Προ των πυλών η έκτη μαζική εξαφάνιση των ειδών

ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

ΠΟΙΑ ΖΩΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΜΕ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΕΩΣ ΤΟ 2050

Το καμπανάκι του κινδύνου για έκτο μαζικό αφανισμό των ειδών λόγω ανθρώπινης δραστηριότητας κρούουν οι ειδικοί, με πολλούς να προειδοποιούν ότι έως το 2050 θα έχει εξαφανιστεί το 40% των ειδών που κατοικεί στη Γη.

Σύμφωνα με τον Nic Rawlence, διευθυντή του Εργαστηρίου Παλαιογενετικής του Otago και λέκτορα στο Τμήμα Ζωολογίας στο Πανεπιστήμιο του Otago στη Νέα Ζηλανδία, το παραπάνω σενάριο είναι εφικτό.
«Και, εάν το ποσοστό αυτό δεν εξαφανιστεί παγκοσμίως, είναι πιθανό ότι εκείνα που δεν μπορούν να προσαρμοστούν στον ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο μας, θα υποστούν συμφόρηση πληθυσμού, τοπικές εξαφανίσεις», αναφέρει σε συνέντευξή του στο Live Science.
Πολλά γνωστά είδη και υποείδη -συμπεριλαμβανομένου του ουρακοτάγκου της Σουμάτρας (Pongo abelii), της λεοπάρδαλης Amur (Panthera pardus orientalis), του ελέφαντα της Σουμάτρας (Elephas maximus sumatranus), του μαύρου ρινόκερου (Diceros bicornis), της θαλάσσιας χελώνας γερασούρι (Eretmochelys imbric) (Panthera tigris sondaica) και του γορίλα Cross River (Gorilla gorilla diehli)- ταξινομούνται ως «κρίσιμα απειλούμενα», που σημαίνει ότι διατρέχουν εξαιρετικά υψηλό κίνδυνο εξαφάνισης στη φύση, σύμφωνα με τη WWF. Μάλιστα, πολλά από αυτά τα είδη, όπως επισημαίνουν οι ειδικοί, απειλούνται σε τέτοιον βαθμό που μπορεί να μην επιβιώσουν έως 2050.
Για παράδειγμα, μόνο 70 λεοπαρδάλεις amur παραμένουν στη φύση, ενώ η vaquita (Phocoena sinus), ένα είδος φώκαινας που θεωρείται ότι είναι το σπανιότερο θαλάσσιο θηλαστικό στον κόσμο, είναι μόνο 10 άτομα, σύμφωνα με τη WWF.
Τα έντομα που βρίσκονται στην κόκκινη λίστα των απειλούμενων με εξαφάνιση είναι η ακρίδα με λευκές μύτες (Chorthippus acroleucus), το κρίκετ των νότιων Άλπεων θάμνων (Anonconotus apenninigenus) κι η μπλε πεταλούδα του Swanepoel.
Πολλά είδη μπορούν, εάν τους δοθεί χρόνος, να προσαρμοστούν στις κλιματικές αλλαγές και τις αλλαγές στο φυσικό τους περιβάλλον. Μια έρευνα του 2021 στο περιοδικό «Trends in Ecology & Evolution» διαπίστωσε ότι ορισμένα ζώα «αλλάζουν τη μορφολογία τους» για να αντιμετωπίσουν καλύτερα την κλιματική αλλαγή, ενώ ορισμένα πουλιά φαίνονται να είναι τα πιο προσαρμόσιμα.
Σύμφωνα με την έρευνα, πολλά είδη αυστραλιανών παπαγάλων έχουν εξελιχθεί, τα τελευταία 150 χρόνια, ώστε να έχουν αυξημένο μέγεθος ράμφους, μια προσαρμογή που τους επιτρέπει να ρυθμίζουν καλύτερα την εσωτερική τους θερμοκρασία.
Όμως, καθώς η ανθρώπινη δραστηριότητα επιταχύνει την κλιματική αλλαγή και τον αποδεκατισμό των οικοτόπων, ορισμένα από τα πιο ευάλωτα είδη είναι πιθανό να φέρουν το μεγαλύτερο βάρος και να βρεθούν ανίκανα να προσαρμοστούν.