Της Ζωής Παρμάκη
Φωτ.: Λεωνίδας Τζέκας
Ξεκίνησε από τη Λατάκια της Συρίας πριν είκοσι χρόνια με τελικό προορισμό την Αμερική. Τον κράτησε όμως η Λάρισα. Ο λόγος σοβαρός που εύκολα αλλάζει προορισμούς, «ερωτεύτηκα τη γυναίκα μου» λέει και χαμογελάει χωρίς να μετανιώνει στιγμή που δεν έφυγε.
Καθημερινά αρκετοί Λαρισαίοι εμπιστεύονται στον Αλύ Νταρουί τις χαλασμένες σόλες των παπουτσιών τους, τα φθαρμένα τους τακούνια αλλά και την ανησυχία τους για την κατάσταση στη Συρία. Για τα προσφυγόπουλα που τα ξεβράζει πνιγμένα το Αιγαίο, στις ακτές της Τουρκίας αλλά και στα ελληνικά νησιά. «Δεν θέλω να βλέπω αυτές τις εικόνες. Πονάει η ψυχή μου. Όσοι έχουν έρθει στην Ελλάδα είναι άνθρωποι που έχουν χάσει τα σπίτια τους, είναι αυτά που ισοπεδώθηκαν από τις βόμβες», αναφέρει τονίζοντας ότι «η Συρία αποτελεί κομμάτι του πολιτισμού ολόκληρου του κόσμου γι' αυτό προσπαθούν να τη διαλύσουν». Τα αδέρφια του βρίσκονται στη Λατάκια, όχι στην εμπόλεμη ζώνη αλλά και πάλι, όπως λέει, η κατάσταση είναι δύσκολη. «Η λίρα Συρίας έχει πέσει, συγχρόνως οι τιμές των προϊόντων ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Οι δικοί μου κάνουν υπομονή, είναι οικονομική κρίση δεν είναι πόλεμος γι' αυτό ακόμα μπορούν και αντέχουν».
Με καμάρι ο Αλύ δείχνει το κάστρο στη Λατάκια, το φοινικικό αλφάβητο, προσπαθεί να εξηγήσει τα γράμματα σε μια τόσο όμορφη γραφή και φέρνει ως παράδειγμα τη λέξη ελευθερία: «حرية». Συγχρόνως δείχνει στον χάρτη με τα αραβικά το ταξίδι που έκανε για να φτάσει στην Ελλάδα. «Η περιοχή μου λέγεται Λατάκια ή Λαοδικεία στα αρχαία ελληνικά», εξηγεί και δείχνει πόσο κοντά βρίσκεται στην Ελλάδα και στην Κύπρο. «Το τέλος του 1993 έφυγα με ρωσικό τουριστικό από τη Συρία. Όταν το πλοίο έδεσε στο λιμάνι του Πειραιά, είχε οκτώ ώρες κενό μέχρι να αναχωρήσει. Εγώ το έσκασα, είχα σκοπό να πάω στην Αμερική. Στην παρέα όμως γνώρισα τη γυναίκα μου, ερωτευτήκαμε. Έμεινα στην Ελλάδα και έκανα μια όμορφη οικογένεια με δύο κορίτσια. Ήμουν περαστικός, δηλαδή και έμεινα λόγω έρωτα», σχολιάζει γελώντας. Τελευταία φορά πήγε στη Συρία με την οικογένειά του το 2014 και το επόμενο ταξίδι το σχεδιάζει για το καλοκαίρι που έρχεται. «Δεν φοβάμαι, θα πάω αεροπορικώς μέχρι Βηρυτό και από εκεί οδικώς μέχρι τη Λατάκια, ο πόλεμος είναι 200 χλμ με 300 χλμ μακριά».
Ο ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ
Στο τσαγκάρικο του Αλύ Νταρουί στην οδό Νικηταρά, μπορεί να δει κανείς κάθε τύπο υποδήματος και σε κάθε πιθανή κατάσταση. Από καινούριο έως σχεδόν κατεστραμμένο. «Είναι πελάτες που μου φέρνουν υποδήματα σχεδόν κατεστραμμένα. Ξηλωμένα, φθαρμένα εξωτερικά και εσωτερικά, λιωμένα. Κι όμως θέλουν να τα επιδιορθώσουν. Δεν έχουν τα χρήματα για καινούρια».
Ο Αλύ Νταρουί ερχόμενος στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Λάρισα στο τέλος του 1993 πέρασε από διάφορα επαγγέλματα, όπως αυτό του αγρότη, του εργάτη σε εργοστάσιο αλλά τελικά τον κέρδισαν τα υποδήματα και η επιδιόρθωσή τους. Έκανε όπως λέει κάποια μαθήματα κοντά σε έναν φίλο του επίσης τσαγκάρη. «Κάνω αυτή τη δουλειά χρόνια τώρα. Φτιάχνω τα υποδήματα όλων όσων δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα αντικαταστήσουν με ένα καινούργιο ζευγάρι και είμαι χαρούμενος για αυτό. Μου αρέσει να βλέπω τα πρόσωπά τους όταν τους τα παραδίδω επιδιορθωμένα. Αισθάνονται μια ανακούφιση που μπόρεσα να τα φτιάξω και δεν είναι αναγκασμένοι να αγοράσουν καινούργια. Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις που δυσκολεύονται να δώσουν ακόμα και αυτά τα λίγα ευρώ που θα κοστίσει η επιδιόρθωση». Συγκρίνοντας τις ημέρες που πρωτοάνοιξε το κατάστημα με αυτές του τελευταίου χρόνου αναφέρει ότι «έχει πέσει αρκετά η δουλειά, κρατάω το μαγαζί με δυσκολία αλλά δεν τα παρατάω. Πιστεύω πως θα φτιάξουν πάλι τα πράγματα».
