, σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης αμέσως μετά τη δολοφονική επίθεση με το φορτηγό αυτοκίνητο στη Νίκαια. Μια φωνή αγωνίας, που αποτυπώνει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο το κλίμα που επικρατεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Γράφει λοιπόν στο μήνυμά της: «Σήμερα ποιος άνθρωπος στην Ευρώπη μπορεί να κάνει κάτι άλλο εκτός από το να κλαίει και να θυμώνει για την κατάντια της; Στο έλεος της τρομοκρατίας, τα ευρωπαϊκά κράτη αποδεικνύονται ανίκανα να προσφέρουν το ελάχιστο που υποχρεούνται στους πολίτες τους: τη στοιχειώδη ασφάλεια εντός της χώρας τους!
Είναι τρομακτικό να περπατάς σε μια ευρωπαϊκή πόλη γεμάτη από στρατιώτες με βαρύ εξοπλισμό εδώ και τόσους μήνες και παρόλα αυτά να αισθάνεσαι ότι ο κίνδυνος είναι εκεί και καιροφυλακτεί ανά πάσα στιγμή!
Χθες το απόγευμα βγήκαν τα παιδιά μου στο κέντρο γιατί είχαν συνάντηση με φίλους. Η καρδιά μου σφίχτηκε αλλά δεν τους είπα τίποτα. Σκέφτηκα όμως «Παναγία μου, δώσε μην γίνει τίποτα, μέρα που είναι, εθνική επέτειος των Γάλλων, κι είμαστε και σε πόλη-στόχο των Τζιχαντιστών». Δεν τους μίλησα όμως. Γιατί ο φόβος είναι η μεγαλύτερη νίκη της τρομοκρατίας (κάθε είδους τρομοκρατίας). Κι όταν επέστρεψαν ανάσανα. Και λίγες ώρες μετά, έγινε το μακελειό στη Νίκαια. Και εγώ σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να είναι εδώ, οπουδήποτε, κι εκεί που μια χαρούμενη οικογένεια έχει κατέβει στην πόλη να χαζέψει τα πυροτεχνήματα, να βρεθεί αποδεκατισμένη... Πόσα παιδάκια ξημέρωσαν σήμερα ξαφνικά χωρίς γονείς και πόσοι γονείς χωρίς παιδιά;»
