Χθες το απόγευμα τρεις Λαρισαίες περίμεναν στη στάση στο Νέο Κοιμητήριο. Ο καιρός λυσσομανούσε. Ήθελε ακόμη κάνα δεκάλεπτο για το δρομολόγιο των 17.40΄. Ωστόσο το λεωφορείο ήταν αραγμένο εκεί μπροστά. Κάποια στιγμή, μία από τις γυναίκες είδε ότι ο οδηγός ήταν μέσα. Ήθελε δυο λεπτά για την ώρα αναχώρησης, λέει. Πλησίασε χτύπησε την πόρτα. Τίποτε. Ξαναχτύπησε.
- Τι χτυπάτε;
- Τι, τι χτυπάμε… Βρέχει με το τουλούμι, ανοίξτε μας καλέ.
- Ναι αλλά εγώ έχω είκοσι λεπτά διάλειμμα…
- Στη μάνα σας αυτό θα λέγατε;
Ζ.
