Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη
«”Η σμίλη των πελάγων”, είναι αλληγορία της ζωής μας. Μέσα στα πέλαγα που παλεύουμε και κινδυνεύουμε, χωρίς να το επιδιώξουμε, σμιλευόμαστε για να κατορθώσουμε να ζούμε. Και η ζωή μας, είναι ένα ταξίδι συμπτώσεων και αναγκών που κάνεις δεν σου έχει διασφαλίσει την καλύτερη μοίρα, παρά είσαι καταδικασμένος να ζεις, ελπίζοντας και παλεύοντας στη μέση ενός πελάγου». Αυτά αναφέρει σήμερα ανάμεσα σε άλλα στην «Ελευθερία» η Χρυσούλα Δημητρακάκη, ποιήτρια και συγγραφέας στην ελληνική και αγγλική γλώσσα. Η ίδια δεν παραλείπει να υπογραμμίσει επίσης πως «ο άνθρωπος ποτέ δεν έλυσε τα προβλήματά του με την απόλυτη λογική, αλλά βρίσκοντας διεξόδους».
Η συνέντευξη
* Έχετε βραβευθεί αρκετές φορές για τη συγγραφική σας δουλειά. Τι αποτελεί για σας το γράψιμο; Μήπως είναι τρόπος ζωής;
- Το γράψιμο είναι στάση ζωής, που κάποια στιγμή γίνεται τόσο καθοριστικό όσο και η ύπαρξή σου. Αρκεί να μην έχεις δεχθεί ή να μην έχεις υποβάλει στον εαυτό σου, δεσμεύσεις και πειθαναγκασμούς για να γίνεσαι αρεστός που δεν θα σου επιτρέπουν ουσιαστικά να νιώθεις ελεύθερος. Αν δεν νιώθεις ελεύθερος, ακόμα και μέσα σε φυλακή, είναι αδύνατον η γραφή σου να βρει παραλήπτες. Και όσον αφορά στα βραβεία, είναι ένα σημάδι συμπόρευσης πολλών ανθρώπων μαζί στον ίδιο στόχο, γιατί ακόμα και αν ένα βραβείο απευθύνεται σε έναν δημιουργό, ουσιαστικά απευθύνεται πολλαπλώς στους αναγνώστες του.
* Μπορούμε να πούμε ότι το έργο σας περιστρέφεται γύρω από το τρίπτυχο της αγάπης, της πατρίδας και του έρωτα;
- Δεν θα το έλεγα αυτό. Αποφεύγω να βάζω πλαίσια και ακόμα περισσότερο να περιορίζω τα θέματα. Η έκφρασή μου, έχει σχέση με την έμπνευση της στιγμής ή με την έμπνευση που με τροφοδοτεί σε συνεχή βάση. Κάτι το ακαθόριστο και συγχρόνως μαγικό για να μην επιδέχεται ερμηνεία, που ανοιγει δρόμους σε καθημερινές ανακαλύψεις σε πράγματα που ίσως συνηθίσαμε να βλέπουμε και να τα ακούμε, αλλά αν τα προσέξουμε από διαφορετική οπτική, είναι γεμάτα εκπλήξεις. Παράλληλα σε σχέση με το τρίπτυχο που αναφέρατε, αναμφισβήτητα με συγκλονίζει η αγάπη μου για την Ελλάδα, αλλά ποτέ δεν με περιόρισε να δω τα ανοιχτά σύνορα του κόσμου. Και όσον αφορά στην αγάπη και τον έρωτα, είναι έννοιες που τις θεωρώ πολύ μπερδεμένες μεταξύ τους και δεν θέλω και ούτε γνωρίζω πώς να τις ξεμπερδέψω.
* Εργάζεστε ως διευθυντικό στέλεχος σε όμιλο επιχειρήσεων και παράλληλα είστε εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού και δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Πώς συνδυάζεται όλα αυτά; Για σας ο αγώνας ποια χαρακτηριστικά έχει σήμερα, όπως έχει διαμορφωθεί η καθημερινή μας ζωή;
- Οι άνθρωποι πάντα βρίσκουμε χρόνο να κάνουμε αυτό που θέλουμε πολύ. Εξ άλλου δεν γίνονται όλα την ίδια στιγμή, αλλά σε βάθος χρόνου της ζωής μας. Αλλά το να είσαι εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού, είναι μια ιδιότητα που σε κάνει χρήσιμη για τους ανθρώπους και κυρίως για τους ανθρώπους που αγαπάς. Και η χαρά να δίνεις, σε αποζημιώνει πολλαπλά, σε σχέση με αυτό που προσφέρεις.
Το θέμα του αγώνα είναι κάτι που εκ των πραγμάτων δεσπόζει στη ζωή μας. Και όταν είσαι αποφασισμένος να αγωνισθείς, δεν ξεχωρίζεις τα πεδία. Και ενώ μπορείς να εξαντλείς τις αντοχές σου σε καθημερινές μάχες, είναι εντελώς αναγκαίο να δώσεις τη μάχη που αφορά κάτι παραπάνω από την επιβίωση. Είναι αυτή η μάχη που κάνεις για τον εαυτό σου. Και αυτός είναι ο λόγος που μεταφράζεις τον αγώνα της ζωής, σε αγώνα δρόμου. Γιατί δεν είναι παρά η ερμηνεία της καθημερινής ζωής.
* Με αφορμή το τελευταίο σας βιβλίο «Η σμίλη των πελάγων» τι είναι τελικά η ποίηση; Σε μια συνέντευξή σας είχατε πει πως «εκείνος που διαβάζει είναι πιο σημαντικός από εκείνον που γράφει…». Μπορείτε να μας εξηγήσετε τι ακριβώς εννοείτε;
- Αν δεν υπάρχουν εκείνοι που διαβάζουν, ποιος ο λόγος να υπάρχουν εκείνοι που γράφουν. Το συναρπαστικό ταξίδι ενός στίχου αποκτά αξία μόνο όταν σε περιμένει κάποιος στον προορισμό. Και εκείνος που διαβάζει είναι ο προορισμός του στίχου.
Η ποίηση εκ των πραγμάτων, δεν ανήκει στον εαυτό μας ακόμα και αν γεννιέται από τη σκέψη μας.
* Μπορείτε να αναφερθείτε σε αυτή την τελευταία σας ποιητική δουλειά;
- ‘Η σμίλη των πελάγων’, είναι αλληγορία της ζωής μας. Μέσα στα πέλαγα που παλεύουμε και κινδυνεύουμε, χωρίς να το επιδιώξουμε, σμιλευόμαστε για να κατορθώσουμε να ζούμε. Και η ζωή μας, είναι ένα ταξίδι συμπτώσεων και αναγκών που κανεις δεν σου έχει διασφαλίσει την καλύτερη μοίρα, παρά είσαι καταδικασμένος να ζεις, ελπίζοντας και παλεύοντας στη μέση ενός πελάγου.
* Μπορεί σήμερα η ποίηση να βοηθήσει τον Έλληνα να ξεπεράσει τα πολλά προβλήματα που έχουν συγκεντρωθεί στην καθημερινότητα;
- Τα προβλήματα δεν σταμάτησαν ποτέ και ούτε θα σταματήσουν. Πάντα θα υπάρχει μια νέα χαρά που θα ανακαλύπτουμε και πάντα θα υπάρχει ένα άγνωστο βάσανο που δεν το περιμέναμε. Ο άνθρωπος ποτέ δεν έλυσε τα προβλήματά του με την απόλυτη λογική, αλλά βρίσκοντας διεξόδους. Και η ποίηση, είναι η παρηγοριά της κοινής μας μοίρας. Αν δεν συμφιλιωθούμε με τα προβλήματα, δεν θα επιτρέπουμε στον εαυτό μας να οπλισθεί και να τα αντιμετωπίσει από μιαν άλλη οπτική και με νέα όπλα. Κανένας δεν είναι υπεράνθρωπος ή ήρωας. Ολοι είμαστε άνθρωποι με περιορισμένες δυνάμεις από τη μια, για να νιώθουμε τον κίνδυνο και με θαυμαστές δυνατότητες από την άλλη, που μας επιτρέπουν να περνάμε τη ζωή μας στην άκρη ενός γκρεμού. Κάποια στιγμή, καλουμεθα να επιλέξουμε, αν θα ευτυχίσουμε ή όχι με τα δεδομένα της κάθε εποχής.
Ποια είναι
Η Χρυσούλα Δημητρακάκη, είναι πτυχιούχος του London School of Management με μεταπτυχιακές σπουδές ΜΒΑ Πανεπιστήμιου Teesside Αγγλίας, εργάζεται ως διευθυντικό στέλεχος σε όμιλο επιχειρήσεων. Aνήκει στο Σώμα Εθελοντών του Ερυθρού Σταυρού και είναι δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Είναι μητέρα της Ευαγγελίας Νίττη απόφοιτης Νομικής Aγγλικού Δικαίου και του Ελευθέριου Νίττη, απόφοιτου σχολής Sports and Science, Πανεπιστημίου Kent Aγγλίας.
Της έχει απονεμηθεί, το ‘Χρυσό Μετάλλιο Λογοτεχνίας’, των Διεθνών Βραβείων της Ακαδημίας M.Madhusudan της Ινδίας, ο τίτλος του Διδάκτορος της Λογοτεχνίας από το Διεθνές Κέντρο Ποίησης USA και Κίνας, τιμητική διάκριση από το King College του Cambridge. Το «Χρυσό μετάλλιο της Βεργίνας» από τον πολιτιστικό σύλλογο Σαλαμίνας για τη διάδοση του Ελληνικού Πολιτισμού στο Εξωτερικό, το διεθνές βραβείο Giovanni Gronchi Ιταλίας καθώς το διεθνές βραβείο ΝΟSSIDE των διεθνών ποιητών που γράφουν ποίηση σε δύο γλώσσες. Επίσης έχει βραβευθεί από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, τον όμιλο Ποίησης «Ξάστερον», την Aμφικτυονία Ελληνισμού και έχει τιμηθεί απο την Unesco, τον Όμιλο Βρακοφόρων Κρήτης και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ατσιποπούλου.
Η ποιήσή της έχει μεταφραστεί σε Αγγλικά, Ισπανικά, Κινέζικα και Σανσκριτικά και το 2008 το Παγκόσμιο Ανθολόγιο «Heaven», ήταν αφιερωμένο στην ποίησή της.
Το 2005 κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή «Ποίηση» και το 2006
το μυθιστόρημα «Φρατζέσκα». Το 2007 οι ποιητικές συλλογές «Tριλογία: Ύπαρξη–Ζωή -Άνθρωπος» και «Stone and Water» και το 2009 «Το Θρόισμα του Μεγάλου Δρυγιά» με Δοκίμια και ποίηση. Το 2008, υπογράφει τα κείμενα της παράστασης «Πόλη- Μνήμες-Θρύλοι» που έγιναν απαγγελία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών από την Άννα Συνοδινού και τον Γρηγόρη Βαλτινό, με οργάνωση των εκπαιδευτηρίων «Η Ελληνική Παιδεία».
Το 2011 κυκλοφορεί ποιητική συλλογη «Όταν ανθίζουν τα μανουσάκια» και το 2014 η ποιητική συλλογή «Η σμίλη των πελάγων» απο τις εκδόσεις Ιωλκός.
Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, της Διεθνούς Εταιρείας Ελληνικής Φιλοσοφίας, της Ακαδημίας Αμερικάνικης Ποίησης, του Κογκρέσου Παγκοσμίων Ποιητών, της Unesco και των Δημοσιογράφων Κρητικού Τύπου.
Ποίηση, δοκίμια και άρθρα δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά, ανθολόγια και εφημερίδες.
