Ούτε και σήμερα χιόνισε στη Λάρισα, ένα ξεροβόρι μονάχα κι ένας παγωμένος ήλιος. Χιονισμένα τοπία μόνο στην τηλεόραση. Οι συνήθεις ύποπτοι. Βόρεια Εύβοια, Πισοδέρι Φλωρίνης, Σαμαρίνα και Παρνασσός. Ο τελευταίος δεν είναι ό,τι πιο φοβερό, αλλά τον πουλάς πιο εύκολα στους ...«Λάκηδες» τους Αθηναίους, που συγκροτούν και το μεγάλο τηλεοπτικό κοινό.
Τα εκχιονιστικά μηχανήματα όλα στην πένα, μερίμνη των τοπικών μας αρχών, δημάρχων τε και περιφερειαρχών. Η ελληνική Αυτοδιοίκηση δεν αστειεύεται. Ορμά ακάθεκτη εξαπολύοντας τόνους αλάτι στο οδικό δίκτυο και δίνει συνεντεύξεις σε ξυλιασμένους νεαρούς ρεπόρτερ που έχουν σκαρφαλώσει στην καμπίνα και τείνουν το μικρόφωνο στον μπουλντοζιέρη που είναι ντυμένος στην τρίχα, με φωσφορίζον μπουφάν «Πολιτικής Προστασίας» α λα Χαρδαλιά. «Όλα τα μηχανήματα είναι σε επιφυλακή». Μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος αγαπημένε μου συμπολίτη. Ειδικά αν δεν έχεις ανάγκη να ταξιδέψεις, κάτσε και απόλαυσε τηλεοπτικό χιόνι με τα καντάρια.
Ααααχ... Όλα είναι ένα ψέμα τελικά. Τουλάχιστον πείτε το βρε παιδιά. Πείτε ότι αναζητάμε όλοι ένα θέαμα. Κάτι που να μας εξιτάρει, να μας εντυπωσιάζει, κάτι που να καταπολεμά τη βαρεμάρα που μας δέρνει. Εν πρώτοις ψάχνουμε θέματα και θεάματα που να φοβίζουν. Να περικλείουν μέσα τους και μια έννοια απειλής. Έρχονται βροχές και καταιγίδες... Χιονοπτώσεις, χαλαζοπτώσεις και θύελλες. Ο Ερντογάν απειλεί, ο Πούτιν δοκιμάζει τ’ άρβυλα κι ο Κατσαούνης καταγγέλλεται ότι πλακώνει στο ξύλο όποιον βρει μπροστά του ή ...«θωπεύει» όποια βρει μπροστά του. Καλή η απειλή και ο φόβος, αλλά η παλέτα πρέπει να έχει και κάτι από ροζ.
Είναι αυτή η πανίσχυρη γοητεία της ...κλειδαρότρυπας. Παλιά, όλους αυτούς τους έλεγες «ματάκηδες». Στη Λάρισα, σύχναζαν στα πάρκα, στο ρολόι του Φρουρίου ή στην Περιφερειακή Οδό Τρικάλων. Κρύβονταν πίσω από θάμνους κι έπαιρναν μάτι τα παράνομα ζευγαράκια που αντιμετώπιζαν ...οξύ στεγαστικό πρόβλημα και κατέφευγαν για τις σχετικές περιπτύξεις σε παγκάκια ή στο πίσω κάθισμα της «κούρσας». Κι εκεί, -αχ, τι κακό!- ένα βράδυ μαγικό, έχαναν κάτι που το είχαν φυλακτό. (Ρεφρέν).
Εκείνοι, βέβαια, ήταν ψυχικά «άρρωστοι», αλλά το «μάτι» -ας ομολογηθεί- το μάτι άρεσε και αρέσει, ναι, ακόμη και σε συντηρητικούς «οικογενειάρχες». Συγγνώμη, αλλά ποιος γκρέμισε το Διαδίκτυο αυτές τις μέρες ψάχνοντας να βρει το ροζ βίντεο της Τούνη και τα «ανδραγαθήματα» κείνου του σαλιάρη των «Αρβύλα», του Στάθη Παναγιωτόπουλου; Και ποιος άραγε ανεβάζει στα ύψη την επισκεψιμότητα πορνογραφικών ιστοσελίδων και τη θεαματικότητα «τηλεπαιχνιδιών επιβίωσης»; Έλα, μολόγα, σεμνότυφέ μου...
Απελευθερωμένο πια το «ροζ» έχει εισβάλει στη ζωή μας και έχει καταστεί μέρος του παγκόσμιου θεάματος. Από τη στιγμή που το Ιντερνέτ εξασφαλίζει ανωνυμία, σχετική εχεμύθεια και στο δίνει στο πιάτο, το καταναλώνουν ακόμη και οι πλέον ευυπόληπτοι που, δημοσίως βέβαια, το αποκηρύσσουν. Το θέμα είναι να «μη σε δουν». Οι παλιοί Λαρισαίοι ήταν και λίγο άτυχοι. Από τον φόβο να «μην τους δουν» δεν πήγαιναν -αν και λαχταρούσαν- να παρακολουθήσουν τις περιβόητες τσόντες του σινέ «Απόλλων» και να «τιμήσουν» τον «άξιο» συμπολίτη Κώστα Γκουσγκούνη και μαζί εκείνες τις φουκαριάρες γιαλαντζί πορνοστάρ της εποχής που τσιτσιδώνονταν για ένα μεροκάματο.
Αλλά εκείνα τα «γκουσγκούνικα» χρόνια της ροζ αθωότητας πέρασαν. Στις σημερινές πορνογραφικές ιστοσελίδες αντιλαμβάνεσαι ότι εκατομμύρια βιντεάκια είναι εκεί για να εξιτάρουν αρρωστημένες και υγιείς φαντασίες. Εκατομμύρια βιντεάκια όμως, σημαίνει εκατομμύρια ...κορίτσια (και αγόρια βέβαια, αλλά δεν είναι το θέμα μας), στην πλειοψηφία τους νέα κορίτσια, πανέμορφα κορίτσια, κούκλες πραγματικές που παράγουν ροζ θέαμα με τζίρους δισεκατομμυρίων. Τι ψάχνεις να βρεις; Ένα χάος ...
Αν πεις να το δεις σοβαρά, τρελαίνεσαι. Κάθεσαι και λες τι να ’ναι τάχα μου αυτό που αναγκάζει όλες αυτές τις κοριτσάρες να πουλάνε κορμί και ψυχή; Είναι μόνο το εύκολο χρήμα; Είναι μόδα και συρμός; Ψάχνουν για τη μεγάλη ζωή, μέσα στη χλιδή, τα πολυτελή ξενοδοχεία, τα γρήγορα αυτοκίνητα και την πλαστική «beauté»; Είναι θύματα εκμετάλλευσης; Όλα παίζουν. Εντάξει. Είναι, σου λέει, πόρνες. Είναι επαγγελματίες. Και τι θα πει αυτό; Δεν είναι ψυχές κι αυτές; Για όλες αυτές τις Γεωργίες ποιος να μιλήσει; Και τι να πει;
Αλλά, τίποτε δεν είναι όπως παλιά, ούτε φυσικά κι ο έρωτας. Έχεις την εντύπωση ότι οι σημερινοί άνθρωποι δεν ψάχνουν για δεσμεύσεις, δεν ψάχνουν να τακτοποιήσουν αισθήματα, αλλά αισθήσεις. Την εξής μία, τη γενετήσια. Τα αισθήματα; Ανώφελα μπερδέματα, χάσιμο χρόνου. Όλα στα γρήγορα κι όξω απ’ την πόρτα. Οι παλιές ηθικές αναστολές δεν υπάρχουν πια, η ικανοποίηση είναι που μετράει. Κορωμένοι θρασείς νεαροί, ξαναμμένοι μεσήλικες, «επιχειρηματίες», διευθυντές, φραγκάτοι «γόνοι πλουσίων οικογενειών», όλη η γκάμα των επαγγελμάτων, ακόμη και ...ιερωμένοι, είναι εδώ. Δεν μιλάς πια για το κλασικό «τσιλημπούρδημα» των αρσενικών παλιάς κοπής που θα δεις στις παλιές ελληνικές ταινίες. Μιλάς για οργανωμένες καταστάσεις. Μιλάς για τα «πάρτι» πολυτελείας που διοργανώνονται από ένα σωρό «πρόθυμους» -σύγχρονες εκδοχές του παλιού «νταβατζή»- σε ξενοδοχεία πολυτελείας, που στα χρόνια της κρίσης δεν κρατιούνται αλλιώς. Κι εκεί πέρα -αλήθεια εκπλήσσεσαι;- όλα στο παιχνίδι είναι. Και η βία, και ο βιασμός. Και το μεθύσι και οι ουσίες στο ποτό σου...
Δεν ξέρω γιατί πήγε στο πάρτι η Γεωργία. Πολλοί έχουν εύκολες τις απαντήσεις. Φταίει η μοναξιά, φταίνε οι οικογένειες που είναι διαλυμένες, φταίει το σχολείο που δεν καλλιεργεί σωστά πρότυπα. Χορτάσαμε εξηγήσεις και ανάλυση. Και μετά, τάχα μου αγανακτισμένοι ζητάμε και τον λόγο. Τι κάνει το Κράτος, τι κάνει η Εκκλησία και, πάνω απ’ όλα, τι κάνει η Δικαιοσύνη;
Γεωργία κοριτσάρα μου, κι εσείς, οι Γεωργίες όλου του κόσμου, εσάς που εκμεταλλεύτηκαν, εσάς που εξευτέλισαν, εσάς που βίασαν, όλες εσείς που βρεθήκατε να παίζετε εν αγνοία σας σε ροζ βίντεο στο διαδίκτυο, μην ψάχνετε για απαντήσεις. Και να δοθούν δεν θα σας αφορούν... Η Δικαιοσύνη παντού και πάντοτε ήταν μια ακριβή υπόθεση για κάτι φτωχοδιάβολους σαν και σας.
Έτσι, η μεγάλη νίκη ήταν το σπάσιμο της σιωπής. Το ξεμπρόστιασμα. Όχι πια γυναίκες που κρύβουν το πρόσωπο. Όχι πια γυναίκες που κλείνονται σπίτι κρύβοντας τους μώλωπες και τις εκδορές τους. Βήμα το βήμα μιαν άλλη πορεία σαν να ξεκινάει. Και ήταν καιρός. Keep walking...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
