Συνέντευξη
Στον Δημήτρη Βάλλα
Ήταν, θυμάμαι περίπου 11 χρόνια πριν, όταν ο τότε αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Παναγιώτης Σάπκας, είχε στείλει πρόσκληση στα τοπικά Μ.Μ.Ε για μια «έκτακτη συνέντευξη τύπου». Το κλίμα από καιρό για τον αντιδήμαρχο ήταν βαρύ και οι άνθρωποι που βρισκόταν δίπλα του το είχαν αντιληφθεί.
Ο Πάνος, όπως τον λέγαμε όλοι, κάπου πνιγόταν, κάπου αισθανόταν ότι δεν πήγαινε άλλο, κάπου έβλεπε και ο ίδιος , αλλά και οι υπόλοιποι που τον γνωρίζαμε ότι τα όνειρα, το όραμα του για τον Πολιτισμό, όπως το φανταζόταν, μάλλον είχε πνιγεί εν τη γενέσει του.
Ανέβηκε εκείνη την ημέρα αργά τα σκαλιά στη σκηνή από το «Χατζηγιάννειο», δεν είπε πολλά, και στα γυαλιά που φορούσε φάνηκαν εκείνοι οι μυστήριοι υδρατμοί της συγκίνησης που μόνο οι διοπτροφόροι μπορούν να καταλάβουν.
«Κύριοι, μας είπε, αργά αλλά σταθερά, εγώ από αντιδήμαρχος Πολιτισμού παραιτούμαι, αλλού εκληθην να βρεθώ και αλλού εβρέθην, άλλα ήταν τα όνειρα μου…»
Δεν είπε πολλά , χτύπησε μόνο το χέρι στο τραπέζι, και πρόσθεσε «για δημοτικός σύμβουλος δεν ξανακατεβαίνω»…
Το χαρτί που κρατούσε έπεσε κάτω. Έσκυψε, το πήρε, ζήτησε συγνώμη και μας το έδωσε. «Είναι αναλυτικά οι λόγοι της παραίτησης μου , είπε, και αξιοπρεπής όπως πάντα απεχώρησε». Ήμουν μπροστά και είδα τους συνεργάτες του να κλαίνε…
Τα 11 χρόνια πέρασαν και αυτή η ιστορία μάλλον ξεχάστηκε…
«Καλά θυμάσαι», θα μου πει και …πάμε:
- Πάνος Σάπκας λοιπόν ξανά στα δημοτικά δρώμενα, μπορούμε να πούμε «ολική επαναφορά», χρησιμοποιώντας ίσως τον τίτλο της ταινίας...
« Θα προτιμούσα, μια που αναφέρεσαι σε τίτλους ταινιών να ξεκινούσαμε με τον τίτλο «final countdown» , αντίστροφη μέτρηση δηλαδή για τη σημερινή δημοτική αρχή με την έννοια της ανατροπής νοοτροπιών και πολιτικών…
- Εννοώ, βέβαια, την «επαναφορά» με τον Απόστολο Καλογιάννη!
«Αυτό δεν θεωρείται επαναφορά, γιατί εγώ στηρίζω τον Απόστολο τα τελευταία οκτώ χρόνια με την «Ενωτική Πρωτοβουλία».
Τώρα βέβαια μιλάμε για ένα μεγαλύτερο και πιο ανοιχτό σχήμα, καθαρά Αυτοδιοικητικό, τη Συμπαράταξη Λαρισαίων, κάτι που πάντα πολιτικά με εξέφραζε για το Δήμο. Γι’ αυτό και ενεργά πλέον είμαι υποψήφιος.»
- Όλοι για τη Λάρισα μιλάνε, εννοούμε την πόλη, και οραματίζονται γι’ αυτήν. Εσείς άραγε πως θα θέλατε να είναι αυτή η Λάρισα σημερα;
«Πιστεύω στη λειτουργία των «ανοιχτών πόλεων», δηλαδή σε πόλεις που δεν έχουν φοβικά σύνδρομα, που έχουν την προϋπόθεση της ελεύθερης έκφρασης στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, στην καθημερινή ζωή, και πάνω από όλα ένα ισχυρό δίκτυο δομών και αλληλεγγύης.»
- Καλή η σκέψη, αλλά, όπως έλεγε και ο Δημοσθένης «Δει, δη χρημάτων, ώ άνδρες Αθηναίοι». Δηλαδή που θα βρεθούν τα λεφτά…
«Κατ’ αρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτή τη στιγμή δεν γίνεται ορθή διαχείριση των εσόδων. Άρα ξεκινάμε με αυτό. Ακόμα τα βασικά έσοδα ενός Δήμου, προέρχονται από τα τέλη που εισπράττονται μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Με τόσα όμως κλειστά μαγαζιά που βλέπουμε γύρω μας, αυτό δεν είναι εφικτό.
Επομένως, η πολιτική μας πρεπει να είναι η πολιτική των «ανοιχτών μαγαζιών». Εδώ, δεν εννοώ βέβαια ανοιχτά τις Κυριακές και αργίες, αλλά την επαναλειτουργία τους.
Αυτό μπορεί να γίνει με δύο τρόπους:
- Εκμεταλλευόμενοι σαν Δήμος τα διάφορα επενδυτικά προγράμματα και μειώνοντας ακόμα και τα δημοτικά τέλη, δίνοντας κίνητρα.
- Χρησιμοποιώντας τις υπάρχουσες υποδομές, ή και δημιουργώντας νέες που θα στοχεύουν στον πολιτιστικό τουρισμό που φέρνει έσοδα.
Για παράδειγμα αυτή τη στιγμή το Αρχαίο Θέατρο δεν είναι προσβάσιμο, το Διαχρονικό Μουσείο είναι κλειστό, το Λαογραφικό Μουσείο υπολειτουργεί και το θέατρο ΟΥΗΛ είναι μόνο βιτρίνα…»
- Όμως πού καλά το γνωρίζετε ότι Λάρισα δεν είναι μόνο το κέντρο.
«Βέβαια και το κέντρο αυτή τη στιγμή έχει τεράστια προβλήματα με κλειστά μαγαζιά, με πεζοδρόμους που δεν είναι πεζόδρομοι, με κατ’ όνομα μόνο ποδηλατοδρόμους και δίνει την όψη της εγκατάλειψης και της άναρχης θεώρησης των πάντων, όπου ο καθείς κάνει ό,τι θέλει!
Εδώ θα πρότεινα και θα επεδίωκα έναν, ακόμα και διεθνή, αρχιτεκτονικό και καλλιτεχνικό διαγωνισμό που θα περιλάμβανε την αναδιάπλαση και την αναμόρφωση πεζοδρόμων, πλατειών, αλλά και των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος.
Τώρα, από το «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω» που λέει ο ποιητής, είναι επόμενο η ίδια κατάσταση, ή μάλλον χειρότερη να επικρατεί και στις συνοικίες. Εκεί δυστυχώς έχουμε παντελή εγκατάλειψη .
Από πού ν’ αρχίσουμε και που να τελειώσουμε δηλαδή…
Να μιλήσουμε για πλατείες, δρόμους, πεζοδρόμια, καθαριότητα, φωτισμό… Η πρότασή μας είναι να ξαναγίνουν οι πλατείες το κέντρο των συνοικιών ώστε να ξαναβγεί ο κόσμος από τα σπίτια του και να τις ξαναζωντανέψει.»
- Θα σας γυρίσω έντεκα χρόνια πίσω:
Θυμάμαι τότε χαρακτηριστικά, ότι είχατε χτυπήσει το χέρι και υποβάλλατε παραίτηση από την αντιδημαρχία Πολιτισμού για λόγους αρχών και πολιτικής. Ακόμα θυμάμαι που είχατε δηλώσει ότι δεν θα ξανακατεβαίνατε ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος.
« Πολύ καλά θυμάσαι, όμως η κατάσταση που υπάρχει σήμερα και στη χώρα, αλλά ιδιαίτερα και στο Δήμο μας, πρέπει όλους να μας ευαισθητοποιήσει ώστε να προσφέρουμε από όποια θέση μπορούμε.
Μας έχει ανάγκη η πόλη όλους για την αλλαγή.
Και ερωτώ: Γιατί μια πέμπτη θητεία στην ίδια Δημοτική Αρχή, άραγε δεν έφθασαν 16 χρόνια για το «όραμα της για την πόλη»; Τι θέλει να ολοκληρώσει ακόμα; Έλεος τέλος πάντων!
Δεν είναι δυνατόν σε μια πόλη με εννέα μήνες ηλιοφάνεια το χρόνο να βιώνουμε έναν δημοτικό και κοινωνικό χειμώνα.»
