έδινε χτες η Marc).
Κι έχουμε μπροστά μας έναν ολόκληρο χρόνο να τα ακούμε όλα αυτά, οπότε συμπολίτη μου χαλάρωσε και μην δίνεις σημασία. Είναι κανοί να σε τρελάνουν όλοι αυτοί οι εραστές της εξουσίας που ξαναψάχνουν (ή θέλουν να διατηρήσουν) ρόλο.
Λαμπρότητα
* ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ και εξωστρέφεια στη Λάρισα. Ο Πολιούχος Άγιος, μετά από διετία «μέτρων» γιορτάστηκε λαμπρά φέτος και πλήθη πιστών απότισαν την οφειλόμενη τιμή και προσκύνηση.
Κάποιοι -όχι πολλοί ωστόσο- πήραν τον δρόμο για τα παράλια του νομού, όπου τους περίμενε ένας εξαίρετος καιρός και μια θάλασσα που δεν την λες ζεστή, αλλά δροσερή και οπωσδήποτε …αντιμετωπίσιμη.
Αξιοπρεπώς …
* ΤΑ προγνωστικά επιβεβαιώθηκαν στην Eurovision, η Ουκρανία «πήγε ταμείο» να εισπράξει τη συμπάθεια όλων μας, ενώ η Ελλάδα έκανε αυτό που συνηθίζουμε να λέμε οι Έλληνες όταν χάνουμε: «μια αξιοπρεπή εμφάνιση», «φύγαμε με το κεφάλι ψηλά» κι άλλα τέτοια μεγαλοπρεπή.
Στην Ελλάδα χάρισαν 12άρι αρκετές χώρες πέραν της Κύπρου που είναι η «δεδομένη σύμμαχος», Επίσης μας ψήφισε η Βουλγαρία (με την οποία διατηρούμε εξαιρετικές σχέσεις τελευταία), αλλά όχι και τα Σκόπια ή η Αλβανία που έχει γενικώς έναν …έρωτα με την Ιταλία. Χαρήκαμε που είδαμε πρώην εχθρούς (Κροατία – Σερβία) να ψηφίζονται με 12άρι, ενώ το μέτωπο των Βορείων (Σκανδιναβοί – Βαλτική) δεν σπάει με τίποτε.
Γενικώς ο φετινός διαγωνισμός έδειξε ακριβώς αυτό που συμβαίνει αυτήν την εποχή στην Ευρώπη: η κατάσταση είναι …. άνω – κάτω!
Όσον αφορά την ποιότητα των τραγουδιών εν γένει, αυτή μάλλον …απωλέσθη και αναζητείται. Καλά τραγουδάκια αλλά …τραγουδάκια. Πολύ φλατ κατάσταση.
«Ερωτοχτυπημένη»
* Η ΑΤΑΚΑ των ημερών από τη βουλευτή Λίτσα Λιακούλη:
« Ο Ανδρουλάκης, είπε, θυμίζει σε πολλά τον Ανδρέα Παπανδρέου…».
Πολλά τα σχόλια στο διαδίκτυο, με πιο χαρακτηριστικό αυτό:
- Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλοοοοοοος …
Θα τον τιμήσουν;
* ΕΦΥΓΕ πλήρης ημερών (και …ηδονών) ο δικός μας Κώστας Γκουσγκούνης, ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους Λαρισαίους πανελλαδικά και διαχρονικά.
Και είμαστε πολύ περίεργοι να δούμε αν εδώ, στην πατρίδα του, βρεθεί κάποιος επίσημος φορέας να τιμήσει τη μνήμη του- τον τρόπο δεν τον ξέρουμε.
Προσώρας, δεν το βλέπουμε. Κανείς δεν θέλει να ανοίξει το θέμα. Οπότε, θα μας φάει η σεμνοτυφία. Τελικά φαίνεται πως ο Γκουσγκούνης ήταν καλός μόνο για να σπάμε πλάκα και να …κρυφογελάμε με τις γεμάτες σεξουαλικά υπονοούμενα ατάκες του εμείς οι …«σοβαροί».
Παιδεία
* ΠΟΛΥΚΟΣΜΙΑ παρατηρήθηκε στις εξετάσεις εισαγωγής μαθητών στα Πρότυπα Γυμνάσια. Μέχρι και ο Αλέξης Τσίπρας έστειλε τον γιο του να λάβει μέρος ξεπερνώντας -και σωστά!- τις ιδεολογικές …αναστολές που είχε εκφράσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν ξέρουμε αν είναι όντως τόσο καλά σχολεία τα Πρότυπα, ο θεσμός είναι ακόμη καινούργιος... Αλλά η μεγάλη συμμετοχή δείχνει πόσο πολύ θέλουν οι γονείς να εξασφαλίσουν ένα καλό δημόσιο σχολείο στα παιδιά τους.
Πληρώνουν και πληρώνουν πολλά οι Έλληνες -ειδικά- γονείς για την εκπαίδευση. Και δεν δικαιούται κανένας «μπάχαλος» να καταστρέφει σχολές και γενικώς να υπονομεύει τα ΑΕΙ της χώρας, όπως έγινε στο Βιολογικό της Θεσσαλονίκης. Αν κάναμε ένα γκάλοπ, η επέμβαση της Αστυνομίας θα καταχειροκροτούνταν με …σταλινικά ποσοστά. Ναι, εκεί φτάσαμε με την αλητεία που λυμαίνεται ακόμη σχολές.
Καλή ψυχολογία
* ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ οργασμός αυτές τις μέρες στα παράλια της Λάρισας με τις επιχειρήσεις να ετοιμάζονται να υποδεχθούν μεγάλο όγκο τουριστών. Ήδη αρκετά καταλύματα δέχθηκαν κιόλας ξένους τουρίστες, γεγονός που δεν συνηθίζεται στην περιοχή μας. Αν δεν μεσολαβούσε ο πόλεμος, ο πληθωρισμός και η ακρίβεια στα καύσιμα, θα μιλούσαμε πραγματικά για μεγάλα ρεκόρ. Το θέμα είναι σε μεγάλο βαθμό και ψυχολογικό.
Δύο χρόνια περιορισμών και πανδημίας, η ανάγκη για διακοπές είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Πόλεμος
* ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ με τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία είναι πως τον …συνηθίσαμε. Το ακόμη χειρότερο είναι πως ο Πούτιν δεν έχει διέξοδο όπως λέει και ο Μακρόν.
Είναι βέβαιο ότι ένα τεράστιο γεωπολιτικό παιχνίδι γίνεται που -δυστυχώς- οι κοινοί θνητοί θα καταλάβουμε πολλά χρόνια αργότερα μέσα από τα βιβλία της ιστορίας.
Το πιο παλιό σπίτι
* ΣΕ προ ημερών εκδήλωση στη Λάρισα, με θέμα την κατασκευή του Μουσείου Ιπποκράτη αναφέρθηκε μεταξύ άλλων το θέμα του σπιτιού της οδού Σεφέρη. Πρόκειται -για όσους δεν γνωρίζουν- για παλιό τούρκικο σπίτι που θεωρείται πως είναι το παλαιότερο σωζόμενο στη Λάρισα. Ο Δήμος -και σωστά- σκέφτεται να το αποκτήσει διότι το σπίτι αποτελεί από μόνο του ένα μουσείο. Σε μια πόλη που έχει γκρεμίσει όλα τα παλιά κτίρια, το συγκεκριμένο είναι πολύτιμο.
Το σπίτι -ευτυχώς!- άντεξε τον σεισμό των 6 Ρίχτερ τον Μάρτη του ‘21, αλλά αν καθυστερήσουν κι άλλο να το αποκτήσουν και να το συντηρήσουν δεν είναι βέβαιο ότι θα μείνει για πολύ όρθιο. Χορταριασμένο, εγκαταλειμμένο πλήρως, με πορτοπαράθυρα ανοιχτά είναι έρμαιο των αδυσώπητων καιρικών συνθηκών. Πώς θα το λύσουμε το θέμα;
Τρένο
* ΓΙΑ τις προηγμένες χώρες της Δύσης τρένα υψηλών ταχυτήτων όπως το «Βέλος» που πέρασε χτες από τη Λάρισα εγκαινιάζοντας το δρομολόγιο Αθηνών-Θεσσαλονίκης είναι σχεδόν …ρουτίνα. Στην Ελλάδα πανηγυρίζουμε που καταφέραμε -επιτέλους!- να το βάλουμε στις ράγες. Ας είναι …Κι ας ελπίσουμε ότι με τα τρένα υψηλών ταχυτήτων θα αλλάξει πάνω απ’ όλα η νοοτροπία μας. Γιατί ο Έλληνας, σε αντίθεση με τον Ευρωπαίο ταξιδιώτη, προτιμά ακόμη σε μεγάλο βαθμό το αυτοκίνητό του για τα μετακινήσεις. Μετά βέβαια πήγε η βενζίνη στα 2,20 κι άρχισε να το ξανασκέφτεται…
Μείωση
* ΜΑΛΛΟΝ είναι ρεκόρ των τελευταίων χρόνων. Σχεδόν 9.000 λιγότερες θέσεις εισακτέων στα Πανεπιστήμια ανακοίνωσε το Υπουργείο Παιδείας για φέτος. Αναμενόμενο ασφαλώς, καθώς πολλές σχολές έκλεισαν ελλείψει πραγματικών φοιτητών.
Είναι πια φανερό ότι το Υπ. Παιδείας προσανατολίζεται σε μείωση των φοιτητών και των Σχολών – και φυσικά των δαπανών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση καθώς είναι γνωστή η υπερπαραγωγή πτυχιούχων που δεν χρειάζονται.
Η πιάτσα διψά σήμερα για νέα παιδιά με πρακτικά προσόντα για να αναλάβουν πραγματικές δουλειές κι όχι στρατιές πτυχιούχων με πτυχία που δεν χρησιμοποιούν στην ουσία ποτέ. Δύσκολες αποφάσεις που όμως πρέπει να παρθούν. Θα αντέξει η Κυβέρνηση το κόστος; Ιδωμεν.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Αν ο Πούτιν έβλεπε Eurovision...
Όπως σταθερά συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision αποτελεί αντικείμενο προβολής …γεωπολιτικών παρά καλλιτεχνικών σκοπιμοτήτων. Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι καιροί της αθωότητας που η Ευρώπη έδινε το βραβείο σε όμορφα ρομαντικά τραγουδάκια τύπου «Apres Toi» (Βίκυ Λέανδρος) ή What’s another year (Τζόνι Λόγκαν) που συγκινούσαν τις ευαίσθητες καρδιές των κοριτσόπουλων της εποχής. Κάπως έτσι, στον φετινό διαγωνισμό το ευρωπαϊκό κοινό, συναισθηματικά φορτισμένο λόγω του πολέμου, ανέβασε το ουκρανικό τραγούδι στην πρώτη θέση, τη στιγμή που οι καλλιτεχνικές επιτροπές των χωρών το είχαν κατατάξει μόλις έβδομο- δεν ήταν και για παραπάνω εδώ που τα λέμε.
Η (για συναισθηματικούς λόγους) πρωτιά της Ουκρανίας είχε προδιαγραφεί εδώ και μέρες. Οι διεθνείς «στοιχηματζήδες» είχαν χρίσει φαβορί την ουκρανική συμμετοχή και οι αποδόσεις ήταν πολύ μικρές. Φυσικά, δικαιώθηκαν…Πρόκειται άραγε για έκφραση συμπάθειας προς έναν λαό που δοκιμάζεται, για υποστήριξη του ευρωπαϊκού κοινού σε μια χώρα φτωχή κι αδύναμη που δέχτηκε επίθεση από τον πανίσχυρο στρατιωτικά γείτονά της; Εν μέρει ναι. Αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που διαβλέπουν στη στάση αυτή μια βαθιά αντιρωσική διάθεση που διαπερνά την Ευρώπη ακόμη και σήμερα, πολλά χρόνια μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου.
Δεν θέλει ούτε μυαλό, ούτε πολλές γνώσεις για να καταλάβεις πόσο αρνητικά βλέπουν –ακόμη και σήμερα- τους Ρώσους στην Ευρώπη. Πολωνοί, Ούγγροι, Τσέχοι, Ρουμάνοι, Βούλγαροι. Λαοί που έγιναν με το ζόρι μέρος της ανελεύθερης Ανατολικής – Κομμουνιστικής Ευρώπης …Και κοντά σ’ αυτούς, Εσθονοί, Λετονοί, Λιθουανοί, Ουκρανοί κ.α. Λαοί που εντάχτηκαν εκόντες άκοντες στη Σοβιετική Ένωση και έζησαν για χρόνια στο πετσί τους τον ρωσικό ηγεμονισμό και τις απαίσιες μεθόδους του. Όλοι αυτοί σήμερα δεν θέλουν καν να σκέφτονται ότι μπορούν να επιστρέψουν στη ρωσική σφαίρα επιρροής. Και φυσικά το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία. Και η Eurovision, ως χώρος προβολής εθνικών ταυτοτήτων, είναι ευκαιρία πρώτης τάξεως…
Κανονικά ο Πούτιν θα έπρεπε να παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή την Eurovision. Κι αν ο Ρώσος ηγέτης είχε καθαρό μυαλό και δεν είχε τυφλωθεί από πάθος, θα έβλεπε ότι το μεγάλο πρόβλημα της Ρωσίας δεν ήταν ότι το ΝΑΤΟ θα έβαζε πυραύλους στην αυλή του, στην Ουκρανία. Μεγαλύτερο πρόβλημα κι απ’ τους πυραύλους είναι η απέχθεια σχεδόν όλων των υπολοίπων Ευρωπαίων για κάθε τι το ρωσικό. Τι να συμπαθήσει δηλαδή ο Ευρωπαίος από τη σημερινή Ρωσία; Στο μυαλό του η εικόνα της Ρωσίας είναι αυτή ενός Κράτους ανελεύθερου, αυταρχικού, που κυβερνιέται δικτατορικά από Ρώσους ολιγάρχες, ένας παράδεισος διαφθοράς, ξεπλύματος μαύρου χρήματος, ναρκωτικών και πορνείας. Δεν λέμε ότι είναι έτσι. Αλλά η εικόνα είναι αυτή. Άδικη ή όχι δεν αλλάζει. Εικόνα κράτους - Ανώνυμης Εταιρείας.
Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα αντιμετώπισαν κάποτε κι άλλοι μεγάλοι «παίχτες». Κυρίως, οι μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις του 19ου και 20ού αιώνα με πρώτη και καλύτερη την Αγγλία. Καταπιέζοντας τον …μισό και πλέον πλανήτη τον οποίο κατείχε με σχέση αποικίας (από Ινδία μέχρι Αυστραλία και Νότια Αφρική) οι Άγγλοι, κυνικοί, φλεγματικοί αλλά και μεγάλοι μάστορες της πολιτικής, κατάλαβαν ότι έπρεπε να απαγκιστρωθούν πριν οι «μαύροι» επαναστατήσουν. Η εικόνα τους σ’ όλο τον κόσμο ήταν αυτή των καταπιεστών κι αυτό έπρεπε να αλλάξει άμεσα κι αποφασιστικά γιατί άρχισε να κοστίζει και στην τσέπη το να διατηρείς έναν τεράστιο αποικιακό στρατό. Τους χάρισαν έτσι την ελευθερία τους, εφεύραν το σχήμα της Κοινοπολιτείας, τους έβαλαν στο μαντρί και τους κατέστησαν μόνιμους και σταθερούς συμμάχους, σε αντίθεση με τους Γάλλους που αρνούνταν να φύγουν μέχρι που οι «μαύροι» τους έδιωξαν κλοτσηδόν. Εσύ μωρέ Πούτιν πού πας; Και τι επιδιώκεις; Ο Πολωνός σε φοβάται και σε μισεί, ο Μολδαβός σε περιμένει με το όπλο παρά πόδα. Κατάφερες ακόμη και οι φιλήσυχοι Φινλανδοί και Σουηδοί να έχουν αγανακτήσει με το μπούλινγκ που τους ασκείς εδώ και χρόνια, ενώ κατάφερες, ακόμη και στην ομόδοξη και φιλικά διακείμενη Ελλάδα, να χάσεις το παιχνίδι κάνοντας δουλειές με τον όμοιό σου, τον Ερντογάν.
Αν ο Πούτιν και τα επιτελεία του έβλεπαν Eurovision, ίσως και να καταλάβαιναν ότι το πρόβλημα της σημερινής Ρωσίας δεν είναι η κατάκτηση κάποιων ακόμη ουκρανικών εδαφών που δεν λένε τίποτε για τη γεωγραφικά τεράστια χώρα του.
Αλλά με ποιον τρόπο θα κατάφερνε όλους αυτούς – με πρώτους τους Ουκρανούς - να τον θέλουν για σύμμαχο και φίλο. Θα ακολουθούσε τότε μια πολιτική άμβλυνσης των παλιών αντιρωσικών στερεοτύπων, μια πορεία εκδημοκρατισμού της μεγάλης του χώρας και ένταξής της στην ευρωπαϊκή οικογένεια, μια πορεία επένδυσης στην τεχνολογία και την πράσινη ενέργεια και όχι στην πολεμική βιομηχανία για την επιβολή κυριαρχίας με τσαμπουκάδες και τις γνωστές τραμπούκικες λογικές παρελθόντων αιώνων.
Αλλά για να τα κάνεις αυτά πρέπει να αυτοαναιρεθείς. Εκδημοκρατισμός της Ρωσίας θα σήμαινε ελεύθερες εκλογές που μπορεί και να τις χάσεις. Κι ο Βλαδίμηρος Πούτιν – και η κομπανία των Ολιγαρχών που τον στηρίζει - είναι πολύ εξουσιομανείς για να παραδώσουν τα κλειδιά του μαγαζιού. Ετσι εύκολα. Είναι πολλά τα λεφτά …
Τελικά, αν κάτι μένει να συμπαθήσεις από τη σημερινή Ρωσία είναι ο ίδιος ο λαός της.
Όλα αυτά τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που υποφέρουν από το καθεστώς δίχως να έχουν καμιά ορατή προοπτική ανάνηψης. Βασικά, να λυπάσαι όλα αυτά τα κοριτσάκια, τις μικρές Ρωσιδούλες που κανονικά θα έπρεπε με το κινητό στο ένα χέρι να ψηφίζουν τον Ρώσο τραγουδιστή στη Eurovision και κρατώντας μια ρώσικη σημαία στο άλλο να πανηγυρίζουν την πρωτιά στο τραγούδι κι όχι στον πόλεμο, τη βία και το αίμα.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
