ΑΝΚΟΡΑΤΖ (ΑΛΑΣΚΑ), Οκτώβριος
Του Λεωνίδα Τζέκα
Στις αρχές του περασμένου αιώνα, η απομακρυσμένη Αλάσκα «ενώθηκε» με τον τότε σύγχρονο κόσμο, μέσω του σιδηροδρόμου. Ένα κολοσσιαίο έργο, για το οποίο έχυσαν ιδρώτα και πάρα πολλοί Έλληνες, οι οποίοι βρέθηκαν στην άλλη γωνιά της Γης για ένα καλό μεροκάματο.
Όταν, μετά από χρόνια, το έργο ολοκληρώθηκε, σχεδόν οι περισσότεροι από τους «γκαστερμπάιτερ» εκείνης της εποχής, επέστρεψαν στην πατρίδα. Οι δύσκολες καιρικές συνθήκες της Αλάσκας, δε μπορούσαν να συγκριθούν με τον ελληνικό ήλιο και τη μεσογειακή νοοτροπία.
Ένα νέο κύμα μετανάστευσης όμως ξανάρχισε, όταν ανακαλύφθηκαν πετρέλαιο και χρυσός. Και πάλι όμως οι μετανάστες δεν έμεναν επί μακρόν και αναζητούσαν πάντα το νόστιμον ήμαρ στην πατρίδα.
Το τρίτο –και τελευταίο- κύμα έφτασε στην Αλάσκα μετά το 1986 για τη δημιουργία ενός τεράστιου αγωγού πετρελαίου και ζητήθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Σήμερα η ελληνική κοινότητα στην Αλάσκα αριθμεί περίπου 70 οικογένειες, που ζούν σκόρπιες στην τεράστια, αχανή περιοχή. Οι περισσότεροι διατηρούν εστιατόρια, δουλεύοντας δύσκολα ωράρια για να κρατήσουν τα μαγαζιά. Έχουν δημιουργήσει όμως καλό όνομα και κέρδισαν τον σεβασμό της τοπικής κοινωνίας.
Υπάρχουν όμως αρκετοί που κάνουν επιτυχημένη καριέρα και σε αλλά επαγγέλματα με εξίσου μεγάλη επιτυχία.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΕΤΑ ΣΤΟ ΒΟΡΡΑ
Ο Τεντ Κουρής κατάγεται από την Κέρκυρα, είναι Έλληνας δεύτερης γενιάς και βρέθηκε στην Αλάσκα πριν από τριάντα και πλέον χρόνια αναζητώντας καλύτερη τύχη στην Αμερική. Σήμερα είναι ιδιοκτήτης μιας από της μεγαλύτερες εταιρείες διακίνησης εμπορευμάτων και προμηθειών εστιατορίων. Είναι ο μοναδικός που φέρνει στο βορινότερο σημείο του δυτικού ημισφαιρίου την ελληνική φέτα. Έχει 500 πελάτες και ελέγχει το 45% της αγοράς, στέλνοντας εμπορεύματα στις πιο απομακρυσμένες περιοχές με αεροπλάνα, όταν οι άλλοι δεν είναι σε θέση να το κάνουν. Ο Τέντι, όπως τον φωνάζουν οι ομογενείς, διανύει την εβδόμη δεκαετία και συνεχίζει να διευθύνει σαν ένας έφηβος. Τον συναντήσαμε στις εγκαταστάσεις της εταιρείας, όπου πάντα πηγαίνει πρώτος και φεύγει τελευταίος. Η γυναίκα του, Αμερικανίδα, ελέγχει τα πάντα από το γραφείο ενώ ο ίδιος αναλαμβάνει τις συναλλαγές. Το γραφείο του γεμάτο από τρόπαια «όταν ήμουν νέος μου άρεσε το κυνήγι και το ψάρεμα», λέει, ενθυμούμενος τι του είχε κάνει εντύπωση όταν είχε έρθει στην Αλάσκα την πρώτη φορά: ήταν η απόλυτη ησυχία!
«Δουλέψαμε και δουλεύουμε σκληρά, προσθέτει, για να είμαστε πρώτοι, άλλωστε έτσι μας έμαθαν οι γονείς μας. Όταν ξεκίνησαν όλα, με βοήθησαν και τα αδέλφια μου, δουλεύαμε πολλές ώρες, ο ένας αδελφός είχε καΐκι και προμήθευε την αγορά με σολομούς».
Ο Τέντι έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων και δεν είναι τυχαίο ότι οι ντόπιοι επιχειρηματίες τον εμπιστεύονται.
Ο ΓΙΑΤΡΟΣ - ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΗΣ
Ένας άλλος καταξιωμένος επιστήμονας είναι ο Αλέξ Μπασκούς . Γιατρός στο επάγγελμα, βρίσκεται στην Αλάσκα από την δεκαετία του ΄80. Έλληνας δεύτερης γενιάς, με καταγωγή από την Πελοπόννησο, σπούδασε στο Χάρβαρντ και το 1974-78 βρέθηκε στην Ελλάδα. Αγαπούσε την φύση, περπάτησε τον Ταΰγετο, την Πίνδο και αλλά πανέμορφα μέρη της χώρας. Παντρεύτηκε στην Ελλάδα και γύρισε στη Βοστόνη. Μετά από λίγο καιρό επισκέπτεται την Αλάσκα η οποία τον μαγεύει με τη φυσική της ομορφιά και τους ανθρώπους της.
«Και από τότε είμαι εδώ – ακούω με ενθουσιασμό τον Αλεξ – δουλεύω σκληρά γιατί είναι δύσκολο να παίρνεις αποφάσεις για τους ανθρώπους όμως ποτέ δεν αντιμετώπισα πρόβλημα με τους ντόπιους. Όταν πρωτοήρθα δούλεψα δυο χρόνια με τους Εσκιμώους, ήταν μια μεγάλη εμπειρία. Σήμερα έχω πολλούς ασθενείς, αρκετούς από αυτούς πλούσιους, οι οποίοι όμως ζουν απλά χωρίς να επιδεικνύονται. Αυτή είναι η Αλάσκα», σημειώνει και συνεχίζει: «Το Σαββατοκύριακο πετάω με το αεροπλάνο σε ένα σπιτάκι που έχω κτίσει δίπλα σε μια λίμνη. Εκεί είμαι μέσα στη φύση παρέα με τα άγρια ζώα ηρεμώ από την δουλειά και …γεμίζω τις μπαταρίες.
Ναι εδώ όλοι μας αγκάλιασαν, μας δέχτηκαν, άλλωστε οι Έλληνες είναι εργατικός λαός και εδώ το εκτιμούν.
Τα παιδιά μου πάντα μ’ ακολουθούσαν, γιατί τους άρεσε η φύση . Τώρα βέβαια μεγάλωσαν και ακολουθούν τον δικό τους δρόμο, όμως όταν έρχονται πάντα βρίσκουμε χρόνο να βρεθούμε στην φύση.
Η αλήθεια είναι ότι μας λείπει ο ήλιος, αφού το χειμώνα η μέρα κρατά μόνο τέσσερις ώρες . Γι αυτό, όταν έχουμε χρόνο ταξιδεύουμε στην Ελλάδα ή στην Χαβάη».
Τον ρωτώ πως βλέπει την κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα . «Ξέρεις όταν ήρθαν οι Ελληνες στην Αμερική αντιμετώπισαν το εξής πρόβλημα: πήγαιναν στα εστιατόρια και τους έδιωχναν, υπήρχαν επιγραφές «No dogs, no Greeks », από τότε καταφέραμε πολλά . Πιστεύω ότι το φιλότιμο και η πίστη που έχουμε θα μας βοηθήσει να βρούμε την λύση στο πρόβλημα».
Ο ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ
Ο Αλεξ Ιωαννίδης είναι τριαντάρης και δουλεύει ως σύμβουλος χρηματαγορών στον μεγαλύτερο οικονομικό όμιλο της Αλάσκας.
Παιδί τρίτης γενιάς, ακολουθεί το δικό του δρόμο και ήδη έχει καταφέρει πολλά . Σπουδές και ένας ατέλειωτος αγώνας να αποδείξει την αξία του τον έχουν φέρει στο να οργανώνει και να επενδύει τα χρήματα πολλών μεγάλων πελατών της εταιρείας .
«Σήμερα έβγαλα δυο εκατομμύρια – μου λέει με χαρά – και το βράδυ έχω, μέσω skype συνάντηση με έναν Βρετανό που θέλει να επενδύσει 10 εκατομμύρια . Κάτι καλό θα βγει πιστεύω».
Ο Αλεξ ξεκινά για τη δουλειά στις εφτά το πρωί και επιστρέφει στις πέντε το απόγευμα, όμως υπάρχουν μέρες που μας «παίρνει μέχρι αργά γιατί υπάρχει η διάφορα ώρας με τα χρηματιστήρια άλλων χωρών» .
Το Σαββατοκύριακο είναι ελεύθερος και το αφιερώνει στην γυναίκα του στο σπίτι, όπου όμως συχνά προκύπτει δουλειά.
«Κοίταξε, το ότι είμαι Έλληνας εδώ δεν ενδιαφέρει κανέναν. Αυτό που μετράει είναι η δουλειά, το αποτέλεσμα και ο άνθρωπος» λέει, ενώ ψάχνει νέα για το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.
Είναι ενεργό μέλος της κοινότητας, αφού κάθε Κυριακή βοηθά στην εκκλησία.
Ο Αλεξ έμαθε τα ελληνικά στην Αλάσκα στο σχολειό που υπήρχε στην εκκλησία. Βρέθηκε στην Ελλάδα μέσω κρατικών προγραμμάτων για τους ομογενείς φοιτητές. Ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε την Άλίκη, μένοντας πιστός στη συμβουλή: «παπούτσι από τον τόπο σου».
«Μας λείπει ο ήλιος της Ελλάδος, όμως την επισκεπτόμαστε όταν υπάρχει χρόνος», λέει με νοσταλγία..
ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ο Βασίλης Γιαλοψός, είναι ένας νεαρός, παιδί πρώτης γενιάς με καταγωγή από την Κέρκυρα. Ο πατέρας του εστιάτορας ενώ ο Βασίλης εργάζεται στο υπουργείο Τύπου και Πληροφοριών της Αλάσκας, στις δημόσιες σχέσεις και επίσης είναι σύμβουλος του υπουργού.
«Υπάρχει μια περίεργη κατάσταση με την πολιτική, λέει. Ο κόσμος ενδιαφέρεται περισσότερο για την δουλειά του – ακούω τον Βασίλη να μου απαντά για τις εκλογές στο κογκρέσο - και να μην πληρώνει μεγάλους φόρους. Τον πολίτη τον ενδιαφέρει να έχει λυμένα τα καθημερινά προβλήματα, την δικαιοδοσία τον οποίων έχει η τοπική εξουσία δηλ. οι δήμοι . Δεν απευθυνόμαστε στην κεντρική εξουσία για τα προβλήματα που άπτονται της καθημερινότητάς μας. Σήμερα το 90% είναι έσοδα από το πετρέλαιο, οπότε υπάρχει δυνατότητα να έχουμε λεφτά για πολλά έργα στην τοπική κοινωνία. Ένα βασικό ζήτημα είναι να πείσουμε τον κόσμο ότι δεν μπορούν όλοι να γίνουν τραπεζίτες που βγάζουν το χρόνο 70 χιλ., πρέπει να στρέψουμε την νεολαία προς την τεχνολογική εκπαίδευση, επαγγέλματα που θα απορροφηθούν άμεσα στην εξόρυξη πετρελαίου, ο οξυγονοκολλητής για παράδειγμα, έχει ετήσιες απολαβές 120 χιλ.».
Τον ρωτώ πώς ξεκίνησαν όλα: «Ο πατέρας μου, λέει, ήρθε από την Κέρκυρα και ασχολήθηκε με εστιατόρια, εγώ όταν τέλειωσα το σχολείο ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής και του ζήτησα να με στείλει στην ακαδημία του Ολυμπιακού στην Αθήνα . Ο πατέρας με έστειλε στην Αθήνα αλλά μου έβαλε έναν όρο ότι έπρεπε να σπουδάσω . Ποδοσφαιριστής βέβαια δεν έγινα, έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από τις προπονήσεις, τέλειωσα όμως το αμερικανικό κολέγιο. Πάντα θα θυμάμαι τις βόλτες στην παραλία, τα ηλιοβασιλέματα, το Πανευρωπαϊκό που κερδίσαμε το 2004 και την Ολυμπιάδα. Μετά γύρισα στην Αμερική πάλι για σπουδές, δούλευα για να πληρώσω τα δίδακτρα, αναδείχτηκα πρώτος στο πανεπιστήμιο σε θέματα πολιτικών συζητήσεων. Ταξίδεψα σε άλλες πολιτείες και πήρα μέρος σε εθνικούς διαγωνισμούς που οργάνωναν τα πανεπιστήμια, δυο χρονιές βγήκα πρώτος. Όταν τελείωσα, με το βιογραφικό μου, δούλεψα στη Βουλή στο γραφείο μιας βουλευτίνας από το Άνκορατζ».
- «Η εξουσία μπορεί να χαλάσει τον άνθρωπο», του λέω.
- «Η εξουσία διαφθείρει τον άνθρωπο. Στην Αμερική όση εξουσία δώσεις σε κάποιον, τόσο κακό θα κάνει, για αυτό πρέπει να δημιουργήσουμε μηχανισμούς που θα τους ελέγχουν και θα είναι υπεράνω κάθε πολιτικού. Πρέπει να δημιουργήσουμε τις βάσεις ώστε το σύστημα να δουλέψει σωστά και αυτοί που έχουν κρατικά αξιώματα να δουλέψουν για τον λαό και όχι για το κόμμα . Σήμερα γίνεται μεγάλη συζήτηση με τους πολιτικούς για το αύριο της Αλάσκας, προσπαθούμε να τους δείξουμε ότι δεν μπορούν όλα να στηρίζονται στο πετρέλαιο. Κάποια στιγμή θα τελειώσει και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να βρούμε λύσεις . Μπορεί να στερέψουν οι πήγες σήμερα, αύριο ή σε 100 χρόνια όμως πρέπει να δούμε πώς μπορούμε να αναπτύξουμε την αλιεία, τον τουρισμό και τις άλλες δραστηριότητες σε άλλους τομείς .
Όταν ξεκινάς αυτού του είδους τις συζητήσεις αυτοί κουνάνε το κεφάλι τους ότι ναι συμφωνούμε και μετά τα ξεχνάνε όλα και τρέχουν όλοι για να αυξήσουν τη δημοφιλία τους στα γκάλοπ».
Παλιοί και νέοι Ελληνες δίνουν τον δικό τους αγώνα στην άλλη άκρη του κόσμου, νιώθουν περήφανοι για την καταγωγή τους και αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι καμιά θάλασσα δεν τρομάζει τους τολμηρούς καπεταναίους.
