(Παρηγοριά στον άρρωστο).
Τι έγινε;
* ΣΕ σχέση με τον καιρό: Αλήθεια, ήταν τόσο σοβαρή αυτή η κακοκαιρία; Πέρα από τις βροχές της Παρασκευής και λίγο κατά τόπους χαλάζι, τι σοβαρό συνέβη ώστε να δημιουργηθεί τόσος θόρυβος που τελικά …ακύρωσε το τριήμερο, με αποτέλεσμα να μη δουλέψουν τόσες και τόσες τουριστικές επιχειρήσεις της περιοχής; Τι σοβαρό συνέβη ώστε να μας στείλουν μήνυμα με το 112 με προειδοποίηση για ακραία καιρικά φαινόμενα;
Υπερβολές… Αποτυγχάνουμε στα σοβαρά και ξεσηκωνόμαστε όταν δεν υπάρχει λόγος.
Παράπονο
* ΤΙ ΚΑΚΟ κι αυτό!
Μονίμως παραμένων στη Λάρισα να ακούς στις ειδήσεις πως όλα τα «δημοφιλή θέρετρα» έχουν πληρότητα 90-95%! Κι εσύ, ως συνήθως, να μην είσαι ποτέ μέσα σ’ αυτό το …ποσοστό. Πάλι για τους άλλους λέει…
Μπούλινγκ
* ΑΣΧΗΜΗ ψυχολογία -αν μη τι άλλο- δημιουργεί σε πάρα πολύ κόσμο η «λύσσα κακιά» που έχει πιάσει τον Ερντογάν για το Αιγαίο.
Μιλάμε για κανονικό μπούλινγκ, που ωστόσο έχει θυμώσει τον ελληνικό λαό. Αντί τα πράγματα να ημερεύουν, καθώς τα χρόνια περνούν, όλο και χειρότερα πάμε. Ο Πούτιν απειλεί …Σουηδούς και δαίμονες, ενώ συνεχίζει τις εκκαθαρίσεις. Ο Ερντογάν επιζητεί αλλαγή συνόρων και η …Κίνα απειλεί τις ΗΠΑ για την Ταϊβάν! Ο Θεός να βάλει το χέρι του (που δεν θα το βάλει).
Αναδιοργάνωση
* ΟΠΟΤΕ το χέρι πρέπει να το βάλουμε εμείς. Που μόνοι μας θα πολεμήσουμε αν χρειαστεί – μην περιμένεις ούτε Γάλλους ούτε Αμερικανούς. Καλές οι συμμαχίες, αλλά «κανείς δεν πολεμά στον πόλεμο του άλλου» (ο Νετανιάχου το έχει πει).
Στη συζήτηση που έχει αρχίσει, πολλοί ειδικοί επισημαίνουν πως η μόνιμη απειλή που αντιμετωπίζει πια η Ελλάδα πρέπει να οδηγήσει σε μια σοβαρή αναδιοργάνωση του στρατού της. Όσο καλά οπλικά συστήματα κι αν διαθέτεις, χρειάζεσαι έναν λαό εκπαιδευμένο για παλλαϊκή άμυνα. Σήμερα, κατά κοινό μυστικό, η θητεία στην Ελλάδα είναι ένα ανώφελο σκότωμα χρόνου. Η άμυνα έχει αφεθεί στους επαγγελματίες. Πενταετούς υποχρέωσης. Αρκούν αυτοί; Μην ξεχνάμε ότι πριν δύο χρόνια στον Έβρο τη δουλειά με την απώθηση των μεταναστών την έκαναν κυρίως ιδιώτες και ΤΕΑ, καθώς ο Στρατός δεν επαρκούσε.
Δεν λέμε ότι πρέπει να γίνουμε ένα κράτος στρατοκρατικό. Αλλά ένα κράτος πιο έξυπνο, πιο πρακτικό, πιο αποτελεσματικό. Απορούμε γιατί όλα αυτά τα χρόνια αδρανούμε. Στρατεύεις που στρατεύεις τόσα νέα παιδιά. Τους κρατάς, τους ταΐζεις, τους έχεις. Γιατί δεν τους μαθαίνεις σωστά πώς να αμυνθούν αν έρθει καμιά δύσκολη ώρα;
Ποιους θέλουμε;
* ΕΞΙΣΟΥ μεγάλο πρόβλημα …άμυνας για την Ελλάδα είναι το δημογραφικό. Οι Έλληνες δεν γεννάνε. Και δεν είναι τόσο οικονομικοί οι λόγοι. Έχει αλλάξει το μοντέλο της ζωής σ’ όλον τον δυτικό κόσμο. Οι προτεραιότητες έγιναν η ευζωία και η καριέρα, όχι σώνει και καλά η τεκνοποίηση. Κάπως έτσι ο Μητσοτάκης τόλμησε (και μπράβο του) να πει σε δημόσια τοποθέτησή του ότι χρειαζόμαστε μέτρα. Ίσως εισροή επιλεγμένων μεταναστών. Φυσικά αυτοί που θα έρθουν (αν, και όταν) θα είναι …σκουρόχρωμοι. Η φτώχεια και ο τρίτος κόσμος γεννά και ψάχνει να μεταναστεύσει. Τι περιμένεις; Να σου έρθουν τίποτε ξανθοί …Ελβετοί και Σουηδοί!
Οπότε το θέμα πάει εκεί που πονάμε: Να μην υπάρξει εισροή μουσουλμάνων μεταναστών, γιατί δυστυχώς αυτό θα δημιουργήσει συγκρούσεις. Το θέμα είναι ένα: Υπάρχει σχέδιο ή θα …«εμπλουτιστούμε» ως κοινωνία …άναρχα από τις βάρκες που μας στέλνει κατά καιρούς ο Ερντογάν;
Πρόβλημα εικόνας
* ΑΥΤΟ είναι …«προσβόλα»!
Στο Διαδίκτυο διεξήχθη μιαν ανεπίσημη έρευνα με το εξής ερώτημα: Σε ποια ελληνική πόλη δεν θα επιλέγατε ποτέ να πάτε να ζήσετε;
Και -ω ναι!- η Λάρισα φιγουράρει μεταξύ των πρώτων!
Είναι βέβαιο ότι οι πιο πολλοί από όσους απάντησαν δεν έχουν ιδέα από την πόλη μας. Τι συμβαίνει λοιπόν;
Το προφανές: Η εικόνα της Λάρισας στην υπόλοιπη χώρα είναι από αρνητική έως …χάλια. Αν για εμάς η Λάρισα είναι η πόλη της ζωντάνιας, της διασκέδασης και της ευζωίας, για την πλειοψηφία των Ελλήνων η Λάρισα είναι η πρωταθλήτρια της ζέστης, μια «φλατ» πόλη καταμεσής στον κάμπο με άναρχη δόμηση.
Μας νοιάζει θα πείτε; Και βέβαια μας νοιάζει. Η εικόνα που έχουμε για έναν τόπο επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό και οικονομικά μεγέθη, όπως ο τουρισμός, η αγορά της, οι επενδύσεις κ.λπ.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Λίγα πράγματα δυστυχώς.
Οι γενικεύσεις και τα στερεότυπα δεν παλεύονται εύκολα. Μόνο προσπάθεια, ώστε να βελτιώνουμε την πόλη όλο και περισσότερο. Για μας και τις νεότερες γενιές των Λαρισαίων πρωτίστως. Υπομονή. Και με τα χρόνια ίσως αυτό αλλάξει.
Τρελάδικο
* Ο ΕΝΑΣ (Πούτιν) δήλωσε …Μέγας Πέτρος και πως κακώς άφησε (τότε) ο Ρώσος ηγεμών τη μισή Σουηδία στους Σουηδούς. Ο άλλος (Ερντογάν) δήλωσε Μωάμεθ ο Πορθητής.
Μια λύση λοιπόν θα ήταν να δηλώσει κι ο Μητσοτάκης …Μεγαλέξαντρος, ο Μακρόν …Μέγας Ναπολέων, ο Σολτς …Καρλομάγνος, και να πάμε όλοι μαζί για το …τρελάδικο.
(Ρε πού μπλέξαμε…).
Διακοπο-μανία
* ΧΑΟΣ στα αεροδρόμια της Ευρώπης. Οι εταιρείες είχαν απολύσει προσωπικό κι έτσι αδυνατούν τώρα να εξυπηρετήσουν όλο αυτό το κύμα των ανθρώπων που απελπισμένα ψάχνουν να φύγουν διακοπές μετά από δυο χρόνια πανδημίας.
Τελικά, τη λύση στο Αιγαίο θα τη δώσουν οι μαινόμενοι …τουρίστες.
- Πίσω ορέ παλιότουρκε που θα μας χαλάσεις τις διακοπές!
Θεοί
* ΦΡΕΝΙΤΙΔΑ λοιπόν στην Ευρώπη για λίγες μέρες δίπλα στη θάλασσα…
Κι εσύ μου κάνεις τον δύσκολο κι όλο γκρινιάζεις για τον συναρπαστικό Αγιόκαμπο και την ξακουστή Παλιουριά. Τη μια σου φταίει το πλαγκτόν, την άλλη οι τσούχτρες…
Είμαστε Θεοί, μα δεν το ξέρουμε …
Εκεί, εκεί
* ΔΕΝ ξέρω αν το πρόσεξες, αλλά ανέβηκε στη Β’ Εθνική και η θρυλική …Προοδευτικάρα.
Οπότε, του χρόνου, από τη Γ’ Εθνική που πιθανόν να μας έχει ο εκκαθαριστής – Πρόεδρος θα έχουμε μεγάλους στόχους και θα φωνάζουμε όλοι μαζί το ιστορικόν:
- Εκεί – εκεί στη Β’ Εθνική, μαζί με τον Ατρόμητο και την Προοδευτική!
* * *
* ΒΕΒΑΙΑ τα πράγματα με την ΑΕΛ είναι πολύ πιο σοβαρά.
Ο Κούγιας -είτε το εννοεί είτε όχι- πουλάει. Και τόσες μέρες δεν έχει βρεθεί ούτε ένας ενδιαφερόμενος.
Ούτε καν ένας που να μπει έστω σε συζήτηση.
Οπότε, στο τέλος αυτής της διαδρομής, ο Πρόεδρος θα μπορεί μέχρι και να σου πει:
- Άντε ρε μπαγάσηδες… Σας έκανα τη χάρη και σας κράτησα. Γατάκια, ε γατάκια…
(Νιάουου).
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Ο πρόσκοπος
Πήγα στο Ωδείο για την παρουσίαση του βιβλίου του Βαγγέλη. Με τον Βαγγέλη Ρηγόπουλο ξημεροβραδιαζόμασταν για χρόνια στο ίδιο γραφείο στην εφημερίδα, τόσο που μια μέρα γύρισα και του είπα:
– Ρε συ, πιο πολλές ώρες περνάμε μαζί οι δυο μας, παρά με τις γυναίκες μας.
Τον Βαγγέλη τον φωνάζαμε πάντα «Πρόσκοπο». Όχι λόγω της προσκοπικής του ιδιότητας. Είχε νοοτροπία προσκόπου. «Τρεχαλατζής» αεικίνητος, πρόθυμος για όλα, υποστηρικτικός, ευγενής και πάντα με γνώμονα το κοινό καλό. Ως αναμενόταν, βγαίνοντας στη σύνταξη δεν έκατσε σπίτι να ακούει τον Αυτιά. Δεν έπιασε το καφενείο να το ρίξει στο καθημερινό μουχαμπέτι με άλλους αργόσχολους, διηγούμενος αναμνήσεις καιρών ενδόξων ή αραδιάζοντας πόσα φάρμακα παίρνει για χοληστερίνη ζάχαρο και τα τοιαύτα. Αντιθέτως, ο αιώνιος αυτός «ανιχνευτής» έκατσε κι έγραψε ένα βιβλίο για την Ιστορία του Προσκοπισμού στη Λάρισα. Ένα βιβλίο – προσφορά στην τοπική ιστορία, της οποίας οι πρόσκοποι ήταν πάντοτε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο.
Δεν γνώρισα ποτέ τους προσκόπους. Γκρίνιαζα μικρός να με πάνε στα «Λυκόπουλα» (το πρώτο στάδιο μύησης στον προσκοπισμό), αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ κανείς μαζί μου. Μου ‘μεινε το μαράζι…
Ο προσκοπισμός ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής τότε. Σαν παιδιά ζηλεύαμε όλοι τις ωραίες στολές που παρέπεμπαν σε …αφρικανικό σαφάρι. Ζηλεύαμε τα πλατύγυρα καπέλα τους, ζηλεύαμε που βρίσκονταν τις Κυριακές μετά την εκκλησία και έπαιζαν παιχνίδια ή που πήγαιναν κατασκήνωση τα καλοκαίρια. Και κάθε Μεγάλη Εβδομάδα τους μακαρίζαμε που συνόδευαν, σαν τιμητικό άγημα, τον Επιτάφιο.
Σκεφτόμουνα, στη διάρκεια της εκδήλωσης του Ωδείου, ότι οι τότε κοινωνίες -και ειδικά οι μικρές σαν τη λαρισαϊκή- είχαν αναπτύξει θεσμούς κοινωνικοποίησης των παιδιών τους, θεσμούς χρήσιμους, που καλλιεργούσαν πρώτα απ’ όλα αρχές και κανόνες. Στους προσκόπους ας πούμε, πέρα από τα μικρά και πρακτικά πράγματα που σου μάθαιναν, όπως το να στήνεις μια σκηνή στο βουνό, ν’ ανάβεις φωτιά για να φτιάξεις το φαγητό σου, να χρησιμοποιείς πυξίδα και να μη χάνεσαι στο δάσος, πέρα απ’ όλα αυτά τα πραγματικά χρήσιμα, σου καλλιεργούσαν μια συγκεκριμένη νοοτροπία. Δεν εκπαιδευόσουνα μόνο στην αγάπη προς τη φύση και το περιβάλλον. Κυρίως, μάθαινες κάτι πάρα πολύ σημαντικό που σήμερα έχουμε σχεδόν λησμονήσει. Ότι στην κοινωνία υπάρχει μιαν ιεραρχία που πρέπει να σέβεσαι. Ο μικρότερος σέβεται τον μεγαλύτερο. Ο απλός πρόσκοπος σέβεται τον ομαδάρχη του. Όλοι μαζί σεβόμαστε και αγαπάμε την πατρίδα. Mε πράξεις, όχι με λόγια. Ο πρόσκοπος μετράει τα λόγια του και τις πράξεις του. Ο πρόσκοπος βοηθά εθελοντικά όπου τον χρειαστούν. Μια καλή πράξη ει δυνατόν κάθε μέρα. Μια αισιόδοξη ματιά στην καθημερινότητα…
Ανάλογη νοοτροπία καλλιεργούταν όμως κι αλλού. Πρώτα απ’ όλα λειτουργούσε η γειτονιά. Όσοι δεν είχαμε την τύχη να πάμε στους προσκόπους, ξεχυνόμασταν στις γειτονιές, όπου ένα τσούρμο παιδιών κοινωνικοποιούταν μέσα απ’ το παιχνίδι. Κι εκεί, στους δρόμους των λαρισαϊκών συνοικιών αναπτυσσόταν η έννοια της ιεραρχίας, της συναδελφικότητας, της προσπάθειας. Εκεί δένονταν φιλίες ζωής, εκεί φτιάχναμε μόνοι μας ποδοσφαιρικές ομάδες και παίζαμε με άλλες γειτονιές, οι δε βραδινές ποδηλατάδες έμοιαζαν με έναν ενθουσιώδη μικρό συντεταγμένο στρατό που ορμάει για κατακτήσεις. Μια τέλεια μορφή αυτο-οργάνωσης! Ακόμη και θεσμοί που σήμερα μοιάζουν παρωχημένοι, όπως το Κατηχητικό, που μας έβαζαν να παρακολουθούμε υποχρεωτικά, όσο κι αν φαινόταν βαρετό σε αρκετούς, ήταν μια μορφή κοινωνικοποίησης. Εκεί, στη ΓΕΧΑ, στα τραπέζια του πινγκ πονγκ της «Χριστιανικής Εστίας» και σ’ άλλες τέτοιες λέσχες εποχής τα μηνύματα περί αγάπης και χριστιανικής ηθικής που σου περνούσαν, άφησαν για πάντα το θετικό αποτύπωμά τους.
Ψάχνω σήμερα να βρω ποια είναι τελικά η «καθοδήγηση» των παιδιών. Πώς δηλαδή διαπαιδαγωγούν οι τωρινές κοινωνίες τα παιδιά τους. Μα δεν βλέπω πουθενά τις γειτονιές. Μονάχα φοβισμένες μητέρες βλέπω που βγάζουν τα παιδιά σε πλατείες και πάρκα, «εμείς να πιούμε καφέ φιλενάδα, να πούμε τα δικά μας κι αυτά άστα να παίξουν». Βλέπω αγχωμένους μπαμπάδες να ψάχνουν -επί πληρωμή- κανένα αθλητικό γηπεδάκι 5x5, όπου το παιδί θα πάει το Σάββατο να ξεκουνηθεί και να παίξει λίγη μπάλα υπό την επίβλεψη προπονητή. Και μετά …μέσα. Σπίτι. Τα παιδί και το κομπιούτερ… Το παιδί και η μοναξιά… Βλέπω παντού εφήβους «φυλακισμένους» στα πλήκτρα του κινητού να σπαταλάνε τον χρόνο τους βουτηγμένοι στα σκουπίδια του «Τικ Τοκ». Νέους που δεν μιλούν, παρά συνεννοούνται με μηνύματα στην «Ομάδα» του Viber. Ο δρόμος χάθηκε… Μέσα από το Google μπορούν να σου βρουν την πιο περίεργη πληροφορία, ποιο είναι το μήκος του Αμαζόνιου, πόσα είδη μπαμπουίνων έχουν καταγραφεί, μα έτσι και σηκώσουν το κεφάλι και κοιτάξουν ανατολικά της Λάρισας, θα δυσκολευτούν να σου πουν ποιο από τα δύο βουνά είναι ο Κίσσαβος και ποιο ο Όλυμπος. Και κοντά σ’ όλα αυτά, βλέπω ένα σχολείο παραιτημένο. Διαθέτει τον πιο σύγχρονο εξοπλισμό, ηλεκτρονικά μέσα, υποδομές, εργαστήρια, γυμναστήρια που τότε …ούτε στο όνειρό μας. Κι όμως, μοιάζουν σχολεία άψυχα, άνευρα, με σοβαρή δυσκολία να χαράξουν και να ανοίξουν δρόμους, να πυρώσουν ψυχές, να βγάλουν, με δυο λόγια …«προσκόπους».
Ο Βαγγέλης Ρηγόπουλος έγραψε ένα βιβλίο πιστεύοντας ότι «ανίχνευσε» την Ιστορία του Προσκοπισμού στη Λάρισα. Πιθανόν κι ο ίδιος να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι η πραγματική συμβολή του πονήματός του είναι ακόμα πιο ουσιαστική. Μας έδωσε την ευκαιρία να σκεφτούμε και να συζητήσουμε πώς θα ξαναβρεθεί, μέσα στο σημερινό δάσος των κοινωνιών, το μονοπάτι που χάσαμε κάποτε και ακόμη αναζητούμε.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
