Τα ίδια προβλήματα, όμως, αντιμετώπισαν και άλλες επιχειρήσεις που όφειλαν στην Χρήστο Δημητριάδη, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να προβεί σε αναγκαστικούς πλειστηριασμούς της ακίνητης περιουσίας τους στη Λάρισα. Μία από αυτές τις επιχειρήσεις ήταν και αυτή του Νικολάου Τζώνου και των υιών του από τη Σιάτιστα της Μακεδονίας (η εταιρεία είχε έδρα τη Λάρισα), η περιουσία της οποίας εκτέθηκε σε αναγκαστικό πλειστηριασμό με επίσπευση τόσο του Χρήστου Δημητριάδη όσο και της Ομόρρυθμης Εμπορικής Εταιρείας «Πέτρος Π. Ζέρβας & Γεώργιος Α. Βακαλόπουλος» με έδρα τον Πειραιά.
Μεταξύ των ακινήτων και κινητών που εκπλειστηριάστηκαν στις 5 Σεπτεμβρίου 1882 περιλαμβάνονταν: α) Τα 3/8 εξ αδιαιρέτου μίας οικίας οκτώ δωματίων και πολλών βοηθητικών χώρων στη συνοικία του Τρανού Μαχαλά (Αγίου Αχιλλίου), δίπλα από τις ιδιοκτησίες του Ιωάννη Βελλίδη, του Γεωργίου Τίκα και του Ζαχαρία Γαλάνη, β) τα 3/4 εξ αδιαιρέτου ενός λιθόκτιστου καταστήματος στη αγορά της Λάρισας, γ) τα 3/4 εξ αδιαιρέτου μίας αποθήκης στα Ταμπάκικα και δ) ένα σιδερένιο χρηματοκιβώτιο της Βιεννέζικης εταιρείας Wertheim & Cie. Στον πλειστηριασμό κατέθεσαν προσφορές ο Αθανάσιος Σκόδρας, ο Χρήστος Δημητριάδης, ο Πέτρος Ζέρβας και ο δικηγόρος Ευστάθιος Ιατρίδης. Τα τρία ακίνητα κατακυρώθηκαν τελικά στον Χρήστο Δημητριάδη, ενώ το χρηματοκιβώτιο στον Πέτρο Ζέρβα [1].
Όπως είχαμε αναφέρει στο Α’ μέρος του άρθρου, οι αδελφοί Χρήστος και Κωνσταντίνος Δημητριάδης είχαν ιδρύσει επί Τουρκοκρατίας έναν μικρό νερόμυλο στη συνοικία Ταμπάκικα της Λάρισας, στις όχθες του Πηνειού, παράλληλα με ένα κατάστημα πώλησης αλεύρων στην Εβραϊκή συνοικία της πόλης. Μετά, όμως, από το 1881, ο Χρήστος Δημητριάδης αγόρασε το 50% ενός ατμόμυλου (με όλα τα παραρτήματα, παρακολουθήματα και τον τεχνικό εξοπλισμό), ο οποίος βρισκόταν στη συνοικία Σακατζίδικα της Λάρισας (συμβολή των σημερινών οδών Γαριβάλδη και Δήμητρας) και ο οποίος ανήκε από το 1879 στην κυριότητα του βιομήχανου Δημητρίου Καλύβα. Ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης συμμετείχε με τα απαραίτητα κεφάλαια ως αφανής εταίρος στην επιχείρηση, αφού μετά από το πέρας της θητείας του ως υπηρεσιακού δημάρχου της Λάρισας συνταξιοδοτήθηκε. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1882 το υπόλοιπο 50% του ατμόμυλου αγοράστηκε εξ αδιαιρέτου από τον επιχειρηματία Χρήστο Γεωργιάδη (μετέπειτα δήμαρχο Λαρίσης), τον Οθωμανό κτηματία και βουλευτή Δερβίς βέη Χαλήλ και τον Πειραιώτη έμπορο Σπυρίδωνα Ευθυμιάδη (από 16,33% έκαστος). Το τίμημα της εξαγοράς προσδιορίστηκε στις 250 χρυσές τουρκικές λίρες (6.350 δρχ.) [2].
Τον Οκτώβριο του 1883, τόσο ο Χρήστος Δημητριάδης όσο και ο αδελφός του Κωνσταντίνος, προσέφεραν μεγάλα χρηματικά ποσά στην επιτροπή που συστάθηκε για την ανακούφιση των πλημμυροπαθών της Λάρισας [3]. Στις πλημμύρες αυτές καταστράφηκαν ολοκληρωτικά το κεραμοποιείο και το εργοστάσιο χρωματισμού που διατηρούσε ο προαναφερθείς Δημήτριος Καλύβας στις όχθες του Πηνειού με τις ζημίες να ανέρχονται στα 30.000 χρυσά φράγκα [4].
Δύο χρόνια περίπου διήρκεσαν οι εργασίες καθαρισμού των εγκαταστάσεων του πρώην κεραμοποιείου. Ο Καλύβας, όμως, δεν διέθετε κεφάλαια για την ανασύστασή του. Ο γερμανικός ατμολέβητας που είχε βυθιστεί στη λάσπη επιδιορθώθηκε από τον Καλύβα και αρχικά ενοικιάστηκε (Ιούνιος 1885) για έξι μήνες στον μηχανικό Χαράλαμπο Κ. Σβορώνο (αντί 600 δρχ.), ενώ λίγο αργότερα (Ιούλιος 1885) πωλήθηκε στον Χρήστο Δημητριάδη αντί 250 χρυσών λιρών (5.620 δρχ.) [5].
Στις 13 Ιουνίου 1886 απεβίωσε ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης σε ηλικία 67 ετών και ενταφιάστηκε στο χριστιανικό νεκροταφείο της συνοικίας Παράσχου (Αγίου Νικολάου). Η σαρκοφάγος που κατασκευάστηκε εκείνη την περίοδο, μεταφέρθηκε το 1910 στο σημερινό Παλαιό Νεκροταφείο της Λάρισας και διασώζεται μέχρι σήμερα. Φέρει την παρακάτω εγχάρακτη επιγραφή, της οποίας ο συντάκτης παραμένει άγνωστος: ΗΠΕΙΡΟΤΟ ΓΟΝΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΝ • ΟΔΕ ΤΥΜΒΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΝ ΕΧΕΙ• ΝΟΥΣΩ ΑΠΟΙΧΟΜΕΝΟΝ ΛΕΥΓΑ[.]ΕΗ • ΕΤΕ ΕΠΤΑ ΚΑΙ ΕΞΗΚΟΝΤΑ ΒΙΟΥΝΤΑ • ΑΝΔΡΟΣ ΔΕ ΜΝΗΣΤΙΝ ΧΡΗΣΤΟΥ Ε • ΧΟΥΣΙΝ Ε[.]ΑΙ ΠΑΝΤΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΕΣ • ΚΑΙ ΛΑΡΙΣΗΣ ΠΟΛΙΝ ΤΑ[.]ΗΝ ΠΑΤΡΗ • ΙΣΑ ΕΗ ΦΙΛΑΤΟ ΚΕΙΝΟΣ ΑΝΗΡ • ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕ • ΤΗ 13 ΙΟΥΝΙΟΥ • 1886 [6].
(συνεχίζεται)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 003, αρ. 652 (5 Σεπτεμβρίου 1882).
[2]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 003, αρ. 718 (15 Σεπτεμβρίου 1882). Ο Καλύβας ακύρωσε το συμβόλαιο αρ. 12794/1879 του συμβολαιογράφου Πειραιώς Ιωάννη Σωτηρόπουλου και αποξενώθηκε διά παντός από τυχόν δικαιώματα πάνω στον ατμόμυλο.
[3]. Ανεξαρτησία (Λάρισα), φ. 207 (26 Οκτωβρίου 1883).
[4]. Ανεξαρτησία (Λάρισα), φ. 206 (23 Οκτωβρίου 1883) και Ελευθερία (Βόλος), φ. 37 (29 Οκτωβρίου 1883).
[5]. ΓΑΚ/ΑΝΛ, Συμβολαιογραφικό Αρχείο Ανδρέα Ροδόπουλου, φκ. 013, αρ. 3687 (22 Ιουνίου 1885) & αρ. 3742 (20 Ιουλίου 1885).
[6]. Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, Το Α’ Δημοτικό Νεκροταφείο της Λάρισας 1899-1993, Θεσσαλονίκη 2013, σ. 89, α/α 080.
