Κλασικό «γαϊδουροκαλόκαιρο»! Αποτέλεσμα, χθες βράδυ, στην παλιά Εθνική Οδό από το Μακρυχώρι και δώθε, να υπάρχει μποτιλιάρισμα …αντάξιο του καλοκαιριού.
Τα «μερομήνια» πάντως προμηνύουν έναν σχετικά ήπιο και βροχερό χειμώνα, οπότε …τρέμε Πούτιν. Εσύ έχεις αέριο εμείς έχουμε …κλιματική αλλαγή. Σε λίγο, ούτε που θα μας απασχολεί η θέρμανση…
Το γνωστό δίλημμα
* ΤΑ αναμενόμενα από τον Μητσοτάκη στη ΔΕΘ. Το βασικό δίλημμα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτό: Θέλετε εμένα ή τον Τσίπρα; Αυτοδυναμία ή …χάος;
Ο Κυριάκος ξέρει ότι το δυνατό χαρτί των εκλογών είναι ο ίδιος κι όχι το κόμμα του -ποιο κόμμα άλλωστε;- και ταυτόχρονα επιλέγει ως βασικό αντίπαλο τον Τσίπρα που -δημοσκοπικά- δείχνει πολύ αδύναμος ως πρόσωπο. Βέβαια, το πρόβλημα του Κυριάκου (αλλά και της χώρας) δεν είναι πώς θα βγει πρώτος. Αυτό μάλλον θα συμβεί. Αλλά πώς θα μπλέξει με τους «Ανδρουλάκηδες» κι άλλους δευτερότριτους που λόγω εκλογικού νόμου θα έχουν …λόγο!
Οι μη …διαθέσιμοι
* ΚΑΙ τι λόγο; Γλώσσα κανονική… Ο Ανδρουλάκης μάλιστα έφτασε στο σημείο να δηλώσει σε πρόσφατη συνέντευξή του πως …δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό να γίνει πρωθυπουργός ο αρχηγός του πρώτου κόμματος. Υπονοώντας πως θα μπορούσε κάλλιστα να …πρωθυπουργεύσει ο ίδιος, με την ανοχή των άλλων κομμάτων, στη βάση ενός «σοσιαλδημοκρατικού προγράμματος»… Ό,τι να ναι…
Κι από κοντά Βαρουφάκηδες, Βελοπουλαίοι κι άλλοι «μη διαθέσιμοι» για συνεργασία, λες και είναι …κακό να πεις πως, ναι βρε παιδί μου, θα συνεργαστώ γιατί απλά η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί. Το …μπλέξιμο που λέγαμε.
Ντόμπρα στάση
* ΔΕΝ θα αλλάξει τον εκλογικό νόμο ο Μητσοτάκης. Το ξέκοψε χθες μια και καλή αναλαμβάνοντας ένα ακόμα ρίσκο. Θα μπορούσε να το κάνει κι ας έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ ό,τι ήθελε… Έτσι κι αλλιώς ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και λοιποί αντιπολιτευόμενοι πάντα θα ‘χουν να λένε…
Ντόμπρα και εκτιμητέα λοιπόν η στάση Μητσοτάκη. Θα εκτιμηθεί από τους ψηφοφόρους; Θα φανεί στο …χειροκρότημα… Αν μη τι άλλο ο τύπος βγάζει μιαν αυτοπεποίθηση...
Βασιλική μοίρα
* ΕΦΥΓΕ και η αγαπημένη των Άγγλων «Λιλιμπέτ», τι τυχερή γυναίκα! Έζησε μια ζωή …βασιλική και έφυγε κυριολεκτικά μέσα σε δυο μέρες, αφού δυο μέρες μόλις πριν την είχαμε δει να υποδέχεται τη νέα πρωθυπουργό της χώρας. Όρθια και σε πλήρη διαύγεια. Ούτε πόνος, ούτε αρρώστιες, ούτε νοσοκομεία κι άλλα τέτοια που ταλαιπωρούν τους φτωχούς ανθρώπους, κατά το «όπου φτωχός και μοίρα του». Τώρα, η δικαιοσύνη του θανάτου… Δυο μέτρα γης αντιστοιχούν ακόμη και στους βασιλιάδες…
Σωθήκαμε
* ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ την αλληλεγγύη της …Ευρώπης για την αντιμετώπιση του ενεργειακού, διαμηνύει η ελληνική Κυβέρνηση…
Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη είπαμε; Καλά, βγάλε εσύ βελέντζα, πάρε ηλεκτρική κουβέρτα, χοντρές πιζάμες και τα συναφή, διότι μέχρι να αποφασίσουν αυτοί θα μας ξανάβρει …καλοκαίρι.
Κανονικά
* ΑΝΟΙΓΟΥΝ σήμερα τα σχολεία και οφείλουμε να λέμε και τα καλά. Στη Λάρισα π.χ., για την οποία μπορούμε να έχουμε εικόνα, ο βαθμός στελέχωσης των σχολείων είναι φέτος καλύτερος από κάθε άλλη χρονιά. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι σχεδόν όλα τα σχολεία έχουν όλο το προσωπικό στη θέση τους, με λίγες μόνο εξαιρέσεις. Καλή αρχή λοιπόν.
Τραγωδίες
* ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ δεν ξέρουμε, αλλά το πράγμα μιλάει από μόνο του…
Κοπέλα μόνη ετών 35. Με ένα παιδί. Άνευ λοιπών στοιχείων… Συζούσε σε ένα μικρό υπόγειο στο κέντρο της Λάρισας με 28χρονο Πακιστανό…
Προφανώς «έπαιζε» φτώχεια, ανεργία, βία και γενικώς τρομερά προβλήματα… Εκρηκτικό μείγμα για να προκληθεί και το έγκλημα… Η ζωή στην αγριότερη εκδοχή της.
Κίνδυνος
* ΔΕΝ γνωρίζουμε επακριβώς τις συνθήκες του ατυχήματος που κόστισε τη ζωή σε νεαρό Φαλανιώτη δικυκλιστή.
Ξέρουμε όμως ότι ο συγκεκριμένος δρόμος (Γιάννουλης - Φαλάνης) είναι παντού γεμάτος παγίδες. Και έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να το λέμε από δω.
Εις ώτα μη ακουόντων ως φαίνεται… Πόσο ακόμα παιδιά;
Χωρίς δίπλωμα
* ΠΑΡΟΜΟΙΩΣ… Είναι παρατηρημένο ότι πάρα πολλά νεαρά άτομα στη Λάρισα κυκλοφορούν με μηχανές. Μάλιστα, αρκετοί μαθητές πηγαίνουν στο σχολείο τους με μηχανάκια. Γεμάτα τα σχολικά προαύλια.
Προφανώς δεν έχουν δίπλωμα, αφού δεν πληρούν καν το όριο ηλικίας. Ειδικά στα χωριά, όπου η παρουσία της Αστυνομίας είναι σχεδόν ανύπαρκτη, το φαινόμενο είναι καθημερινό. Νομίζουμε ότι η Τροχαία Λάρισας πρέπει να αρχίσει το …«πρεσάρισμα».
*Έντονη ήταν η παρουσία των Λαρισαίων στη ΔΕΘ, τόσο στα περίπτερα της Έκθεσης όσο και στους δρόμους της συμπρωτεύουσας. Την Παρασκευή οι ένστολοι πραγματοποίησαν πορεία διαμαρτυρίας, διεκδικώντας επίλυση βασικών και χρόνιων αιτημάτων. Στην κινητοποίηση ξεχώρισαν οι Λαρισαίοι αστυνομικοί και πυροσβέστες, στην κεφαλή της πορείας ήταν ο πρόεδρος της ΕΑΛ Θαν. Νταβούρας, ενώ λίγο πιο πίσω, προφανώς για τη διατήρηση της τάξης και της …ασφάλειας, ο διοικητής Ασφαλείας Λάρισας, με την ιδιότητα όμως του προέδρου της Ένωσης Αξιωματικών ΕΛ.ΑΣ. Χρήστος Καλούσιος (φωτ.).
*Αρκετές αγροτικές επιχειρήσεις του νομού παρουσίασαν τα προϊόντα τους στο περίπτερο του Επιμελητηρίου Λάρισας. Σε αυτό βρέθηκε ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κώστας Αγοραστός, ο οποίος συναντήθηκε με τον διευθυντή του Οινοποιητικού Συνεταιρισμού Τυρνάβου Βαγγέλη Σίκαλο και με τη διοίκηση του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ποταμιάς- Σκήτης «το Μαυροβούνι».
*Δυναμική η παρουσία και της γαλάζιας νεολαίας στην ομιλία Κυρ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ. Παρόντες το μέλος της Πολιτικής Επιτροπής Αχ. Κέλλας, ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Λάρισας Χρ. Μαϊμουλιώτης, ο Αγγ. Βράκας, Στ. Μακρής και η γυναίκα της παρέας Ευαγγ. Λανάρα.
Γ.Ρ.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ
Και τότε εγώ άπλωσα το χέρι και χάιδεψα τα νερά του Γουαδαλκιβίρ. Την τελευταία φορά που «νίφτηκα» σε ποτάμι νομίζω θα ’ταν ο Νείλος… Μας κουβαλούσε με τη φελούκα του ένας Αιγύπτιος βαρκάρης κι εγώ, κρυφά απ’ όλους τους τουρίστες του γκρουπ, «συνομιλούσα» με το νερό. Ένα φεγγάρι πάλι, πάνε χρόνια από τότε, είχα γίνει και «Χατζής» σαν μπήκα μέσα στον Ιορδάνη τον ποταμό - ένα … ρυάκι ήτανε που παρίστανε το ποτάμι. Γιατί, βλέπεις, στη γη του Ισραήλ, η κλιματική αλλαγή δεν είναι «μόδα», δεν είναι η «νέα απειλή» που ανακαλύπτει έκπληκτος σήμερα ο πλανήτης. Η ξηρασία κι η αναβροχιά, ο ήλιος που καίει το χώμα και θρυμματίζει την πέτρα είναι η ίδια η μοίρα των θεοβάδιστων εκείνων τόπων.
Σεβίλλη… Γουαδαλκιβίρ… Η καρδιά της Ανδαλουσίας χτυπά εδώ… Ίσως και η καρδιά της ίδιας της Ισπανίας. Γιατί Ισπανία δεν είναι η Μαδρίτη του κλασικισμού, δεν είναι η Βαρκελώνη, η αλλοτριωμένη από τον τουρισμό. Ισπανία είναι το άπλετο εκείνο μεσογειακό φως, που λούζει τις φτωχογειτονιές των τσιγγάνων της Γρανάδα που χορεύουν φλαμένγκο για τους τουρίστες, είναι τα πολύβουα σοκάκια της Κόρδοβα και οι ατέλειωτες παραλίες της Μάλαγα.
Τι να λέμε… Μαγικά είναι τα ταξίδια, χρόνο να ’χεις και λίγα λεφτά να πας να βλέπεις από κοντά τις ομορφιές του κόσμου, μα και τις ασχήμιες του, κι αυτές χρήσιμες είναι σ’ αυτό το παιχνίδι της σύγκρισης. Μα γίνεται όλο και πιο δύσκολο… Οι προσφορές των τουριστικών πρακτορείων αρχίζουν πάντα «από…». Όπου το «από 1.000 ευρώ» σημαίνει 1.500 και βάλε με τους «φόρους αεροδρομίων», χώρια τα φιλοδωρήματα και οι είσοδοι μουσείων… Τι να σου κάνουν και οι τουριστικοί πράκτορες… «Μασκαρεύουν» την τιμή του ταξιδιού για να μην τη βλέπει ο πελάτης και τρομάζει… Η Ισπανία πάντως εξακολουθεί να παραμένει ένας φθηνός προορισμός, ειδικά αν τον συγκρίνεις με όσα θα ξόδευες φέτος σε ένα ελληνικό νησί από τα προβεβλημένα… Διότι το ζούμε κι αυτό στα χρόνια που πανηγυρίζουμε το τέλος της πανδημίας… Το ελληνικό καλοκαίρι δεν ανήκει πια στους Έλληνες, μόνο ξένα ισχυρά πορτοφόλια μπορούν και τ’ αγοράζουν… Εμείς, που ως χώρα και ως εισόδημα συγκαταλεγόμαστε ανάμεσα στους φτωχούληδες του πλανήτη, θα αναζητούμε τίποτε «ευκαιρίες» ή θα βολευόμαστε με ντοκιμαντέρ τύπου «National Geographic».
Πάνε κι έρχονται τα ποταμόπλοια στον Γουαδαλκιβίρ, που κυλάει ήρεμος, κι αδιατάρακτος από τα χρόνια που τον διάβαιναν οι γαλέρες του Κολόμβου πριν αναχωρήσουν για το μεγάλο ταξίδι των Ινδιών κι από τα χρόνια που τον υμνούσε ο τρυφερός Φρειδερίκος Γκαρθία Λόρκα. Ποταμόπλοια, εμπορικά κυρίως, μεταφέρουν το λάδι κι άλλα αγροτικά προϊόντα στο λιμάνι της Σεβίλλης στη Μεσόγειο, κι από κει στα πέρατα του κόσμου. Ευλογημένος ο τόπος, παράγει τα πάντα… Η Ανδαλουσία είναι σήμερα μια θάλασσα από …ελιές. Φυτεύουν το ευλογημένο αυτό δένδρο παντού… Ακόμη και στις πιο απότομες χαράδρες… Περιβόλια πεντακάθαρα, περιποιημένα. Που δίνουν εισόδημα… Οι άνθρωποι σκύβουν υπομονετικά πάνω στη γη και παράγουν. Την ίδια ώρα, χιλιάδες ελαιοπερίβολα στην Ελλάδα έχουν εγκαταλειφθεί από δεκαετίες, καθώς δεν είμαστε σε θέση να επεξεργαστούμε και να πουλήσουμε το λάδι. Τα σύγχρονα ελληνικά μυστήρια…
Στα σοκάκια της Σεβίλλης, τουρίστες κάθονται και απολαμβάνουν την μπίρα τους προσπαθώντας να προφυλαχτούν από τον ήλιο. Πανύψηλα φοινικόδεντρα συμβάλλουν στον απαραίτητο εξωτισμό που πάντα χρωματίζει ένα ταξίδι. Η αρχιτεκτονική, εντελώς αραβική… Τα πασίγνωστα σε όλους αραβουργήματα κοσμούν τοίχους και πορτοπαράθυρα. Επτακόσια χρόνια μαυριτανικής κατάκτησης και αραβικού πολιτισμού δεν σβήνουν έτσι εύκολα. Όσο κι αν η Καθολική Εκκλησία της Ισπανίας, με τους φοβερούς και τρομερούς ιεροεξεταστές, προσπάθησε να διαγράψει τα ίχνη, καλύπτοντάς τα κάτω από το αυστηρό πέπλο του καθολικισμού, η ψυχή της Ανδαλουσίας δεν έπαψε ποτέ να είναι αραβική. Ψυχή γαλήνια και νωχελική, ποτισμένη με κείνη τη σοφία που μόνο η Ανατολή διαθέτει. Δεν θα συναντήσεις εδώ το άγχος που καταρρακώνει τις ανταγωνιστικές κοινωνίες της Δύσης… Τίποτα δεν θα σε πιέσει, κι ο ουρανός, πάντα γαλανός ηλιόλουστος και γελαστός δεν θα σε βαρύνει ποτέ με τους τόνους του γκρίζου που κρατάει για τους βόρειους…
Στην Ανδαλουσία συλλογιέσαι, θες δεν θες, πώς δομήθηκε ο κόσμος μας και πώς γράφτηκε η ιστορία των νεοτέρων χρόνων. Όταν όλες αυτές οι «αραβικές» ψυχές διέσχισαν τον Ατλαντικό αναχωρώντας από το λιμάνι της Ουέλβα και πέρασαν στη «Νέα Γη», έφτιαξαν τη Λατινική Αμερική. Έφτιαξαν μια Αμερική πιο ντελικάτη, πιο «γλυκιά» και σκερτσόζα, την Αμερική του «αληταριού» της νωχέλειας και των αργών ρυθμών, την Αμερική της μεσημεριανής σιέστας, μα και της απύθμενης φτώχειας… Οι άλλοι, ο σκληρός αγγλοσαξονικός και προτεσταντικός βραχίονας της Ευρώπης τράβηξαν βόρεια. Για να φτιάξουν την Αμερική των πιστολάδων, των σκληρών ηθών και της καπιταλιστικής οικονομίας, την Αμερική του ορθολογισμού, του ανταγωνισμού, των γκάγκστερ και των συμμοριών, την Αμερική που δεν έδειξε ποτέ έλεος στους αδύναμους μετανάστες κι όποιος έζησε έζησε, για τους άλλους υπάρχει μόνο ένας ανώνυμος τάφος με έναν πρόχειρο σταυρό.
Στην εποχή του διαδικτύου και της υπερπληροφόρησης δεν έχεις να πεις και πολλά για τη σημερινή Ισπανία. Η χώρα βιώνει κι αυτή την κοινή ευρωπαϊκή αγωνία για το πετρέλαιο, όπως διαπιστώνεις στα κανάλια της, αλλά χωρίς την υστερία των άμεσα εξαρτημένων από τον Πούτιν Γερμανών. Η βενζίνη στο 1,80, ο μέσος μισθός στα 1.500 και οι τιμές πάνω - κάτω ελληνικές. Όπως παντού στην Ευρώπη και τον κόσμο, οι μάσκες της πανδημίας έχουν κατέβει, τα μιλιούνια των ανθρώπων που κυκλοφορούν στους δρόμους γιορτάζουν το τέλος του κακού…
Το ταξίδι στην Ανδαλουσία μού ενίσχυσε την αίσθηση πως η Ευρώπη ζει περίεργες εποχές. Γλυκόπικρες… Και παντού, μα παντού, ψυχανεμίζεσαι ένα απέραντο αίσθημα αναμονής… Τι θα γίνει με τον πόλεμο, πώς θα βγει πέρα η κατάσταση, ακρίβεια, ακρίβεια, ακρίβεια, στα ενοίκια, στα σούπερ μάρκετ, στην αγορά, λυγίσανε οι άνθρωποι απ’ τ’ αγκομαχητό. Και μοναχά τα ποτάμια σαν τον Γουαδαλκιβίρ μπροστά μου εξακολουθούν να κυλούν αδιατάρακτα και γαλήνια κουβαλώντας πάνω τους καράβια, ανθρώπους, εμπορεύματα και προσδοκίες. Προσπαθώ να παρηγορηθώ. Έχει μια μονοτονία όλο αυτό. Άι μωρέ, λέω, δεν αξίζει και τόση ηρεμία στη ζωή… Έχουν και τα στραβά και τα ανάποδα τη νοστιμιά τους και οπωσδήποτε κύματα και φουρτούνες σε κάνουν δυνατότερο… Παίρνω στάση άμυνας περιμένοντας την επόμενη δυσκολία… Και χαμογελώ.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
