Οι πιγκουίνοι ήταν κάποτε …άλμπατρος

ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ ΕΝΤΟΠΙΣΑΝ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΓΟΝΙΔΙΑΚΕΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ

Αποτελούν ένα από τα πιο συμπαθητικά όντα του ζωικού βασιλείου, αλλά εξαιτίας των απομακρυσμένων και απομονωμένων περιοχών που ζουν γνωρίζαμε λίγα πράγματα για αυτούς.

Όμως τα τελευταία 20 χρόνια, οι πιγκουίνοι αποτελούν μόνιμο ερευνητικό στόχο και έχουμε αποκτήσει μεγάλου εύρους εικόνα για τις δυνατότητές τους, τη συμπεριφορά τους, αλλά και τον τρόπο ζωής τους. Με δημοσίευσή της στην επιθεώρηση «Nature Communications» διεθνής ομάδα ερευνητών παρουσιάζει τα αποτελέσματα μεγάλης γονιδιακής μελέτης που πραγματοποίησε στους πιγκουίνους με στόχο να εντοπίσουν στοιχεία για την εξελικτική τους πορεία. Οι ερευνητές αποκωδικοποίησαν και συνέκριναν το γονιδίωμα 20 ειδών και υποειδών πιγκουίνων που υπάρχουν σήμερα και 50 ειδών που έχουν εξαφανιστεί, αλλά διαθέτουμε απολιθώματά τους.
Τα αποτελέσματα της μελέτης είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα και αποκαλύπτουν μια εντυπωσιακή πορεία στην οποία οι πιγκουίνοι από θαλασσοπούλια μετατράπηκαν σε δεινούς κολυμβητές και δύτες έχοντας καταφέρει να προσαρμόσουν την όραση, τη φυσιολογία και τη διατροφή τους για να ζουν στη στεριά και να τρέφονται κυνηγώντας μέσα στο νερό. Η μελέτη δείχνει ότι το αρχαιότερο είδος πιγκουίνου που ονομάστηκε Waimanumanneringi εμφανίστηκε πριν από 61 εκατ. έτη στη Νέα Ζηλανδία. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι πιγκουίνοι έχουν κοινό πρόγονο με τα άλμπατρος και τα πτηνά που εμείς ονομάζουμε θαλασσοβάτες. Η μελέτη δείχνει ότι οι κλιματικές αλλαγές και οι συνεχείς εναλλαγές από πιο θερμές σε πιο ψυχρές περιόδους στον πλανήτη σε συνδυασμό με μεταβολές στη ροή των ωκεάνιων ρευμάτων οδήγησαν τους πιγκουίνους στην απόφαση να εγκαταλείψουν την εναέρια ζωή και να γίνουν στεριανά-υδρόβια όντα.
Οι ερευνητές εντόπισαν ανάμεσα στα άλλα τις γονιδιακές μεταλλάξεις που οδήγησαν στο να «προγραμματιστεί» η όρασή τους έτσι ώστε να εστιάζει προς την μπλε πλευρά του ορατού φάσματος για να μπορούν να έχουν καλή ορατότητα στις συνθήκες χαμηλού φωτισμού μέσα στο νερό. Διαπιστώθηκε επίσης ότι τα γονίδια που βοηθούν τα πτηνά να αισθάνονται την αλμυρή και ξινή γεύση είναι ενεργοποιημένα στους πιγκουίνους, αλλά είναι απενεργοποιημένα σε αυτούς τα γονίδια που σχετίζονται με την πικρή, τη γλυκιά και την πικάντικη γεύση. Οι ερευνητές θεωρούν ότι από τη στιγμή που οι πιγκουίνοι επέλεξαν να τρέφονται με θαλάσσια είδη σε κρύα και αλμυρά νερά δεν χρειάζονταν πλέον τις πιο ιδιαίτερες γεύσεις και αυτές απενεργοποιήθηκαν.