Και μετά άρχισες τις δηλώσεις για τα νησιά, κι από κοντά τα κουτσαβάκια σου, θα σας κάνουμε, θα σας δείξουμε και μας έβαλες πάλι σε στενωπό.
Έχω πει πολλές φορές μέσα μου, «έλα μωρέ μη δίνεις σημασία, τα ελληνοτουρκικά είναι μια απ’ τα ίδια». Απειλούν αυτοί, τσαμπουκαλεύονται οι δικοί μας, βγαίνουν τα πλοία στο Αιγαίο, υπερίπτανται αεροπλάνα, δηλώσεις από δω, δηλώσεις από κει, η ένταση κορυφώνεται, μετά κάτι μεσολαβεί και ξαναπέφτουμε στην κάλμα. Δεν τα φοβήθηκα ποτέ. Ούτε καν το ’87 με το «Σισμίκ» που ήμουν και σε στρατεύσιμη ηλικία... Τα φοβάμαι τώρα. Που σε στρατεύσιμη ηλικία έφτασε ο γιος μου...
Αλήθεια κ. Ερντογάν, όταν βγαίνετε και μιλάτε για πόλεμο, έχετε σκεφτεί καλά τη σημασία των λόγων σας; Έχετε αναλογιστεί τις χιλιάδες των Νικολάκηδων, Γιαννάκηδων, Γιωργάκηδων που θα στηθούν από τη μια πλευρά, έτοιμοι να χτυπηθούν με τους Σουλεϊμάν, τους Μαχμούτηδες, τους Μεφσούτ και πώς αλλιώς λένε τα δικά σας παιδιά; Μεγαλώσαμε άραγε τα παιδιά μας στις δύο πλευρές του Αιγαίου με κόπους και προσωπικές θυσίες για να τα βάλουμε τώρα να σκοτωθούν; Δεν φτάνει το αίμα που έδωσαν οι παππούδες τους μέχρι να βρεθεί μια άκρη και να χαραχτούν αυτά τα σύνορα; Για πόσους αιώνες ακόμα θα πρέπει να ποτίζουμε το ίδιο δένδρο της έχθρας;
Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα κ. πρόεδρε της Τουρκίας, πραγματικά μου βγήκε ο πάτος για να μεγαλώσω παιδιά. Τράβηξα πολύ κουπί, όπως κάθε γονιός, κι εδώ σε μας, αλλά κι εκεί, σε σας, όπου, φαντάζομαι, ποτέ δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Πίσω από τον κάθε Νικολάκη υπάρχει το σενάριο μιας ολόκληρης ζωής, γραμμένο σε πολλές πράξεις. Από την πρώτη αγωνία στο μαιευτήριο, μέχρι προχθές που τον άκουσα στο τηλέφωνο κάπως στενοχωρημένο, η δική μου ζωή κινείται με άξονα αυτό το παιδί. Κακώς, θα μου πεις, έτσι τα κακομαθαίνετε και τα κάνετε μαλθακά, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα και δεν αλλάζουν. Έχει όμως πολύ πλάκα ξέρεις ο μπαγάσας. Όταν ήταν μικρός, ήταν πολύ φοβιτσιάρης, και μια μέρα που έφαγε τα μούτρα του με το ποδήλατο, κλάμα να δεις, και φωνές...
-Μπουουουου... Τι έπαθα ο καημένος μου! Τι θα κάνω τώρα! Φώναζε λες και ήταν κανένας ...γέρος ογδοντάρης κι όλοι σκάσαμε στα γέλια από το κωμικό θέαμα. Ήταν πάντα ένα λεπτό παιδί, ευγενικό, διαβαστερό, καμιά σχέση με τα μικρά «ρεμάλια» της γειτονιάς. Όταν εκείνα έπαιζαν μπάλα στην αυλή του σχολείου, τον δικό μου, επειδή ήταν ...φύρα στο ποδόσφαιρο, τον έβαζαν ...διαιτητή!
-Τι θα κάνουμε με δαύτον; Όλη μέρα μ’ ένα βιβλίο στο χέρι είναι, έλεγα στη γυναίκα μου, τάχα μου ανησυχώντας, αλλά από μέσα μου καμαρώνοντας. Το ποδήλατο δεν το ’χει μεράκι, μπάλα δεν βλέπει, μια φορά τον πήρα στο γήπεδο κι όλο «πότε τελειώνει» με ρωτούσε... Μα εκείνη με καθησύχαζε, «κάθε παιδί με τον χαρακτήρα του» έλεγε, «ας μην πιέζουμε τα πράγματα». Πράγματι... Στα ποδοσφαιρικά «σφαζόμουνα» περισσότερο με την ...κόρη -πραγματικά ο αντίθετος χαρακτήρας-, που μας προέκυψε ...ΑΕΚτζού, γιατί τότε, το ίνδαλμά της, η Βανδή, πήγε και παντρεύτηκε τον Ντέμη! Ο Χριστός!
Να με δεις κ. Ερντογάν στον προθάλαμο της παιδίατρου. Ο μικρός καίγεται με 39 πυρετό, καίγομαι κι εγώ μαζί του, άγχος, αγωνία κι είμαι τέταρτος στη σειρά, γιατί αργεί τόσο η παιδίατρος; Να με δεις να κάνω για χρόνια τον ταξιτζή, να τον τρέχω τη μια Αγγλικά, την άλλη κολυμβητήριο, να τον πάμε στο φροντιστήριο γιατί με τις Πανελλαδικές δεν έχει καθόλου χρόνο. Τα βράδια ξενυχτά κι εγώ κάνω πως κοιμάμαι, αλλά τον ακούω, φυσά, ξεφυσά πάνω στο βιβλίο, γράφει, σκίζει χαρτιά, λύνει αβέρτα ασκήσεις Φυσικής. Θα ’θελα, σαν άλλος Σίμων Κυρηναίος, να πάω και να σηκώσω τον σταυρό του σ’ αυτόν τον Γολγοθά, αλλά το πικρό ποτήρι ο καθένας το πίνει πάντα μόνος του. Σπουδές μετά, πτυχίο, καμάρι, αλλά και αγωνία, θα βρει κάτι εδώ, θα φύγει έξω, καινούργιοι καημοί και έγνοιες.
Όλος αυτός ο αγώνας, αυτή η αγωνία, τα όνειρα και οι προσδοκίες, με δυο λόγια όλη αυτή η διαδρομή των Νικολάκηδων, των Γιαννάκηδων και δεν ξέρω ‘γω ποιων άλλων, δεν είναι για πέταμα Ερντογάν. Δεν τα ’χουμε για να τα φορτώσουμε σ’ ένα πολεμικό πλοίο ή να τα στείλουμε στα χαρακώματα του Έβρου να πάνε να σκοτωθούν για τον δικό σου παραλογισμό. Ούτε τα δικά μας ούτε τα δικά σας παιδιά είναι για ξόδεμα. Η γενιά τους πέρασε ήδη πολλά για να τους φορτώσουμε με νέα προβλήματα. Θυμάμαι πως ήρθε η ώρα να σπουδάσει κι εγώ δεν είχα λεφτά να του δώσω. Στην Ελλάδα των «κάπιταλ κοντρόλ» έκανες ουρά στα ΑΤΜ για ένα πενηντάρικο. «Τι θα κάνουμε μπαμπά;» με ρωτούσε κι εγώ, που ανάθεμα αν ήξερα, παρίστανα τον ψύχραιμο, «έλα ρε, μη μασάς» του ’λεγα, θα στρώσουν τα πράγματα. Φοιτητική ζωή με το σταγονόμετρο, όλα μετρημένα, καθώς αντιλαμβανόταν πως με τις περικοπές που δέχθηκε ο μισθός του πατέρα του λόγω των Μνημονίων δεν ήταν για πολλά-πολλά.
Μια γενιά στην πίεση... Νωρίς - νωρίς, αλλά γίνανε δυνατά παιδιά, από κρίση σε κρίση, ψήθηκαν σκλήρυναν, ατσαλώθηκαν. Γίνανε γιατροί, νοσηλευτές και στις μονάδες του Covid δώσανε σαν ειδικευόμενοι τον αγώνα που αναλογούσε στη γενιά τους. Γίνανε ντελιβεράδες και σερβίρουν στα καφέ ξένους τουρίστες για να βγάλουν πέντε φράγκα, κυνηγάνε μεταπτυχιακά για να βελτιώσουν τη θέση τους. Και μπορεί να μην πολυσκαμπάζουν από ιστορία, αλλά αν χρειαστεί θα την ξαναγράψουν, να ‘σαι βέβαιος. Και για το φετινό καλοκαίρι, που προμηνύεται σχεδόν κανονικό, επένδυσαν πολλά. Θα φύγουν, μια βδομαδούλα, μη φανταστείς, άλλος για Αμοργό, άλλος για Αντίπαρο ή Ίο. Διότι, έτσι πρέπει να είναι η ζωή Ερντογάν, διακοπές πάνω στο κατάστρωμα του πλοίου της γραμμής, όχι πάνω σε φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού παλιοκανάγια.
Τα πλοία θα σαλπάρουν Ερντογάν... Στα πολύβουα λιμάνια του Πειραιά ή της Σμύρνης, στις πολυάνθρωπες προκυμαίες του Βοσπόρου ή στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά, φρόντισε να ακούγονται μόνο χαρούμενες φωνές ανθρώπων που πάνε κι έρχονται ασταμάτητα κι όχι οδυρμοί και θρήνοι. Είναι όμορφη η ζωή, ακόμα πιο όμορφα τα καλοκαίρια κι όμορφα πρέπει να τα ζούμε...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
