Από τον Λεωνίδα Τζέκα
Όλα ξεκίνησαν από έναν γέροντα. Καθισμένος στην πλατεία του Κεφαλόβρυσου Ελασσόνας, έλεγε ιστορίες στα παιδιά που μαζεύονταν γύρω του. Ιστορίες που σαν φλόγα άναβαν τη φαντασία των πιτσιρικάδων και τους οδηγούσαν σε κόσμους άγνωστους, αλλά όμορφους, μαγικούς.
Μόνο που μια από αυτές τις ιστορίες κάθε άλλο παρά φανταστική ήταν. Αντιθέτως. Έμελλε να γίνει πραγματικότητα, όταν πέρασαν τα χρόνια, και τα αγόρια εκείνα έγιναν άντρες. Ό,τι λοιπόν είχαν ακούσει, ό,τι ονειρεύονταν μικροί, το είδαν να γίνεται πραγματικότητα.
Ο παππούς συχνά τους μιλούσε για μια “άπατη τρύπα” που υπήρχε έξω από το χωριό, στους πρόποδες των λόφων. Έριχνες την πέτρα μέσα και δεν άκουγες τίποτα, λες και την κατάπινε κάποιο τέρας. Ο φόβος που φώλιασε στις καρδιές των μικρών είχε αποτέλεσμα: Κανένας τους δεν τολμούσε να την πλησιάσει.
Η ιστορία όμως δεν λησμονήθηκε με το πέρασμα του χρόνου. Αντίθετα. Ήταν «καρφωμένη» στο μυαλό του Μιχάλη Μουταφίδη, που δεν την ξέχασε ακόμα και όταν έφυγε για τη Λάρισα να σπουδάσει ηλεκτρολόγος αυτοκίνητων.
Στον ελεύθερο χρόνο του στην πόλη γράφτηκε στον τοπικό ορειβατικό σύλλογο και παρακολούθησε μαθήματα αναρρίχησης. Όταν γύρισε στο χωριό το 1995 ήταν 25 χρόνων. Το παιδικό του όνειρο παρέμενε «ζωντανό», η φαντασία δεν τον άφηνε σε ησυχία. Προτείνει λοιπόν στα ξαδέλφια του τον Δημήτρη και τον Κώστα Μουταφίδη, μέλη της παλιάς παρέας να εξερευνήσουν την “άπατη τρύπα”.
«Ήταν το μοναδικό σημείο στην περιοχή που δεν είχαμε πλησιάσει ποτέ σαν παιδιά» – λέει ο Δημήτρης καθώς πλησιάζαμε στη Μελισσότρυπα.
«Ήταν 26 Μαρτίου του 1995 όταν εφοδιασμένοι με σχοινιά αποφασίσαμε να την εξερευνήσουμε. Πρώτα δέσαμε μια πέτρα και μετρήσαμε το βάθος, ήταν 15 μέτρα, μετά κατεβήκαμε γεμάτοι φόβο για το άγνωστο, όμως έκπληκτοι βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πανέμορφο θέαμα ενός σπηλαίου γεμάτου με σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Λόγω έλλειψης κατάλληλου εξοπλισμού δεν προχωρήσαμε περισσότερο. Μετά, βέβαια, πήγαμε στην αστυνομία και δηλώσαμε την ανακάλυψή μας, ειδοποιήθηκε και η αρχαιολογική υπηρεσία Λάρισας και έναν χρόνο αργότερα η εταιρία «Speleo» ξεκίνησε τις έρευνες για να το χαρτογραφήσει.
«Το σπήλαιο του Κεφαλόβρυσου έγινε γνωστό και στη διεθνή κοινότητα μέσω του ίντερνετ μετά την καταχώριση που έγινε από τη Σπηλαιολογική Εταιρεία», συνεχίζει την ιστορία ο Δημήτρης καθώς φοράει το κράνος για να κατεβούμε στη σπηλιά.
Ο Μάρκος Βαξεβανόπουλος είναι γεωλόγος και έκανε τη διατριβή του για ειδίκευση στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο καταγράφοντας αναλυτικά τα πάντα για το σπήλαιο.
Ο Δημήτρης αρχίζει να κατεβαίνει τη συρμάτινη σκάλα, ενώ ο Μάρκος κάνει τον τελευταίο έλεγχο.
Όταν άκουσα την ιστορία επικοινώνησα μαζί τους και μια μέρα νάμαστε στο σπήλαιο του Κεφαλοβρύσου.
Με τη φωτογραφική μηχανή σε ετοιμότητα κατέβηκα και βρέθηκα στην πρώτη αίθουσα, μαγεμένος από το θέαμα άκουσα τη φωνή του Μάρκου.
«Το σπήλαιο έχει συνολικά μήκος χαρτογραφημένων διαδρομών περίπου δυο χιλιόμετρα. Χρειάστηκαν 5 αποστολές που έγιναν μέσα σε 5 μήνες, με βοήθεια μιας ομάδας 24 ατόμων. Έγιναν 1.016 μετρήσεις για να σχηματίσουμε μια ολοκληρωμένη άποψη για τη «Μελισσότρυπα».
Η σπηλιά αποτελείται από επτά τμήματα, την περιοχή της εισόδου, τον κύριο αγωγό – όπου βρισκόμαστε-, την περιοχή μέγιστων καταρρεύσεων, τη γαλαρία, την περιοχή αραγωνιτών, την αίθουσα σπηλαιοθεμάτων και την περιοχή του λαβύρινθου».
Ενώ ο Μάρκος συνεχίζει την περιγραφή, εγώ βγάζω ασταμάτητα φωτογραφίες «αιχμαλωτίζοντας» τις νυχτερίδες που είναι κρεμασμένες στα τοιχώματα, τους σταλαγμίτες και σταλακτίτες σε διάφορα χρώματα και σχήματα...
«Magic» είπε ο Μάρκος και χαμογέλασε- ναι όπως στην ντίσνεϊλαντ. Αφού να φανταστείς σε κάποιες περιοχές υπάρχουν λίμνες με διάμετρο 5 μ. και βάθος 2 μ. Σε κάποια τμήματα σχηματίζονται καταρράκτες, γιατί οι περιοχές είναι υψομετρικά άνισες. Υπάρχουν αίθουσες που συγκεντρώνουν σταλαγμίτες, ρεόλιθους, ελικτίτες, βελόνες, σταλακτίτες, κολώνες, κοραλλοειδή».
«Όταν εξερευνούσαμε το σπήλαιο – με ικανοποίηση ακούω τα λόγια του Μάρκου –χρειάστηκε να μείνουμε μέρες εδώ κάτω, και ήταν μοναδική εμπειρία».
Το δικό μας ταξίδι κράτησε μόνο λίγες ώρες, η εμπειρία μοναδική, γεμάτη όμορφα συναισθήματα.
Ένα σπήλαιο μοναδικό, όταν ανακαλύφθηκε και εξερευνήθηκε όλοι ήλπιζαν ότι θα αξιοποιηθεί και θα βοηθήσει την περιοχή, όπως συμβαίνει συχνά στη χώρα μας το θέμα ξεχάστηκε γρήγορα.
Όμως αυτό το θαυμάσιο δημιούργημα της φύσης υπάρχει εκεί και ευτυχώς οι μόνοι που το θυμούνται είναι οι σπηλαιολόγοι που το επισκέπτονται από διάφορα μέρη της χώρας!
Υ.Γ. Πριν από μερικές ημέρες διεθνής ομάδα επιστημόνων, με υπεύθυνο τον Μάρκο Βαξεβανόπουλο, του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Βόλου σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Gottingen στη Γερμανία και σπηλαιοδύτες από τη Ρουμανία μετά από σπηλαιοκατάδυση στη λίμνη του σπηλαίου συνέλεξε διάφορα δείγματα. Εκεί ανακάλυψαν ένα νέο είδος αμφίποδου, το οποίο ανήκει στο γένος Niphargus και είναι ενδημικό, ζει δηλαδή αποκλειστικά σε μια μικρή λίμνη μέσα στο σπηλαίο της Μελισσότρυπας!
