Αληθινή ιστορία: Πριν μερικά χρόνια , Απόκριες του 2018 αν θυμάμαι καλά, ταξιδέψαμε με μια παρέα φίλων στην Πάτρα για το Καρναβάλι. Και γελάσαμε όλοι πολύ καθώς στους κεντρικούς δρόμους της πόλης διαβάζαμε συνθήματα κατά του Αλέξη Κούγια, γραμμένα από τα χρόνια που ήταν ακόμη ιδιοκτήτης της «ιστορικής Παναχαϊκής». Τα γνωστά που υπάρχουν και στη Λάρισα: «Κούγια πούλα», «Κούγια φύγε» κι άλλα λιγότερο ευπρεπή και κόσμια. Αλλά το μεγάλο γέλιο έπεσε όταν λίγους μήνες μετά βρεθήκαμε στα Γιάννενα. Ίδιοι τοίχοι, ίδια συνθήματα. Ο Αλέξης Κούγιας, θυμίζω, υπήρξε ιδιοκτήτης και του «ιστορικού ΠΑΣ Γιάννενα» (στην Ελλάδα όλες οι ομάδες ως γνωστόν είναι «ιστορικές»). Ποιας πόλης οι δρόμοι έχουν σειρά; Γιατί βέβαια είναι δύσκολο να φανταστούμε τον Κούγια χωρίς ομάδα. Φημολογείται «νταραβέρι» για ομάδα της Αθήνας… Είναι πιθανόν. Εδώ που τα λέμε τα χρόνια περνούν, κι όσο κι αν ο μεγαλοδικηγόρος είναι – κατά δήλωσή του - φτιαγμένος από …πλουτώνιο, κάπου βαριέσαι βρε αδερφέ να είσαι μονίμως στην κίνηση και να καταπίνεις άπειρα χιλιόμετρα στην εθνική οδό για να διοικείς τις εκάστοτε ομάδες που αγοράζεις.
Κούγιας τέλος από μεθαύριο. Οι υπογραφές θα πέσουν, όσο κι αν μερικοί κρατούν ακόμη την … ανάσα τους. Με τον Κούγια δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Για ποιο λόγο φεύγει ο πολυσυζητημένος μεγαλομέτοχος; Το πιθανότερο, δεν θα μας το πει ποτέ. Στη Λάρισα, η βασική εκτίμηση είναι ότι η ΑΕΛ, αδυνατώντας να προβιβαστεί στην ανώτερη κατηγορία, έχει πλέον μειωμένα έως …ανύπαρκτα έσοδα. Άρα κάποιος πρέπει να βάλει λεφτά. Κανονικά λεφτά όμως. Δικά του, απ’ το παντελόνι του, κι όχι τις κρατικές επιχορηγήσεις ως συνήθως. Το δεύτερο και βασικότερο – κατά την άποψή μας – είναι πως ο Κούγιας έχασε τον πόλεμο με τους Λαρισαίους φιλάθλους. Όλη η Λάρισα ξέρει πως ο σοβαρός κόσμος της πόλης και του Νομού τα τελευταία χρόνια απείχε σιωπηρά. Δεν πήρε βέβαια σπρέι για να γράψει συνθήματα στους τοίχους. Ούτε και έλαβε μέρος σε κείνα τα πανηγυράκια των 100-200 νεαρών στη «γούβα» της Ταχυδρομείου όπου, με πυρσούς, κροτίδες και συνθήματα απαιτούσαν την αποχώρηση του ιδιοκτήτη της ΑΕΛ. Ο σοβαρός κόσμος, απλά δεν ασχολιόταν πια με την ομάδα. Όχι πως έχασε το ενδιαφέρον του. Ίσα – ίσα ! Τη δίψα του για αθλητικό θέαμα την έδειξε μόλις πρόσφατα που κατέκλυσε το «Κλειστό» της Νεάπολης για μια μπασκετική ομάδα που, στο κάτω – κάτω δεν έχει καμιά ιδιαίτερη ιστορία. Κανονικό σύνδρομο… στέρησης. Οπότε, ακόμη κι αν είσαι ο Κούγιας και ζεις στον δικό σου φανταστικό κόσμο, αντιλαμβάνεσαι κάποια στιγμή ότι αυτό το κοινό δεν επιστρέφει. Άδειες κερκίδες, άρα άδεια ταμεία και – το χειρότερο- άδεια καρδιά. Πόσο να αντέξεις –ανθρώπινα και μόνο- αυτό το κλίμα; Κατάλαβε – κι αποδέχθηκε- ότι δεν είναι πια αποδεκτός στην πόλη. Κι έφυγε.
Να μιλήσεις για τον Κούγια και τη βιωτή του στη Λάρισα θέλεις μια εφημερίδα μόνη της. Κι έπειτα δεν έχει νόημα. Ο Κούγιας λειτούργησε περισσότερο ως … δικηγόρος παρά ως παράγοντας. Δεν κόβονται οι συνήθειες. Εντάσεις, μηνύσεις και μπόλικη …. στρεψοδικία. Το άσπρο μαύρο, όπως κάνουν οι περισσότεροι συνήγοροι στα δικαστήρια. Μόλις προχτές τον άκουγα στην τηλεόραση να ισχυρίζεται με τον πιο φυσικό τρόπο πως ο πελάτης του Θέμης Αδαμαντίδης, όχι μόνο δεν έδειρε την πρώην του, αλλά ήταν και θύμα από πάνω! Εντάξει, κατανοητό για δικαστήρια. Αλλά όταν αυτά τα λες σε ένα νοήμον φίλαθλο κοινό τι περιμένεις; Να σε πιστέψουν; Όταν χτυπιέσαι πως σε έριξαν στημένοι διαιτητές, πως σε πολέμησαν παράγκες και κυκλώματα ενώ εσύ δεν μπόρεσες καν να κερδίσεις τους ουραγούς στην έδρα σου, ποιον να πείσεις; Κάποια στιγμή, ακόμη κι αυτοί που σε αποδέχονταν κατάλαβαν πως εδώ μιλάμε για ανίατη αρρώστια.
Η μετά Κούγια εποχή ξεκινάει και είναι μια εποχή έντονης …νοσταλγίας. Να ξανάρθουν πίσω οι Κυριακές μας, λένε πια όλοι στη Λάρισα… Ν’ αρχίσουν ξανά οι ατέλειωτες ποδοσφαιροκουβέντες στις παρέες, τα τσίπουρα στις ταβέρνες πριν το ματσάκι, οι γεμάτες κερκίδες, οι φωνές, ο πανζουρλισμός, τα καραβάνια της Καστοριάς και του «Πανθεσσαλικού», εν ολίγοις όλα αυτά που είναι η … ΑΕΛ και που τόσο μας έχουν λείψει. Μπορεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο να υπάρχει παρακμή, ζόφος και … καταχνιά, στη Λάρισα όμως (θέλουμε να) βλέπουμε πως ξεπροβάλει ένας ήλιος. Πως μια φωτιά πάει ξανά ν’ ανάψει. Η πόλη της Λάρισας ονειρεύεται ξανά τη μεγάλη επιστροφή καθότι ομάδα που κάποτε πήρε πρωτάθλημα απλά δεν μπορεί να είναι Β’ Εθνική. Στο συλλογικό φαντασιακό είσαι μονίμως ένα από τα μεγάλα ποδοσφαιρικά κλαμπ της χώρας.
«Ξαναρχόμαστε» λοιπόν; Είναι πολύ πιθανόν. Η ορμή και μόνο του κόσμου είναι πιθανόν να σπρώξει την ΑΕΛ ξανά στα σαλόνια. Και λοιπόν; Αρκεί; Ανάλογη ορμή έφερε τον Πηλαδάκη πολύ ψηλά. Ανέβασε τον Κούγια στην Α’ Εθνική. Και μετά τι; Μια ομάδα ασανσέρ ήσουνα, ευάλωτη πλαδαρή, μια ομάδα …φιλότιμων λεγεωναρίων. Το «μοντέλο Καντώνια» όσο κι αν το επικαλέστηκαν πολλοί, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Όλοι βιαστικοί, κοίταξαν τα εύκολα. Υπό την πίεση του κόσμου για διακρίσεις, έστησαν ομάδες με μερικές καλές μεταγραφές που απλώς κινήθηκαν αξιοπρεπώς. Και …τέλος.
Κι όμως. Το μοντέλο Καντώνια, όσο κι αν το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει, είναι σήμερα εξαιρετικά επίκαιρο. Η ΑΕΛ πρέπει να γίνει ένα κλαμπ παραγωγής και αξιοποίησης ντόπιων ποδοσφαιριστών που θα πουλιούνται και θα αποφέρουν έσοδα, όπως το κάνουν οι Ολλανδοί. Όσο κι αν η πιτσιρικάδα έχει εγκλωβιστεί στην οθόνη του κινητού, ο κάμπος και τα γηπεδάκια της περιοχής, είναι γεμάτα ταλεντάκια με φιλοδοξίες που δεν έχουν ταβάνι. Αλλά μας λείπουν οι παλιοί μηχανισμοί ανίχνευσης και αξιοποίησης όλου αυτού του ντόπιου δυναμικού.
Πώς πετύχατε, ρώτησα πρόσφατα έναν παλιό διοικητικό παράγοντα της Διοίκησης Καντώνια. Δύο πράγματα είχαμε, μου λέει. Πρώτον υπομονή. Δεύτερον συνέπεια. Ό,τι συμφωνούσαμε με τον ποδοσφαιριστή το δίναμε. Δεν τον κοροϊδεύαμε, δεν διανοούμασταν να του φάμε τα λεφτά του.
Μένω κυρίως στην υπομονή. Στη Λάρισα πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι τα ισχυρά σωματεία δεν χτίζονται μέσα σε έναν χρόνο. Το μόνο εύκολο είναι να το κάνεις σαν τον Μπέο. Πέντε καλές μεταγραφές, κι άνοδος στην Α’ Εθνική. Ε, και; Ήδη η ΠΑΕ Βόλος βρίσκεται σε αδιέξοδο, όπως κάθε φτιαχτό κατασκεύασμα που δεν έχει ιστορία κι αποδοχή απ’ τον κόσμο.
Υπομονή κι αλήθειες. Αυτό περιμένουμε από τη νέα ιδιοκτησία. Καλύτερα μερικά χρόνια στη Β’ Εθνική για να σφυρηλατηθεί όχι απλώς μια νέα ομάδα, αλλά μια νέα «κατάσταση», παρά γρήγορες ανόδους στηριγμένες σε πήλινα πόδια χάριν εντυπωσιασμού. Η σκυτάλη που παρέδωσαν οι Καντωναίοι ταλαιπωρήθηκε αρκετά τα πολλά τελευταία χρόνια στα χέρια ξένων που δεν κατάλαβαν ποτέ τη λαρισαϊκή νοοτροπία, τη λαρισαϊκή τρέλα με την ΑΕΛ που δεν είναι ένα απλό σωματείο, αλλά στοιχείο της δομής και της ταυτότητας της πόλης…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
