Του Λεωνίδα Τζέκα
Σήμερα θα ταξιδέψουμε σε ένα από τα ομορφότερα σημεία της Ελλάδος, στην Βάλια Κάλντα. Ξεναγός μας ο Γιώργος που κατάγεται από το χωριό Περιβόλι, που βρίσκεται στις ανατολικές πλάγιες της Πίνδου. Ειναι το πρώτο χωριό πριν μπούμε στον Εθνικό Δρυμό. Οι κάτοικοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία και το δάσος.
Το ραντεβού μας στην πλατεία, όπου μετά από ένα καφεδάκι και την προετοιμασία του φωτογραφικού εξοπλισμού, ξεκινάμε με το αγροτικό για την περιπέτεια. Ο Γιώργος συνεχίζει μαζί με τα αδέλφια του την παράδοση της οικογενείας, το καλοκαίρι τα ζώα μετακομίζουν στο Περιβόλι και τον χειμώνα κατεβαίνουν στο Αργυροπούλι στη Λάρισα.
Καθώς κατευθυνόμαστε προς το Δρυμό συναντάμε έναν βοσκό που μας λέει ότι πηγαίνοντας στο μαντρί, είδε μια αρκούδα. «Συναντάμε συχνά αρκούδες, φυσικά από μακριά και ευτυχώς δεν είχαμε κάποια σοβαρά προβλήματα – σχολιάζει ο Γιώργος».
«Βάλια Κάλντα στα βλάχικα σημαίνει ζεστή κοιλάδα. Στο μακρινό παρελθόν ήταν άγριο μέρος, λημέρι ληστών που έβρισκαν καταφύγιο στα πυκνά δάση της. Κάπου το 1966 χαρακτηρίστηκε Εθνικός Δρυμός για να προστατέψει την πλούσια χλωρίδα και πανίδα του (τις αρκούδες, τις βίδρες, τους λύκους, τις πέστροφες, τα μαυρόπευκα και τα ρόμπολα που ξεπερνούσαν σε ηλικία τα 700 χρόνια). Ο πυρήνας του έχει έκταση περίπου 34.000 στρέμματα, αποτελείται από τη Βάλια Κάλντα – στα 1200 μ. –και τις πλάγιες των γύρω κορυφών Φλέγκα – στα 2159 μ. – Αυτιά –στα 2082 μ. – και Αυγό –στα 2.177 μ. Εδώ συναντιέται η Δυτική Μακεδονία και η Ήπειρος – ακούω τη φωνή του, καθώς το αυτοκίνητο τραντάζεται και σταματά απότομα. – Βρισκόμαστε στην είσοδο του Δρυμού – λέει ο οδηγός. Μπροστά μου ξεδιπλώνεται μια μαγική εικόνα. Στον ορίζοντα οι βουνοκορφές έπαιζαν με τα σύννεφα κρυφτό, τα αιωνόβια δέντρα σχηματίζουν ένα ατελείωτο χαλί. Διακρίνω μερικά κεραυνόπληκτα δέντρα που προσθέτουν μια άγρια ομορφιά στο τοπίο.
Οι ψηλές κορφές αγκαλιάζουν προστατευτικά μια σπουδαία κιβωτό ζωής. Θεόρατα μαυρόπευκα ανεβαίνουν σαν αναστάσιμες λαμπάδες προς τον ουρανό, ρόμπολα δίνουν φουτουριστικές διαστάσεις στο τοπίο με τα παράξενα σχήματά τους και οξιές ξεδιπλώνουν την παλέτα των χρωμάτων τους.
Παρατηρώ και φωτογραφίζω ασταμάτητα, αλλάζω φακούς και κάρτες στην μηχανή, προσπαθώ να βρω το κατάλληλο σημείο για την καλύτερη φωτογραφία απομακρυσμένος από την παρέα.
Συνεχίζουμε το ταξίδι καθώς η βροχή σταματά και ο ουρανός καθαρίζει από τα σύννεφα. Κατά τη διαδρομή τα μικρά ρυάκια πετάγονται εδώ και εκεί και κατεβάζουν το ολόδροσο νεράκι τους με περίσσια ομορφιά και τόσο ωραία ακουστική, που δεν γίνεται να μην τα χαζέψεις.
Οι εικόνες γύρω μας είναι πραγματικά πολύ όμορφες. Το ειδυλλιακό σκηνικό ενισχύεται από τα δροσερά νερά του ρέματος του Μπάμπαλα όπου και σταματάμε, το κελάηδημα των πουλιών και τις μυρωδιές της φύσης ονειρική. Οι ακτίνες του ήλιου προσπαθούν να ξεγελάσουν τα πυκνά φυλλώματα και να περάσουν ανάμεσά τους. Οι εικόνες είναι καταπληκτικές καθώς τα φύλλα στα πλατάνια παίρνουν ένα χρυσοκίτρινο χρώμα κάνοντας αντίθεση με το βαθύ πράσινο χρώμα των ψηλών πεύκων.
Η Βάλια Κάλντα δεν είναι απλώς ένα όμορφο δάσος, αλλά ένα καταπληκτικό, ζωντανό τοπίο, ένα σπουδαίο οικοσύστημα. Οι μοναδικής ομορφιάς εικόνες ξεχειλίζουν από ζωή. Ακόμη και η παραμικρή αποκομμένη νερολακκούβα είναι γεμάτη βατράχια και τρίτωνες. Μόλις στερέψει, τα μικρά αυτά ζώα τυλίγονται στο σάλιο τους και περιμένουν υπομονετικά πότε θα ξαναγεμίσει νερό για να ζωντανέψουν ξανά.
Μαγεμένος από το τοπίο φωτογραφίζω συνέχεια χωρίς να το καταλάβω ο Γιώργος φωνάζει και μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να γυρίσουμε στο χωριό και γελώντας μου προτείνει να ότι θα ξανάρθουμε αν το θέλω.
Επιστρέφουμε και αφήνουμε πίσω μας την κιβωτό της φύσης με το σκεπτικό ότι σύντομα θα επιστρέψουμε για να ανακαλύψουμε και τις υπόλοιπες ομορφιές της.
