ΑΝΚΟΡΑΤΖ (ΑΛΑΣΚΑ)
Του Λεωνίδα Τζέκα
Ο Κώστας και η Ελένη, είναι ζευγάρι. Ζουν στην Αλάσκα πάνω από δύο δεκαετίες. Με υποδέχτηκαν σε ένα μικρό σαλονάκι, στο πίσω μέρος του σπιτιού τους. Μέσα από τις μεγάλες τζαμαρίες φαίνεται ο όμορφος κήπος τους. Δεσπόζει σ΄ αυτόν ένα έλατο δίπλα στο μικρό σπιτάκι του κηπουρού. Στον φράχτη μια σημύδα απλώνει τα κλαδιά της, πάνω στα οποία κρέμονται δυο «σπιτάκια»-ταΐστρες για τα πουλιά. Το μόνο «παράταιρο», οικείο όμως για μένα, είναι οι δυο ξαπλώστρες!
«Πρέπει να τις μαζέψουμε με προλαβαίνει η Ελένη. Το καλοκαίρι όταν έχει ήλιο καθόμαστε έξω για να τον απολαύσουμε. Μάλιστα φέτος το Φθινόπωρο είχαμε πολλές μέρες με ήλιο και για αυτό ακομα δεν τις βάλαμε στην αποθήκη», μου εξηγεί.
Πού να ΄ξερε ότι στην Ελλάδα, με την πρώτη βροχή «αποχαιρετάμε» το καλοκαίρι.
Η φύση αγκαλιάζει την περιοχή. Αλλά δεν χρειάζεται να ταξιδέψει κανείς στο δάσος για να τη γνωρίσει. Να δει σκίουρους, άλκες ακόμη και αρκούδες, που επισκέπτονται συχνά την πόλη και κυκλοφορούν ελεύθερα.
«Ναι, έτσι είναι, μου εξηγεί ο Κώστας. Έχουμε εξοικειωθεί με τα ζώα αυτά και τα προσέχουμε. Απαγορεύεται φυσικά να τα σκοτώσεις. Η άλκη είναι ένα μεγαλόσωμο αλλά ήρεμο ζώο. Βεβαίως, καλό είναι να μην την πλησιάζει κανείς, γιατί μπορεί να γίνει επικίνδυνη αν τρομάξει. Τις αρκούδες όμως τις αποφεύγουμε. Συνήθως κατεβαίνουν στην πόλη ψάχνοντας για φαγητό. Πολλοί «οπλοφορούν» χρησιμοποιώντας σπρέι σε περίπτωση που σου επιτεθούν, κάτι όμως που γίνεται μόνο όταν έχουν μικρά μαζί τους και νιώσουν ότι κινδυνεύουν» .
Πάνω στην ώρα: «Κοίτα – λέει η Ελένη που δείχνει τον φράχτη,–έχουμε απρόσκλητο επισκέπτη!
Μια αρκούδα σκαρφαλώνει στον φράχτη.
«Μην φοβάσαι θα ψάξει τη σακούλα τον σκουπιδιών και μετά θα φύγει».
Μόλις που πρόλαβα να συνέλθω από το θέαμα και να πάρω δυο τρεις εικόνες.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΟ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ
Και από τη γη στον αέρα.
Ένα άλλο ενδιαφέρον είναι τα υππερβολικά αεροπλάνα. Η Αλάσκα είναι μια αχανής Πολιτεία, οι αποστάσεις τεράστιες, οι περιοχές δύσβατες. Το μοναδικό λοιπόν γρήγορο μέσο μεταφοράς είναι τα αεροπλάνα, τα όποια προσγειώνονται οπουδήποτε: στις λίμνες, στο χιόνι, στους παγετώνες, παντού. Ιδιωτικές εταιρίες συγκροτούν ένα μεγάλο στόλο, αλλά υπάρχουν και πολλοί μεμονωμένοι ιδιώτες που διαθέτουν τέτοια μέσα για την ψυχαγωγία και τις ανάγκες του.
Όπως έχουμε στην Ελλάδα τα μηχανάκια, εδώ έχουν τα αεροπλάνα. Μικρά και μεγάλα, μεταφέρουν κόσμο και υλικά παντού. Από τις 5 ώρα το πρωί που χαράζει, μέχρι αργά το βράδυ, ο ουρανός πάνω από το Άνκορατζ θυμίζει... Ηρώων Πολυτεχνείου σε ώρα αιχμής. Οι μεγάλες λίμνες της πόλης έχουν μετατραπεί σε υδατοδρόμια.
ΕΚΛΟΓΕΣ
Το Νοέμβριο, στην Πολιτεία της Αλάσκας θα εκλέξουν αντιπροσώπους για το Κονγκρέσο και η πολιτική εκστρατεία έχει ξεκινήσει. Σε κεντρικούς δρόμους έχουν τοποθετηθεί μικρά σταντ, χωρίς όμως να εμποδίζουν, που καλούν τους πολίτες να ψηφίσουν τον άλφα ή τον βήτα.
Περπατώντας στις γειτονιές βλέπω σε αρκετές αυλές μικρά διαφημιστικά υπέρ κάποιου υποψηφίου. Δεν μπορώ να φανταστώ τη θα γινόταν στην Ελλάδα αν ο γείτονας κρεμούσε πανό υπέρ κάποιου στην αυλή του. Εδώ όμως απαγορεύεται η αφισοκόλληση και τα πανό στους δρόμους και τους δημόσιους χώρους. Η κύρια διαφημιστική καμπάνια γίνεται πλέον ηλεκτρονικά, με μέιλ και καταχωρίσεις στον ηλεκτρονικό Τύπο και την τηλεόραση.
Τα τελευταία χρόνια, κάθε χρόνο τον Οκτώβριο, σε όλους τους κατοίκους της Αλάσκα χορηγείται ένα ποσό. Είναι το μέρισμα από τα κέρδη του πετρελαίου και του φυσικού αερίου που αντιστοιχεί στον καθένα ανάλογα με το εισόδημα και την οικογενειακή του κατάσταση. Είναι αρκετά τα χρήματα, αν σκεφτεί κάνεις ότι πολλές οικογένειες έχουν πολλά παιδιά.
Αυτό όμως δημιουργεί προβλήματα αυτήν την εποχή στις επιχειρήσεις που απασχολούν κυρίως Μεξικανούς και Λατινοαμερικανούς. Ο Παναγιώτης είναι εστιάτορας με δυο μεγάλα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης. Απασχολεί γύρω στα 25 άτομα. Μόνιμο παράπονό του αυτές τις ημέρες, οι Μεξικάνοι μάγειροι που ...παίρνουν άδεια από τη σημαία και λείπουν ημέρες πίνοντας και το τελευταίο σεντς από το μέρισμα. «Είναι δύσκολο να βρεις σωστούς συνεργάτες, ανθρώπους εμπιστοσύνης, μου λέει. Οπότε αναγκαζόμαστε και τρέχουμε για όλα εμείς για να γίνουν σωστά» .
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η συμπεριφορά τους στους δρομους. Οδηγοί και πεζοί ξέρουν τι επιτρέπεται και τι όχι. Κυρίως όμως συμμορφώνονται. Φανταστείτε έναν δρόμο με τρεις λωρίδες κυκλοφορίας και μάλιστα μονόδρομο, με τα αυτοκίνητα να κινούνται γύρω στα 65 με 70 χλμ. την ώρα. Μέσα στην πόλη η κίνηση γίνεται με ταχύτητα 50 χλμ. αλλά όλοι σταματάνε μπροστά σε στάση λεωφορείου ή σχολικού. Στις γειτονιες ολοι είναι υποχρεωμένοι να σταματάνε μπροστά στις εισόδους και εξόδους των συγκροτημάτων. Οι πεζοί περνούν τους δρόμους στα φανάρια και στις διαβάσεις ενώ κανείς δεν τρέχει στη μέση της οδού.
...Και μερικές πληροφορίες για τους ιθαγενείς κατοίκους της Αλάσκας: Απολαμβάνουν όλων των επιδομάτων και διευκολύνσεων από την Πολιτεία. Παρ' όλα αυτά βρίσκονται σε δεινή θέση, καθώς τα ποσοστά του αλκοολισμού είναι πολύ υψηλά. Τους συναντάς λοιπόν να ζητιανεύουν στα φανάρια.
Λέγεται ότι από τον οργανισμό τους λείπει κάποιο ένζυμο και με ένα ποτηράκι εθίζονται στο ποτό. Στα μαγαζιά απαγορεύουν την πώληση ποτού στους ιθαγενείς, όπως απαγορεύεται σε όσους επισκέπτονται τους οικισμούς τους στον βορρά να έχουν μαζί τους οινοπνευματώδη .
Όπως και να το δει κανείς είναι ένα ταξίδι με πολλές και μοναδικές εμπειρίες.
