε λίγη κανονικότητα στα καύσιμα, έστω κι αν όλα αυτά είναι τόσο εύθραυστα…
«Πάρκο Ευχών»
* ΩΡΑΙΟ είναι το «Πάρκο των Ευχών» και να πάτε. Καθυστέρησαν μεν, αλλά το αποτέλεσμα είναι συμπαθητικό. Όχι κάτι τρομερό, αλλά αξιοπρεπές.
Έπεσε δουλειά και φαίνεται- να μην τα μηδενίζουμε όλα.
Εμείς πάντως θα ξαναπούμε την (απολύτως υποκειμενική) γνώμη μας : το «Πάρκο» θα έπρεπε να διαμορφώνεται σε πιο κεντρικούς ή πιο «ζεστούς» χώρους της πόλης κι όχι στο γεμάτο υγρασία «Αλκαζάρ». Η εποχή δεν σηκώνει. Για παράδειγμα η αυλή του «Μύλου» μάς φαίνεται μια πρώτης τάξεως σκηνικό.
Του λέιτ
* ΚΑΙ προφανώς, όταν έχεις φιλοδοξίες σαν πόλη για τουρισμό τα Χριστούγεννα δεν ανοίγεις το Πάρκο στις … 10 Δεκεμβρίου, δύο εβδομάδες δηλαδή πριν τα Χριστούγεννα. Στα Τρίκαλα γίνεται πάλι πανζουρλισμός, και τα τουριστικά «πακέτα» έχουν κλείσει από αρχές Νοεμβρίου καθώς ο «Μύλος Ξωτικών» ξεκίνησε 25 Νοέμβρη. Έχουν έρθει λεωφορεία ακόμη και από τα … Σκόπια και τη Βουλγαρία!
Το ίδιο συνέβη και με τα σχολεία που προγραμμάτισαν εκεί εκδρομές από τον Νοέμβριο κι αυτά. Όταν όλα τα αφήνεις για την τελευταία στιγμή δεν έχεις καμιά τύχη και όλη η προσπάθεια καταλήγει μια ιστορία εσωτερικής κατανάλωσης. Οι Λαρισαίοι μεταξύ μας δηλαδή….
Εκτός γιορτών
* ΓΕΝΙΚΑ η Λάρισα και η περιοχή μας είναι πολύ πίσω στο θέμα του τουρισμού και το διαπιστώνεις αυτές τις μέρες που διάφορες σελίδες στο διαδίκτυο – με μεγάλη απήχηση στο κοινό- διαφημίζουν «χριστουγεννιάτικες αποδράσεις. «Οι 10 τοπ προορισμοί της Ελλάδας για τις γιορτές», γράφουν τα ρεπορτάζ, μόνο που σ’ αυτούς η Λάρισα δεν είναι ποτέ μέσα.
Σου προτείνουν Αράχωβα, ορεινή Αρκαδία, ορεινή Κορινθία, ορεινή Ναυπακτία, Πήλιο, Τρίκαλα, Ελάτη και Λίμνη Πλαστήρα, αλλά ποτέ Όλυμπο ή Κίσσαβο.
Δυστυχώς η παλιά εικόνα της Λάρισας ως αγροτικής περιοχής δεν ανατράπηκε.
Ακόμη χειρότερα; Δεν έχουμε καν δημιουργήσει τις ξενοδοχειακές υποδομές να δεχόμαστε κόσμο χειμωνιάτικα. Γνωστά αυτά. βέβαια, μόνο που η απραξία συνεχίζεται και σχέδιο δεν υπάρχει κανένα στον ορίζοντα.
Καϊλή
* ΕΥΑ Καϊλή… Μετά την Πισπιρίγκου, τον Μίχο, τον Πάτση, τον «πάτερ» της Κιβωτού και τους τσιγγάνους, ήρθε η σειρά της να μονοπωλήσει την επικαιρότητα. Μεγάλη αβάντα για …Μητσοτάκη. Ποια ακρίβεια τώρα, ποιος πληθωρισμός, και ποια Ουκρανία… Εδώ υπάρχει φρέσκια …ύλη για «αξιοποίηση»… Κι ούτε θα καταλάβουμε πώς θα φτάσουμε (αλώβητοι) στις εκλογές.
* * *
* Η ΕΥΑ …αμάρτησε λοιπόν; Δοκίμασε τον απαγορευμένο (ή ΚΑΤΑΡ-αμένο) καρπό όπως την κατηγορούν οι Βέλγοι; Σε κάθε περίπτωση, ζημιά για το ΠΑΣΟΚ που για άλλη μια φορά βρέθηκε να απολογείται για τα παλιά (και δη τσοχατζοπουλικά) στελέχη του. Άδικο μεν να την πληρώνει ένα κόμμα ολόκληρο, αλλά από αδικίες στη ζωή…
* * *
* ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ τα ΜΜΕ πήραν ήδη στο ψιλό την ωραία Εύα. Ιδού οι πρώτες ατάκες :
«Η Εύα αμάρτησε». «Η Εύα δάγκωσε το μήλο και την έδιωξαν απ’ τον Παράδεισο». «Η Εύα λαδώθηκε; Κατάρ-α στον λαδέμπορα!»
Και πού την πήγαν την Εύα; Στο Καϊλή 33, μέσα κει στο Βέλγιοοοο…»
Τέλος, ο Βασιλάκης … Καΐλας διευκρινίζει ότι με κανέναν τρόπο δεν εμπλέκεται στην υπόθεση.
Συγκρίσεις
* Η ΔΙΑΦΟΡΑ είναι ότι ο μπαμπάς της Καϊλή, της κουβαλούσε , λένε, στο σπίτι της τις σακούλες με τα χαρτονομίσματα.
Κι εσύ καημένε πατέρα κουβαλάς τις σακούλες με τα φασολάκια και τα μπρόκολα που σ’ έστειλε η κόρη να της αγοράσεις απ’ τη λαϊκή γιατί δεν προλάβαινε …
Χωρίς θεατές
* ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ και Τσίπρας έδωσαν παράσταση στη Βουλή για τις παρακολουθήσεις. Τα έδωσαν όλα, μονομαχία μέχρι τελικής πτώσεως, αλλά … Αλλά εισιτήρια δεν κόβουν πια. Κανένας – πλην κάποιων δημοσιογράφων - δεν ασχολείται σοβαρά μαζί τους. Ειδικά οι νεότερες γενιές Ελλήνων έχουν πλήρη αδιαφορία για τη Βουλή. Και καλύτερα έτσι. Ίσως έτσι πάψει να λειτουργεί η Βουλή ως θέαμα και «αρένα» και γίνει θεσμός σοβαρού νομοθετικού έργου, όπως είναι – υποτίθεται- και ο ρόλος της.
Δώστα όλα
* ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ο Αντρέας ήταν ειλικρινής. Έβγαινε στο μπαλκόνι, φώναζε «Τσοβόλα δώστα όλα» και ο λαοφιλής υπ. Οικονομικών άνοιγε το κρατικό πουγκί. Σήμερα βγαίνει ο Μητσοτάκης, και κάνει … «στοχευμένες», λέει, παρεμβάσεις. Για παράδειγμα Αστυνομικοί και Λιμενικοί. Πάρτε από εξακόσια (και ψηφίστε μας). Πράγματι «στοχευμένες». Στοχεύουν στην ψήφο τους.
Τι να αλλάξει στην Ελλάδα ρε φίλε; Μια ζωή, όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε…
Αστεγοι;
* ΕΠΟΧΙΑΚΟ φαινόμενο… Κάθε χειμώνα εμφανίζονται στο λαρισαϊκό κέντρο νέοι άνδρες που κοιμούνται σε πεζόδρομους. Κάθονται στη γωνία τους αμίλητοι, περιμένοντας καμιά ελεημοσύνη. Όταν φεύγουν αφήνουν τα κλινοσκεπάσματα στον δρόμο μέχρι να ξανάρθουν. Ασχολείται κανείς μαζί τους; Είναι Έλληνες, είναι ξένοι, είναι καλά, είναι άρρωστοι; Για να συνεχίζεται η παρουσία τους, μάλλον πέρα βρέχει για τους (αν)αρμόδιους.
Το σχέδιο
* ΔΕΝ ορίστηκε ακόμη επικεφαλής της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Θεσσαλίας – Στερεάς Ελλάδας ο Κώστας Τζανακούλης – άγνωστος ο λόγος καθυστέρησης- , πάντως ο ίδιος έλεγε σε παρέα φίλων του ότι αν τύχει κι αναλάβει, πρώτο και κύριο μέλημά του θα είναι να βάλουν όλες οι δημόσιες Υπηρεσίες της Κεντρικής Ελλάδας ένα … κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους. Δηλαδή να μεταστεγαστούν σε δημόσια κτίρια που υπάρχουν με σκοπό να γλιτώσει το Κράτος τα ενοίκια. Πάντα … πρακτικός ο δήμαρχος …
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Οταν έκλαψε ο Ρονάλντο
Πέρασα όλες αυτές τις μέρες παρακολουθώντας ματς στην τηλεόραση. Η εναλλακτική θα ήταν να ακούω ειδήσεις για τις αρπαχτές της Καϊλή (σιγά την είδηση δηλαδή), τους τσαμπουκάδες των Ρομά στη Δυτική Αττική (πρωτότυπο) και τη μονότονη έως θανάτου «μονομαχία» Τσίπρα – Μητσοτάκη στη Βουλή (ν’ αυτοκτονήσω τώρα ή να τ’ αφήσω για αύριο;).
Όπως οι περισσότεροι τσαντίστηκα που αποκλείστηκε η Βραζιλία. Είμαι βλέπεις κι εγώ από τα εκατομμύρια των συμπαθούντων το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο. Έχω «μασήσει» για τα καλά τον μύθο πως η μπάλα που παίζουν οι Βραζιλιάνοι είναι …τέχνη. Οι Βραζιλιάνοι, λένε – κι εγώ το πίστευα- είναι ελεύθερα πνεύματα, ανυπότακτα, που δεν ξέρουν από κανόνες και δεν περιορίζονται από συστήματα. Ρομαντικοί «αλήτες» που καταργούν τα πρέπει και τα μη σ’ έναν κόσμο «κορρεκτίλας» και ορθολογισμού.
Μάλλον έχω μείνει πίσω. Μάλλον πέρασε η εποχή που τα φτωχόπαιδα από τις φαβέλες και τις αλάνες του Ρίο ντε Τζανέιρο συγκινούσαν τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Η Βραζιλία που έβλεπα τώρα στο χορτάρι ήταν μια ομάδα από θαμώνες …κομμωτηρίου, ένα τσούρμο από χρυσοπληρωμένες βεντέτες με βαμμένα πλατινέ μαλλιά που πουλάνε πολύ ακριβά την τέχνη τους. Κατά συνέπεια, μια ποδοσφαιρική τους ήττα προφανώς και δεν έχει τη δραματική χροιά που είχε κάποτε. Το δεύτερο που με τσάντισε ήταν ότι έχασαν από την …Κροατία. Εμείς οι Βαλκάνιοι, είν’ αλήθεια δεν συμπαθιόμαστε και πολύ μεταξύ μας. Οι Έλληνες άλλωστε είμαστε με τους «ορθόδοξους αδελφούς Σέρβους», οι δε Κροάτες είναι οι καθολικοί που συνεργάστηκαν με τους Ναζί. Μα σαν μου πέρασε η τσαντίλα, αναγνώρισα ότι οι Κροάτες αξίζουν το χειροκρότημά μας. Αν θέλεις, ήταν μια νίκη της σοβαρότητας και της αγωνιστικότητας απέναντι στους «ψωνισμένους» χαβαλέδες. Η Κροατία ήταν ο ευρωπαϊκός ορθολογισμός. Η μέθοδος, το σύστημα αλλά και η παράδοση. Ποιος ξεχνά άλλωστε την παλιά μεγάλη γιουγκοσλάβικη σχολή; Η Βραζιλία ήταν …ό,τι να ’ναι. Η αναρχία και η ελαφρότητα του λατινοαμερικάνου, που στα δύσκολα φεύγει τρέχοντας.
Και μετά, έκλαψε ο Ρονάλντο. Ήθελα να κλάψω κι εγώ μαζί του, την ώρα που αποχωρούσε ηττημένος απ’ το Μαρόκο. Αλλά, βλέπεις, ο τύπος έχει τα δάκρυα πιο εύκολα κι’ απ’ τη θρυλική Μάρθα Βούρτση όταν ήταν η κατατρεγμένη της κοινωνίας. Είναι όμως πάντα συγκινητική – δεν είναι;- η εικόνα ενός ανθρώπου που ξεπέφτει, ενός άστρου που δύει, ενός ειδώλου που ήρθε ο καιρός να κατέβει από το βάθρο του. Σε λίγα χρόνια, ο … παλαίμαχος Ρονάλντο, θα κάθεται σε θέση vip παρέα με τον Μπέκαμ και τον Μπενζεμά, αρκετά κιλά βαρύτεροι όλοι τους, για να παρακολουθήσουν κάποιο επόμενο «Μουντιάλ». Ο νόμος της φθοράς θα είναι κι εδώ αμείλικτος. Ξέρω πολλά τέτοια μικρά καθημερινά δράματα. Δεν χρειάζεται να είσαι σταρ επιπέδου Ρονάλντο. Τα χρόνια που έκανα στρατιωτικό ρεπορτάζ είχα γνωρίσει έναν ανώτατο αξιωματικό που πολύ απολάμβανε τα χρυσά του γαλόνια, τις μεγαλοπρεπείς στολές, τις παράτες και την απόδοση τιμών απ’ τα αγήματα. Ήταν υποστράτηγος κι είχε βάσιμες ελπίδες – σαν καλός κομματικός- να αναλάβει αρχηγός Στρατού. Τον έφαγαν στις επόμενες κρίσεις, γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος πιο κομματικός από τους κομματικούς, κι όταν τον συνάντησα στο Γραφείο του ήταν βουρκωμένος. Άλαλος, κοιτούσε το κενό χαμένος στον κόσμο του, σαν η ζωή γι’ αυτόν να είχε τελειώσει. Καιρό μετά έμαθα πως, όταν πήγαινε για φαγητό στη Λέσχη Αξιωματικών και οι νεαροί φαντάροι –λογικό!- δεν τον αναγνώριζαν και δεν τον χαιρετούσαν ως άρμοζε, τους έβαζε πόστα, διαμαρτυρόμενος εντόνως που δεν του βαρούσαν προσοχές …
Η ματσάρα όμως που χάρηκα περισσότερο ήταν αυτή της Αγγλίας με τη Γαλλία την οποία πολλοί, όχι άδικα, αποκαλούν και Σενεγαλία, αφού οι οκτώ στους ένδεκα «τρικολόρ» κατάγονται από την ποδοσφαιρομάνα Σενεγάλη – τα λευκά γαλλάκια παίζουν σήμερα μόνο Play Station. Προκρίθηκε ως γνωστόν η Γαλλία και στο επόμενο ματς εναντίον του αφρικανικού Μαρόκου θα δούμε το ευτράπελο μια ευρωπαϊκή ομάδα να έχει πιο πολλούς μαύρους από μια αφρικανική. Πολύ ανακατεύτηκε ο κόσμος – τι να πω; Αν και στο πλαίσιο του δόγματος «Ελλάς – Γαλλία- συμμαχία» οι Έλληνες θα ‘πρεπε να είμαστε αναφανδόν με τους Γαλάτες, ευχόμαστε καλή επιτυχία στο μικρό Μαρόκο διότι ιστορίες σαν κι αυτή της κατάκτησης του Euro από την Ελλάδα το 2004, καλό είναι να επαναλαμβάνονται, πρώτα – πρώτα για το καλό του ίδιου του ποδοσφαίρου. Είναι συναρπαστικό να έχουν δικαίωμα στο όνειρο και οι μικροί και να μην μονοπωλούν τους τίτλους τα λεγόμενα «μεγαθήρια». Νισάφι πια. Έχουν και οι … «σταχτοπούτες» δικαίωμα στο όνειρο, σε έναν καλό γάμο με τον πρίγκιπα του παραμυθιού.
Σαν τέλειωσε τα ματς, επειδή δεν είχε τίποτε άλλο, το γυρίσαμε στον Κοκλώνη, τον εθνικό μας «ντιριντάχτα», τη χαρά της ζωής. Όπως κάθε Σαββατόβραδο η Ελλάδα ανεβαίνει μαζί του στα τραπέζια. Τσιφτετέλια και λικνίσματα, λαμέ φορέματα και αβυσσαλέα ντεκολτέ, στρας και πέρλες, όξω ντέρτια και καημοί, οοοοοπαααα… Η σύγχρονη αισθητική των Ελλήνων δεν σε κάνει και υπερήφανο, αλλά τέτοιους μελαγχολικούς καιρούς δεν είναι να υποτιμά κανείς την ψυχοθεραπεία.
- Δηλαδή εσύ τώρα πιστεύεις σοβαρά ότι η Καϊλή «τα πήρε»; με διέκοψε η Κλαίρη που έχει παθιαστεί και βλέπει μαζί μου το «Μουντιάλ».
- Κοίτα, τα πήρε δεν τα πήρε, σημασία έχει ότι την έπιασαν. Τι τα θες ρε παιδάκι μου; Έτσι είναι σ’ αυτήν τη ζωή. Τους μεγάλους και σοβαρούς παίχτες του διεθνούς εγκλήματος ούτε θα τους δεις ούτε θα τους μάθεις ποτέ. Μοναχά κάτι χαζοβιόλες και τίποτε παπαδάκια που υπέκυψαν στον πειρασμό για λίγη πολυτέλεια σαν τον «πάτερ» πιάνει το δόκανο… Κατάλαβες; Άντε βάλε ένα κρασάκι ακόμη να πιούμε. Μμμμ ωραίο αυτό το «καπνιστό Μετσόβου». Από πού το πήρες;
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalesis@yahoo.gr
