Διότι ο νόμος του 1982 προέβλεπε ότι «η αίτηση για τη χορήγηση άδειας γάμου καθώς και η ίδια η άδεια δεν υπόκειται σε δημοτικά ή άλλα τέλη, εκτός από το νόμιμο τέλος χαρτοσήμου» (Προεδρικό Διάταγμα 391 (ΦΕΚ Α 73/18.06.1982).
Επομένως δεν έπρεπε να συζητάμε για μειώσεις τελών, αλλά για την κατάργησή τους. Το μόνο τέλος που επιβάλλεται είναι το προαναφερόμενο της άδειας γάμου των 15 ευρώ ανά άτομο.
Άλλωστε το ίδιο ισχύει και για τον θρησκευτικό γάμο. Μόνη επιβάρυνση είναι αυτή του παραβόλου για την άδεια γάμου. Αρκετοί ιερείς όμως χρεώνουν (ορισμένες φορές και χωρίς απόδειξη), διάφορα κόστη για το ηλεκτρικό ρεύμα, τη θέρμανση ή την ψύξη του ναού κ.ο.κ.
Σε ό,τι αφορά τον πολιτικό γάμο, τα πρώτα χρόνια από τη θεσμοθέτησή του, υπήρξαν δήμαρχοι και δημοτικές αρχές που ζητούσαν χρήματα προσπαθώντας να αποτρέψουν τα ζευγάρια, ωθώντας στις εκκλησίες.
Δεν θα σχολιάσουμε τη συμπεριφορά τους, διότι πέραν όλων των άλλων, σήμερα εξέλιπε κάθε λόγος και πρόφαση, καθώς πολλά ζευγάρια παντρεύονται στα δημαρχεία, όπως και στους ιερούς ναούς, ή κάνουν και τις δύο τελετές.
Επομένως το να προβάλλονται οικονομικά προσκόμματα, ειδικά σε εποχές κρίσης, είναι απαράδεκτο.
Δ.Χατζ.
