Το μόνο που μπορεί πια να προσδοκά η Ελλάδα είναι μήπως και αλλάξει διεθνώς η κατάσταση. Και πράγματι, δεν αποκλείεται ως το τέλος της ερχόμενης χρονιάς το τοπίο να είναι εντελώς διαφορετικό Προσέξτε:
Φέτος τον Νοέμβριο γίνονται εκλογές στις ΗΠΑ. Μέσα στο 2017, θα ψηφίσουν Γάλλοι και Γερμανοί. Οι πρώτοι θα βγάλουν μπροστά τη Λεπέν, οι δεύτεροι δύσκολα θα συνεχίσουν με Μέρκελ. Στην Αγγλία τα γνωστά. Στην Ιταλία (που ψηφίζει σύντομα) ο «τρελαμένος» Πέπε Γκρίλο προηγείται στις δημοσκοπήσεις, ενώ σε λίγο επαναλαμβάνονται οι εκλογές στην Αυστρία με τον ακροδεξιό υποψήφιο (που είχε χάσει μόλις για 31.000 ψήφους) να είναι φαβορί. Άνω – κάτω όλα...
Το τέλος;
* ΤΙ σημαίνουν όλα αυτά; Ότι στις μεγάλες χώρες ενδέχεται να επικρατήσουν ηγεσίες που είναι κατά της παγκοσμιοποίησης. Της ελεύθερης δηλαδή διακίνησης κεφαλαίων, προσώπων και προϊόντων. Πολλοί αναλυτές στο εξωτερικό διαβλέπουν ήδη πως το φαινόμενο – που ξεκίνησε το 1989 με τη συμβολική πτώση των βερολινέζικου τείχους, αρχίζει και πνέει τα λοίσθια. Ότι η Δύση δεν θα παραδοθεί άλλο στην Κίνα.
Μακρινά σενάρια θα πεις; Ίσως όχι και τόσο μακρινά.
