Ωστόσο είναι κάμποσα βράδια που ο Παν. Νάνος κατά κάποιον τρόπο εφημερεύει. Και κοιμάται, πού αλλού, στο Εφημερείο, στον Οίκο Ιατρών. Στο ειδικό κτίσμα δίπλα στο νοσοκομείο που καλύπτει τις ανάγκες ξεκούρασης των εφημερευόντων γιατρών. Και το πρωί φρέσκος-φρέσκος στο γραφείο. Και νωρίς-νωρίς.
* * *
* ΤΗ μια φορά τον συνάντησε κάποιος εργάτης που κουβαλούσε πράγματα να περιδιαβαίνει την αποθήκη του νοσοκομείου.
-Τι είναι δω;
-Αποθήκη. Εσύ ποιος είσαι, τι θέλεις εδώ;
-Υπάλληλος σε εταιρία ανακύκλωσης, βλέπω έχετε πράμα εδώ...
Μια ακόμη φορά, ίσως να υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις, κυκλοφορούσε στον χώρο που είναι αποθηκευμένα ανταλλακτικά υδραυλικών εργασιών. Έκανε τον χαζό.
-Τι είσαι συ;
-Περαστικός. Να πάρω αυτή τη βάνα;
-Όχι βέβαια...
* * *
* ΣΤΟ τέλος βέβαια, αυτοαποκαλύπτεται χαμογελώντας: «Ο διοικητής είμαι...». Και μετά τα αλλεπάλληλα κρούσματα έχει γίνει ανέκδοτο στο Πανεπιστημιακό.
-Αν δεις κάποιον άγνωστο στους βοηθητικούς χώρους του νοσοκομείου, ο Νάνος θα είναι. (Πάει και ψάχνει, ερευνά και ελέγχει ανεπισήμως πίσω από τη βιτρίνα).
Ζ.
