Να επιλέξεις λ.χ. την Κωνσταντινούπολη για Πρωτοχρονιά και να βρεθείς, στην αλλαγή του χρόνου, σε ένα από τα νυχτερινά κλαμπ της Πόλης, διασκεδάζοντας μαζί με ντόπιους αλλά και άλλους τουρίστες. Κι εκεί να σε συναντήσει ο θάνατος. Ξαφνικά και αναπάντεχα, από το οπλισμένο χέρι ενός νέου ανθρώπου, διαποτισμένου από το μίσος. Εκπορευόμενο (όπως όλα δείχνουν) από τον φανατισμό, τον θρησκευτικό εν προκειμένω, και τον εθνικισμό.
Πόσο κενές περιεχομένου ηχούν οι δηλώσεις των διάφορων αξιωματούχων (πολιτικών και αστυνομικών) περί αποτελεσματικής αντιμετώπισης της τρομοκρατίας.
Και πόσο ανώφελα δείχνουν τα επιδεικνυόμενα μέτρα ασφαλείας, με τους πάνοπλους αστυνομικούς ή στρατιώτες να φρουρούν δημοφιλή αξιοθέατα και τόπους που αποτελούν σημεία συναθροίσεων τουριστών, όταν η βόμβα βρίσκεται στο κεφάλι κάθε απλού, ανώνυμου, περαστικού; Το κακό δεν ξεριζώνεται με καταστολή, ιδίως όταν είναι κρυμμένο στα δαιδαλώδη μονοπάτια της σκέψης, όταν φωλιάζει στο μυαλό και την καρδιά. Ούτε πολεμιέται με εκστρατείες εκδημοκρατισμού, ειδικά σε χώρες με τελείως διαφορετικές απόψεις για τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα, εντελώς άλλη φιλοσοφία για την αξία της ίδιας της ζωής.
Ο δυτικός κόσμος και πολιτισμός αδυνατεί να καταλάβει τη βαρύτητα των δικών του –συχνά ωμών- παρεμβάσεων σε κοινωνίες με ιδεώδη ξένα προς εκείνον. Ούτε η δημοκρατία ούτε η ειρήνη επιβάλλονται με εξαναγκασμό, πόσο μάλλον όταν πίσω από τις έννοιες αυτές κρύβεται η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και τα γεωπολιτικά συμφέροντα.
Γι’ αυτό θερίζει δυστυχώς ό,τι έσπειρε.
* * *
* ΕΚΤΟΣ αν αυτός ακριβώς ήταν ο απώτερος στόχος, εκείνων που κινούν τα παγκόσμια νήματα. Και δεν εννοούμε βεβαίως τους σημερινούς ηγετίσκους, των χωρών Δύσης και Ανατολής. Υπηρέτες συμφερόντων και λόμπι, οι περισσότεροι εξ αυτών, χλευάζουν τη λαϊκή νομιμοποίηση (κατ’επίφαση συχνά κι αυτή), υποκλινόμενοι στους αφανείς συνήθως εντολοδότες τους. Δέσμιοι εξαρτήσεων, μεγάλων οικονομικών και επιχειρηματικών κύκλων, άγονται και φέρονται, αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, πόσο μάλλον παγκόσμιες κρίσεις.
Το μόνο που γνωρίζουν είναι να επιδοτούν τους εξοπλισμούς, πυροδοτώντας συρράξεις, διαιωνίζοντας πολέμους, κάνοντας έτσι πραγματικότητα τη θεωρία περί σύγκρουσης πολιτισμών.
Αντί βεβαίως να νοιάζονται και να μοχθούν για την ειρήνη.
Γιατί απλά, έχουμε να κάνουμε με πολιτικούς νάνους που βλέπουν εαυτούς ως γίγαντες στον παραμορφωτικό φακό της τηλεόρασης. Πλανητάρχες, σουλτάνοι και τσάροι, που σε άλλες εποχές θα κατατάσσονταν στα αζήτητα της ιστορίας, διαφεντεύουν τις τύχες λαών και χωρών.
Δυστυχώς, αυτή είναι η τύχη μας!
Δ.Χατζ.
